Natural_laws.pdf

ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΝ Ρ. ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗ Το Ίδεοθέατρον είναι θεατρικός - εκπαιδευτικός - εκδοτικός οργανισμός, πού έχει ως βασικό σκοπό την παρουσίαση του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος και την ένωσή του μέ την σύγχρονη, άλλα καί νέα εποχή μέσω της θεατρικής τέχνης, εκπαιδευτικών προγραμμάτων και ειδικών εκδόσεων. Χρησιμοποιεί την σοφία τού παρελθόντος, τις προτάσεις, εξελίξεις και ανησυχίες τού παρόντος και τον οραματισμό για το μέλλον της τέχνης και της ανθρωπότητος.

Υπεύθυνος εκδόσεως: Ραδάμανθυς Άντ. Άναστασάκης Εκτύπωσις: X & Γ Ζαχαροπούλου - Δ. Σιταράς Λευκάδος 9 Μοσχάτο, Τηλ.: 210. 48.17.381 ISBN 960- 7921- 83- 6 Κεντρική διάθεσις: ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΝ Στουρνάρη 57, Άθήναι 104.32 Τηλ.: 210. 52.37.543, Φαξ: 210..52.26.694 http://www.ideotheatron.gr e-mail: [email protected] Σ. TAKA

2

ΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ

ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΝ ΑΘΗΝΑΙ 2003

3

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ Σ. ΝΑΓΟΥ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΝ ΤΕΥΧΗ 1-24 ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΟΥ: Ο ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΙ ΙΔΕΑΙ ΠΕΡΙ ΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΑΚΡΕΟΦΑΓΙΑΣ ΘΕΟΣ Η ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ Πυθαγόρειος μύησις

Επίσης τις εργασίες: Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ & Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Η ΜΥΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΓΟΡΑ (Πάπυρος Αιγυπτιακός για τα Ελευσίνια) Η Φ ΙΛ ΟΣ ΟΦ ΙΑ Τ Ω Ν Π Υ ΘΑ Γ Ο ΡΕ ΙΩ Ν Ο Ι Π Υ ΘΑ Γ ΟΡ Ι Δ Ε Σ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ, ΔΙΟΝΥΣΙΑ, ΘΕΣΜΟΦΟΡΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΑ Α ΡΧ Α ΙΑ Μ Υ Σ Τ Η Ρ ΙΑ Ο Ι Δ Ω Δ Ε Κ Α Ο Λ Υ Μ Π Ι Ο Ι ΘΕ Ο Ι Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ Α ΡΧ Α Ι ΟΙ Ε Λ Λ Η Ν Ε Σ Φ ΙΛ ΟΣ ΟΦ ΟΙ Ο Ι Ν ΟΜ ΟΙ Τ Η Σ Ζ Ω Η Σ Ο Ι Φ Υ Σ ΙΚ Ο Ι Ν ΟΜ Ο Ι Ο Α Ν Θ ΡΩ Π ΟΣ Κ Α Ι Η Ζ Ω Η Σ Τ Ο ΙΧ Ε ΙΑ Β Ι ΟΝ ΟΜ ΙΑ Σ ΦΩΣ ΕΚ ΤΩΝ ΕΝΔΟΝ Σ Η Μ Ε ΙΩ Μ Α Τ Α Ρ Ι ΟΝ Ε Ν ΟΣ Μ Υ Σ Τ Ο Υ

4

ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ............................................... 06 ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ: ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΕΣ .......................... ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ ......................... Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ .................... Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ...........

07 11 12 13

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ: ΟΙ ΝΟΜΟΙ Η ΑΟΡΙΣΤΗ ΔΥΑΔΑ (2) ............................... ΜΟΝΑΔΑ (3) ............................................. Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗΣ (4) .................... ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΜΙΞΙΑΣ (5) ...................... Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ (6) .................. Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΕΩΣ (7) ..... Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (8) ................ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ (9) .................. Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ................... Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ ................... Η ΙΕΡΗ ΔΕΚΑΔΑ ......................................... Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ............................ TA ΤΡΙΓΩΝΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ. ΤΑ ΠΑΡΑΓΩΓΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ .....................

14 19 24 31 34 40 44 49 53 60 66 68 74 79

5

ΠΡΟΛΟΓΟΣ Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει μια εκτεταμένη ανάλυση ενός πολύ σημαντικού θέματος: των φυσικών νόμων σύμφωνα με τις απόψεις του νεοπυθαγορείου φιλοσόφου Σπ. Νάγου. Το ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ αυτού του βιβλίου περιλαμβάνει τα θέματα «Αριθμοί και Μονάδες» και «Φυσικοί νόμοι» στα οποία έχουν περιληφθεί αυτούσια τα κείμενα του Νάγου και τα οποία αποτελούν τα θεμέλια πάνω στα οποία βασίζεται το βιβλίο αυτό. Επίσης περιλαμβάνει το θέμα «Η συνεργασία των νομών» για να εξηγηθεί προκαταβολικά η συνεργασία, αλληλεξάρτηση και αλληλεπίδραση των νόμων, ως επίσης και το θέμα «Ο Νόμος της Παραγωγικότητας» ο οποίος είναι ουσιώδης φυσικός νόμος γιατί είναι το αίτιο της ατελεύτητης εκδήλωσης παραγώγων των πρωταρχικών φυσικών νόμων και ταυτόχρονα ο λόγος της άπειρης εξέλιξης των ουσιών της Φύσεως και συνεπώς και αυτής ταύτης της Φύσεως. Στο ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ αναλύεται, κατά το δυνατόν, εκτεταμένα η σημασία, ο σκοπός, η δράση και η συνεργασία αυτών των Μονάδων, οι οποίες όπως θα δούμε είναι οι Νόμοι της λειτουργούσης θείας Φύσεως και αναφέρεται, όπου απαιτείται, η θέση της επιστήμης. Η ανάλυση αυτή γίνεται πάντα σύμφωνα με απόψεις του ιδίου, όπως εμπεριέχονται σε άλλα κείμενά του, ώστε να γίνουν εύκολα κατανοητά ακόμα και από αναγνώστες που για πρώτη φορά ασχολούνται με τέτοιου είδους φιλοσοφικά θέματα. Ελπίζω να προβληματίσω τον αναγνώστη αυτού του βιβλίου ώστε να ασχοληθεί ευρύτερα με αυτό το θέμα το οποίο είναι ουσιώδες για κάθε άνθρωπο. Και αυτό γιατί η αρετή δεν αρκεί για την πνευματική μας αναβάθμιση. Χρειάζεται και η γνώση.

ΣΤΥΛ. ΤΑΚΑΣ, Φυσικός και πτυχιούχος της Νομικής.

6

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΕΣ Αρχή των αριθμών. Ο Σπ. Νάγος, για την αρχή των αριθμών αναφέρει τα εξής: «Οι πλείστοι των ανθρώπων πιστεύουν ότι μονάς είναι ο αριθμός 1. Η πίστη αυτή στην βάση της είναι σφαλερά. Η έννοια του αριθμού 1 δεν είναι παραγωγική, διότι δια να είναι παραγωγική πρέπει να διχοτομηθεί σε δύο διάφορα μέρη διαφορετικής ενεργείας. Στην περίπτωση όμως αυτή χάνει την έννοια της μονάδος. Είναι μέρος της μονάδος και κατά αναπόδραστη ανάγκη δια να σχηματίσουμε μονάδα έχουμε ανάγκη και ετέρου μέρους αυτής. Επομένως στην αρχή των αριθμών ως μονάς εμφανίζεται ο αριθμός 2 και παρακολουθείται υπό ετέρας μονάδος, του αριθμού 3. Ο αριθμός 1 δύναται στις πράξεις των αριθμών να επαναλαμβάνεται, αλλά κατά την έννοια μένει πάντοτε ο αυτός, διότι εξ αυτού δεν δύναται να παραχθεί άλλο τι. Δια να παραχθεί άλλο τι, πρέπει να υπάρχει και άλλος αριθμός 1 με διαφορετική ιδιότητα. Όταν λέγουμε 1+1=2 πρέπει τα δύο αυτά 1 να μην είναι τα αυτά. Διότι αν είναι τα αυτά, δεν είναι δυνατόν να γίνεται μεταξύ τους παραγωγή και κατ' ακολουθίαν σ’ αυτή τη περίπτωση δεν δυνάμεθα να έχουμε επέκταση των εννοιών των αριθμών. Παράδειγμα. Όταν έχουμε μία και μόνη ιδέα μη συνεργαζόμενη μετ' άλλων διαφόρου φύσεως, η ιδέα αυτή επαναλαμβανόμενη θα μένει πάντοτε η αυτή. Όπως δεν δυνάμεθα να επαναλάβουμε τον οιονδήποτε άνθρωπο με τον εαυτό του προκειμένου να παραγάγουμε ένα άλλο άνθρωπο. Τοιούτο γεγονός δεν εμφανίζεται ούτε στις λειτουργίες της Φύσεως, ούτε στις λειτουργίες των ιδεών. Η έννοια της παραγωγής, είτε ιδεών, είτε φυσικών δυνάμεων, είτε μορφών, γίνεται δια της συνεργασίας δύο διαφορετικών παραγόντων». Εκ του ανωτέρω κειμένου συνάγεται ότι οι αριθμοί έχουν δυο έννοιες α) την ποσοτική, η οποία μας είναι γνωστή από την αριθμητική και β) την ποιοτική, σύμφωνα με την οποία κάθε αριθμός είναι μια μονάδα οι οποίες (μονάδες) είναι οι φυσικοί νόμοι. Έτσι με την ποσοτική έννοια 2+3=5, ενώ με την ποιοτική έννοια Μονάδα δυο (η ατομική ουσία) και Μονάδα 3 (η συνεχής ουσία) έχουν ως αποτέλεσμα την Μονάδα τέσσερα (τις μορφές). Αυτό όμως θα γίνει κατανοητό στο δεύτερο μέρος αυτού του βιβλίου κατά την ποιοτική εξέταση των μονάδων δηλαδή των φυσικών νόμων. 7

Οι μονάδες Ο Σπ. Νάγος, για τις μονάδες αναφέρει τα εξής: «ΜΟΝΑΣ είναι εκείνο το οποίο έχει την δύναμη της παραγωγής είτε κατά νοητή έκφραση, την αρνητική είτε την θετική. ΜΟΝΑΣ 2 Η πρώτη μονάς δεν είναι δυνατόν παρά να έχει δυο ενεργητικούς παράγοντες(1) και τους έχει μόνον η ΜΟΝΑΣ 2 (δύο). Λύτη η μονάς είναι τα ΑΤΟΜΑ της αϊδίου(2) ατομικής ουσίας, της εκ του Χάους εκπορευθείσης, με τους δύο ενεργητικούς της παράγοντες, τους νόμους της κινήσεως και της ζωής. ΜΟΝΑΣ 3 Αλλά και αυτή η μονάς δια να ενεργήσει έπρεπε να ευρίσκεται κάπου. Να ευρίσκεται σε ένα χώρο, διότι πάσα επέκταση της δυναμικότητός της άλλως θα ήταν ακατανόητη. Όντως ευρέθη “εν χώρω ” και ο χώρος αυτός είναι η άλλη “αΐδιος " ουσία, η πάντοτε συνεχής προς “εαυτήν”. Και διότι ακριβώς είναι συνεχής “προς εαυτήν", μας δίδει την έννοια του χώρου. Δεν είναι δυνατόν να νοηθεί χώρος εάν δεν είναι συνεχής, διότι χώρος είναι εκείνο το οποίο περιέχει κάτι τι μετρητό και το οποίο δίδει την έννοια της διαστάσεως και όχι το περιεχόμενο τινός. Ο Χώρος, η αΐδιος συνεχής ουσία, είναι η ΜΟΝΑΣ 3 (τρία). ΜΟΝΑΣ 4 Η συνεργασία της μονάδος 2 μετά της μονάδος 3 έχουν ένα παραγωγικό αποτέλεσμα. Αυτό είναι τα μορφικά συγκροτήματα τα οποία και λαμβάνουν την έννοια της ΜΟΝΑΔΟΣ 4 (τέσσαρα). ΜΟΝΑΣ 5 Αλλά η στην μορφή αυτή συνεργασία των μονάδων αυτών εμφανίζει “εν ενεργεία’’ ένα νόμο τους. Ο νόμος αυτός είναι ο νόμος της μεταξύ τους επιμιξίας δια του οποίου συγκροτούνται οι διαιωνιστικοί τύποι. Ο νόμος αυτός είναι η ΜΟΝΑΣ 5 (πέντε).

1. ενεργητικοί παράγοντες είναι οι δυναμικές εκδηλώσεις αυτών. 2. Η λέξη «αΐδιος» σύμφωνα με τα λεξικά σημαίνει αιώνια, χωρίς αρχή και τέλος. Η ουσία αυτή χαρακτηρίζεται ως αΐδιος γιατί α) εκπορεύτηκε εκ του Χάους που σημαίνει ότι δεν έχει αργή αφού δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αρχή της η στιγμή της εκδηλώσεώς της στη Φύση ούτε στο Χάος υπάρχει αρχή της ουσίας γιατί το Χάος υπήρχε και κανείς δεν το «δημιούργησε» και β) η ατελεύτητη εκδήλωση νέων δυναμικοτήτων εκ της ουσίας αυτής καθιστά αδύνατη την επαναφορά της στο Χάος (γιατί δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ουσία στο Χάος με εκδηλωμένες δυνάμεις αφού το παν στο Χάος βρίσκεται σε ανεκδήλωτη κατάσταση) που σημαίνει ότι δεν ένει τέλος.

8

ΜΟΝΑΣ 6 Η επέκταση της διαιωνίσεως των μορφών εμφανίζει τις παραγωγικές τους δυνάμεις, εκείνο το οποίο ονομάζουμε εξέλιξη. Ο νόμος της εξελίξεως ή του πολλαπλασιασμού των ενεργειών, είναι ο νόμος της ΜΟΝΑΔΟΣ 6 (έξι). ΜΟΝΑΣ 7 Αλλά εκτός της εσωτερικής συνεργασίας των ουσιών στις μορφές της Φύσεως, γίνεται και άλλη συνεργασία. Η συνεργασία αυτή είναι η μεγαλυτέρα πασών, διότι οι κινήσεις των μορφών παράγουν στον απανταχού χώρο μεγάλες δονήσεις. Τα κύματα αυτών των δονήσεων τηρούν άμεση επαφή μεταξύ των μορφών και ασκούν ύψιστες αλληλεπιδράσεις. Ο νόμος της αλληλεπιδράσεως είναι η ΜΟΝΑΣ 7 (επτά). ΜΟΝΑΣ 8 Οι αλληλεπιδράσεις κανονίζουν τις περιφορές των κινούμενων μορφών και διατηρούν την αυτοτέλεια και την ελευθερία της ενέργειάς τους μέχρις ορισμένου ορίου. Η ελευθερία της ενέργειας των μορφών είναι η ΜΟΝΑΣ 8 (οκτώ). ΜΟΝΑΣ 9 Δια της ελευθέρας ενέργειας των μορφών κανονίζεται και η αρμονία τους. Η αρμονία είναι η ΜΟΝΑΣ 9 (εννέα). ΙΕΡΑ ΔΕΚΑΣ Το σύνολο των συν εργαζομένων αυτών μονάδων δημιουργεί ένα σταθμό εξελίξεως. Αυτός είναι η ΔΕΚΑΣ. Κατά τον θείο Πυθαγόρα, η δεκάδα είναι ιερά διότι σ’ αυτήν συγκεντρούνται τα δημιουργικά αίτια και οι θεμελιωτικοί νόμοι τους». ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ Το μηδέν (Ο) δεν είναι μονάς ουσιαστική ούτε και εκπροσωπεί νόμο στην φύση, αλλά την κατάληξη του Δεκαδικού συστήματος σε ένα τέρμα όπου οι εννέα (9) αριθμοί τερματίζουν τον σκοπό τους σε ένα σημείο και από εκεί άρχονται ένα νέο παραγωγικό κύκλο.

9

ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΜΟΝΑΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ 9 Και οι αριθμοί οι οποίοι ακολουθούν ένα σύστημα το οποίο καλείται “ΔΕΚΑΔΙΚΟ”, δια να συντελέσουν σ' αυτό, πρέπει να έχουν μία βάση και η βάση αυτή είναι οι 9 μονάδες οι οποίες έχουν και ειδικό χαρακτήρα. Αφαιρέσατε μία από τις 9 μονάδες και προσπαθήσατε να κάνετε επέκταση του Δεκαδικού συστήματος. Τότε θα διακρίνετε την αξία της συνθέσεως των 9 μονάδων και πότε και πόσες δύνανται να συνθέτουν Δεκαδικό σύστημα. Απόδειξη ότι ο αριθμός 9 είναι τέλειος, είναι το αποτέλεσμα, της αθροίσεως των αριθμών των απλών μονάδων το οποίο δίδει τον αριθμό 9. Άλλη δε απόδειξη είναι το ότι εάν πολλαπλασιάσουμε οιανδήποτε μονάδα επί τον αριθμό 9 και το γινόμενο της προσθέσουμε οριζοντίως, θα έχουμε ως αποτέλεσμα τον αριθμό 9, πράγμα το οποίο σε ουδεμία άλλη μονάδα δύναται να συμβεί.

10

ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ Ο Σπ. Νάγος για τους φυσικούς νόμους αναφέρει τα εξής: «Φυσικοί νόμοι είναι οι δυναμικές εκδηλώσεις των ουσιών της Φύσεως. Δια των εκδηλώσεων τούτων εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα, των Κόσμων και δια της λειτουργίας αυτών πληρούνται οι σκοποί της Δημιουργίας. Οι προς διάπλαση των κόσμων εκδηλώσεις των ουσιών της Φύσεως απετέλεσαν τις βάσεις της Δημιουργίας και γι' αυτό οι εκδηλώσεις αυτές έλαβαν την έννοιαν των Θεμελιωτικών Φυσικών νόμων των εμφανισθέντων σε λειτουργίαν Κόσμων. Οι θεμελιωτικοί αυτοί νόμοι δια της μεταξύ των σχέσεως και λειτουργίας έσχον νέα παράγωγα εκ των θείων ουσιών της Δημιουργίας. Τα νέα αυτά παράγωγα και τα εν συνεχεία εξ αυτών προερχόμενα απετέλεσαν την κατ' επέκταση έννοια της λειτουργίας των φυσικών νόμων και η επέκταση αυτής θα γίνεται απείρως γιατί οι σκοποί της θείας δημιουργίας δεν δύνανται να είναι περιορισμένοι. Περιορισμός των σκοπών της Δημιουργίας θα σημείωνε εξαφανισμό των ουσιών της και των εξ αυτών δυνάμεων που εξεδηλώθησαν, αυτών πού έλαβαν την ονομασία των φυσικών νόμων…». Εκ του ανωτέρω κειμένου συνάγεται ότι φυσικοί νόμοι είναι οι ενεργητικοί παράγοντες των ΜΟΝΑΔΩΝ δηλαδή δυναμικές εκδηλώσεις αυτών τούτων των ουσιών της Φύσεως και όχι κανόνες επιβαλλόμενοι έξωθεν γιατί έξω από την Φύση δεν υπάρχει τίποτε και τα πάντα μέσα στη Φύση συγκροτούνται από τις ουσίες της και μόνον. Όλα τα φαινόμενα μέσα στην Φύση είναι αποτέλεσμα των δυναμικών εκδηλώσεων των ουσιών της (δηλαδή των νόμων της) οι οποίες (εκδηλώσεις) οφείλονται στους εκδηλούμενους από τις ουσίες νόμους τους.

11

Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ Συνεργασία των νόμων σημαίνει ότι: α) ο κάθε νόμος είναι το αναγκαίο επακόλουθο του αμέσως προηγουμένου του αλλά ταυτόχρονα οριοθετεί τον προηγούμενό του και οριοθετείται από τον επόμενό του. Παράδειγμα ο νόμος της ελευθερίας αποτελεί το αναγκαίο επακόλουθο αλλά και οριοθετεί τον νόμο της αλληλεπιδράσεως. Αυτό σημαίνει ότι ο νόμος της ελευθερίας είναι το αναγκαίο επακόλουθο του νόμου της αλληλεπιδράσεως (γιατί η αλληλεπίδραση δεν πρέπει να ξεπερνά κάποιο όριο) και οριοθετεί τον νόμο της αλληλεπιδράσεως αφού δεν του επιτρέπει να δρα κατά τρόπο που να περιορίζει την ελευθερία των άλλων μορφών κλπ όπως θα εξηγηθεί κατωτέρω και β) ο κάθε νόμος αποκτά νόημα μόνον με την ύπαρξη του αμέσως προηγουμένου του. Παράδειγμα ο νόμος της επιμειξίας των μορφών αποκτά νόημα μόνον όταν υπάρχουν μορφές δηλαδή όταν εκδηλωθεί ο νόμος της μορφής που προηγείται όπως θα δούμε κατωτέρω κατά την εξέταση των νόμων.

12

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ Όπως οι αριθμοί αυξάνουν απεριόριστα και οι επόμενοι βασίζονται στους προηγουμένους (π.χ. αν σε έναν αριθμό προσθέσουμε την μονάδα τότε έχουμε έναν νέο αριθμό μεγαλύτερο ο οποίος βασίζεται στον προηγούμενο και αυτό μπορεί να γίνεται απεριόριστα) έτσι και με τους φυσικούς νόμους έχουμε απεριόριστη εκδήλωση νέων νόμων οι οποίοι βασίζονται στους προηγουμένους τους. Αυτή η απεριόριστη (άπειρη) εκδήλωση νέων νόμων βασιζόμενων στους προηγούμενούς τους είναι φυσικός νόμος και χαρακτηρίζεται ως ο θεμελιώδης Νόμος της Παραγωγικότητας. Νόμος της Παραγωγικότητας είναι εκείνος ο οποίος καθιστά την Φύση άπειρη και ατελεύτητη στις ενέργειές της. Με την δράση αυτού του νόμου κάθε ενέργεια της Φύσεως γίνεται το αίτιο εκδήλωσης και λειτουργίας άλλων εκδηλώσεων και λειτουργιών της μεγαλύτερης δυναμικότητας. Στην δράση αυτού του νόμου οφείλονται τα παράγωγα των πρωταρχικών νόμων. Επίσης στην δράση αυτού του νόμου οφείλεται το ατελεύτητο (δηλαδή το άπειρο) της ύπαρξης και λειτουργίας των αϊδίων ουσιών της Φύσεως και συνεπώς του θείου Απείρου. Η απεριόριστη αύξηση των δυνάμεων των νόμων γίνεται με την απεριόριστη εμφάνιση παραγώγων των νόμων αυτών διαρκώς και μεγαλύτερης δυναμικότητος που ανήκουν σε ευρύτερους αναμορφωτικούς κύκλους. Συνεπώς οι νόμοι θα συνεργάζονται ατελεύτητα για την προαγωγή τους αφού η συνεργασία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη του απείρου.

13

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ Η ΑΟΡΙΣΤΗ ΔΥΑΔΑ( 1) Ορισμός Η αόριστη Δυάδα ή η Μονάδα 2 είναι η ατομική ουσία ή μεριστή ουσία η οποία με το Είναι(1α) της αποτελεί το άπειρο (το μη δυνάμενο να προσδιορισθεί αριθμητικά) πλήθος των Ατόμων της ατομικής ουσίας Φύσεως δηλαδή την ΥΛΙΚΗ (σε πρώτη προσέγγιση) ουσία της Φύσεως. Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήρισαν την δυάδα και ως «αόριστη» δυάδα γιατί το πλήθος των ατόμων της ατομικής ουσίας είναι άπειρο δηλαδή απροσδιόριστο στο πλήθος του αριθμητικά. Η αόριστη Δυάδα είναι η μητέρα των κόσμων, το θήλυ της δημιουργίας και ο παθητικός παράγων των κόσμων γιατί υπόκειται στις ενεργητικές επιδράσεις της άλλης ουσίας της συνεχούς προκειμένου να συγκροτηθούν οι μορφές. Τα Άτομα της ατομικής ουσίας νοούνται ως στιγμές (δηλαδή ως μαθηματικά σημεία χωρίς διαστάσεις) και έχουν κέντρο και περιφέρεια. Κέντρο είναι η δύναμη του ατόμου η οποία έχει την έννοια του Νόμου της Κινήσεως ενώ Περιφέρεια είναι αυτό τούτο το Είναι του ατόμου (δηλαδή αυτό που εμφανίζει την ύπαρξή του στην Φύση) και το οποίο Είναι έχει την έννοια του Νόμου της Ζωής(2). Εξ αυτού συνάγεται ότι τα Άτομα της ατομικής ουσίας έχουν δύο ενεργητικούς παράγοντες ή νόμους: τον Νόμο της Κινήσεως και τον Νόμο της Ζωής, γι’ αυτό η της ατομική ουσία ονομάσθηκε από τους Πυθαγορείους «Δυάδα». Η λέξη Άτομο της ατομικής ουσίας δεν ταυτίζεται εννοιολογικά με τα γνωστά μας από την φυσική άτομα (ή στοιχεία) ούτε με τα στοιχειώδη σωματίδια των ατόμων (ηλεκτρόνια, πρωτόνια κλπ). Επίσης δεν είναι γνωστό ποια σχέση έχουν 1 στη συνέχεια του κειμένου θα χρησιμοποιείται κατά προτίμηση ο όρος ατομική ουσία (ή Άτομα της ατομικής ουσίας) διότι είναι πιο αντιπροσωπευτικός. 1α Η λέξη ΕΙΝΑΙ χρησιμοποιείται με τις εξής δύο έννοιες: α) Ως ρήμα με την συνήθη και γνωστή του έννοια, β) Ως ουσιαστικό με την έννοια εκδηλωμένη ύπαρξη. Όταν η λέξη αυτή γράφεται σε ένα κείμενο με την δεύτερή της έννοια τότε γράφεται με το πρώτο της γράμμα κεφαλαίο (Είναι) ή με όλα τα γράμματά της κεφαλαία. 2

Η λέξη «ζωή», στην προκειμένη περίπτωση, έχει την ευρύτερη έννοια της υπάρξεως και όχι την έννοια που δίνει η

βιολογία.

14

τα Άτομα της ατομικής ουσίας (τα οποία, ως φαίνεται, η επιστήμη δεν τα έχει ανακαλύψει ακόμα) με τα κουώρκς που είναι οι δομικοί λίθοι των στοιχειωδών σωματιδίων και τα οποία η επιστήμη ανακάλυψε σχετικά πρόσφατα. Τα αναφερόμενα στο κείμενο Άτομα της ατομικής ουσίας ή κατ άλλους "Άτομα των φιλοσόφων" είναι τα στοιχειώδη δομικά στοιχεία όλων των υλικών υποστάσεων του Σύμπαντος και το σύνολο αυτών των ατόμων είναι αυτό που στο κείμενο χαρακτηρίζεται ως ατομική ή μεριστή ουσία. Τα Άτομα αυτά της ατομικής ουσίας είναι πραγματικά άτμητα ενώ τα άτομα που μας είναι γνωστά από την φυσική διασπώνται. Τα Άτομα της αΐδιας ατομικής ουσίας ο Σπ. Νάγος τα χαρακτηρίζει ως «αφ’ αυτών αεί κινούμενα και ζώντα Είναι». Δηλαδή τα χαρακτηρίζει υπάρξεις (Είναι) οι οποίες από μόνες τους (αφ’ εαυτών) και ατελεύτητα (αεί) έχουν εκδηλωμένους τους Νόμους της Κινήσεως (κινούμενα) και της Ζωής (ζώντα). Τα Άτομα της ατομικής ουσίας δεν έχουν συνέχεια (δηλαδή άμεση σύνδεση) προς την συνεχή ουσία του Απείρου αλλά απλώς βρίσκονται εντός της συνεχούς ουσίας με την οποία συλλειτουργούν και αλληλεπιδρούν. Άμεση σύνδεση με την συνεχή ουσία (και συνεπώς συνέχεια προς το Άπειρο) αποκτούν όταν εξελιχθούν σε Ψυχικά Άτομα. Τα Ψυχικά Άτομα ο Σπ. Νάγος τα χαρακτηρίζει ως «αφ’ εαυτών αεί κινούμενα και ζώντα και ενεργούντα Είναι εν συνεχεία και απείρως». Δηλαδή τα χαρακτηρίζει ως υπάρξεις (Είναι) οι οποίες από μόνες τους (αφ’ εαυτών) και ατελεύτητα (αεί) έχουν εκδηλωμένους τους Νόμους της Κινήσεως (κινούμενα) και της Ζωής (ζώντα) και της Ενέργειας (ενεργούντα) και έχοντα συνέχεια με το Άπειρο (εν συνεχεία και Απείρως). Η εκπόρευση της Δυάδας (ατομικής ουσίας) Τα Άτομα της ατομικής ουσίας εκπορεύτηκαν από το Χάος. Με την εμφάνιση των Ατόμων της ατομικής ουσίας στην Φύση (δηλαδή στην ενεργητική κατάσταση) εκ του Χάους, ο μεν Νόμος της Κινήσεως ουδέποτε καταπαύει τη δράση του με την οποία συνεχώς επεκτείνει τις δυναμικότητες της αϊδίας ουσίας (γιατί εάν έπαυε την δράση του η ουσία της Φύσεως θα επανερχόταν στο Χάος), ενώ ο Νόμος της Ζωής είναι εκείνος που τηρεί την ατομικότητα του κάθε ατόμου διακεκριμένη έναντι των άλλων ατόμων. Τα Άτομα της ατομικής ουσίας χαρακτηρίζονται ως υπάρξεις «αΐδιες» (δηλαδή υπάρξεις χωρίς αρχή και τέλος) γιατί α) εκπορεύτηκαν εκ του Χάους (που σημαίνει ότι δεν έχουν αρχή αφού δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αρχή τους την στιγμή της εκδηλώσεώς τους στη Φύση) και β) η άνευ διακοπής δράση του Νόμου της Κινήσεως και η εκ του λόγου αυτού εκδήλωση διαρκώς νέων δυναμικοτήτων καθιστά αδύνατη την επαναφορά τους στο Χάος (που σημαίνει ότι δεν έχουν τέλος).

15

Η δράση της Δυάδας (ατομικής ουσίας) Με την δράση του νόμου της Κινήσεως από το Είναι του Ατόμου (Νόμος της Ζωής) έχουμε την εκδήλωση ενός νέου νόμου, του Νόμου της Θερμότητας. Η Θερμότητα αποτελεί την φυγόκεντρο*(3) δύναμη του ατόμου, ενώ η Κίνηση αποτελεί την κεντρομόλο* δύναμή του. Ο Νόμος της Κινήσεως του Ατόμου εμφανίζεται ως τάση προς μετατόπιση στο χώρο, ως στροβιλισμός και ως διαστολή και συστολή. Δια της διαστολής το Άτομο της ατομικής ουσίας εκδηλώνει διαρκώς και νέες δυνάμεις, ενώ δια της συστολής τείνει να διατηρήσει τις εκδηλωθείσες δυνάμεις του. Η διαστολή και η συστολή του Ατόμου λαμβάνει την έννοια της έλξεως και της απώσεως αντίστοιχα στις μορφές στις οποίες συμμετέχει. Επίσης ο Νόμος της Κινήσεως (κατά τον Αντώνιο Ανδριανόπουλο) είναι η εσωτερική ώθηση προς εκδήλωση και αύξηση δυναμικοτήτων της ουσίας ή άλλως η εσωτερική ώθηση προς εκδήλωση των νόμων της ουσίας. Η ισόρροπη δράση αυτών των Νόμων της Κινήσεως και Ζωής, με την συμβολή του Νόμου της Ενεργείας της συνεχούς ουσίας αποτελούν το κέντρο ισορροπίας των κόσμων και των καθέκαστα μορφών τους. Η άποψη της επιστήμης Η επιστήμη (με βάση τις αρχές της θεωρίας της σχετικότητας) θεωρεί ότι στο Σύμπαν μια μόνον ουσία υπάρχει την οποία ονομάζει ΥΛΗ ή υλική ουσία γενικά και η οποία αποτελείται από άτομα τα οποία συντιθέμενα συγκροτούν τις διάφορες μορφές που υπάρχουν στο Σύμπαν. Το χώρο μέσα στον οποίο οι διάφορες μορφές κινούνται τον θεωρεί κενό και συνεπώς δεν του αποδίδει ιδιότητες ουσίας, όπως συμβαίνει με την μυσταγωγική φιλοσοφία. Τα άτομα που μελετά η επιστήμη αποτελούνται από κέντρο και περιφέρεια, όπως ακριβώς δέχεται και η μυσταγωγική φιλοσοφία για τα Άτομα της ατομικής ουσίας. Το κέντρο των ατόμων που εξετάζει η επιστήμη ονομάζεται πυρήνας, έχει θετικό ηλεκτρικό φορτίο και αποτελείται από στοιχειώδη σωματίδια που ονομάζονται νουκλεόνια ενώ η περιφέρεια ονομάζεται φλοιός, έχει αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο και αποτελείται από τα στοιχειώδη σωματίδια που ονομάζονται ηλεκτρόνια και αδιάλειπτα που περιστρέφονται γύρω από τον πυρήνα. Τα στοιχειώδη σωματίδια που αποτελούν την εσωτερική δομή των ατόμων αποτελούνται από κέντρο και περιφέρεια δηλαδή έχουν και αυτά εσωτερική δομή ανάλογη με εσωτερική δομή των Ατόμων που εξετάζει η εσωτερική φιλοσοφία και αποτελούνται από άλλα υποσωματίδια που ονομάζονται 3 Οι όροι “φυγόκεντρη* δύναμη & κεντρομόλος* δύναμη” (που για λόγους διακρίσεως γράφονται με ένα αστεράκι στο τέλος) δεν έχουν ακριβώς την έννοια που δίδεται στη φυσική αλλά εννοούν την προς τα έσω ή προς τα έξω εκδήλωση των αντίστοιχων νόμων.

16

κουώρκς και τα οποία θεωρούνται σημειακά δηλαδή δεν έχουν διαστάσεις, όπως θεωρούνται και τα Ατόμων που εξετάζει η εσωτερική φιλοσοφία αλλά δεν γνωστή η εσωτερική τους δομή. Ως προς τα άτομα υπάρχει διάσταση απόψεων μεταξύ μυσταγωγικής φιλοσοφίας και επιστήμης Τα άτομα που μελετούν οι φυσικές επιστήμες δεν ταυτίζονται με τα Άτομα(3α) της ατομικής ουσίας που εξετάζει η εσωτερική φιλοσοφία γιατί τα μεν άτομα που μελετούν οι φυσικές επιστήμες δεν είναι άτμητα αλλά διασπώνται σε στοιχειώδη σωματίδια (ηλεκτρόνια, πρωτόνια κλπ) ενώ τα Άτομα της εσωτερικής φιλοσοφίας είναι πράγματι άτμητα και χωρίς αμφιβολία αποτελούν την εσωτερική δομή των στοιχειωδών σωματιδίων που μελετούν οι φυσικές επιστήμες. Από αυτό συνάγεται ότι η επιστήμη δεν έχει ανακαλύψει ακόμα τα Άτομα που εξετάζει η μυσταγωγική φιλοσοφία γιατί ούτε τα άτομα, ούτε τα στοιχειώδη σωματίδια, ούτε τα κουώρκς έχουν τις προαναφερθείσες ιδιότητες που αποδίδονται στα Άτομα που εξετάζει η εσωτερική φιλοσοφία, Η συνεργασία των νόμων Το ΧΑΟΣ είναι η προ της εκπορεύσεως της ουσίας της Φύσεως κατάσταση γιατί οι ουσίες της φύσεως δεν «δημιουργήθηκαν» εκ του μηδενός (όπως ισχυρίζονται ορισμένα φιλοσοφικά συστήματα προερχόμενα εκ των βιβλικών θρησκειών) αλλά υπήρχαν στο Χάος και εξ αυτού εκπορεύτηκαν. Στο Χάος οι ουσίες υπήρχαν σε ανεκδήλωτη κατάσταση και με την εκδήλωσή τους αποτέλεσαν την Φύση (ή άλλως το μέγα Παν ή άλλως το μορφικό Άπειρο). Επομένως το Χάος είναι το άμορφο (δηλ. το χωρίς μορφική υπόσταση) Άπειρο(4) το απροσπέλαστο στην έρευνα του πνεύματος και το οποίο δεν έχει αντικειμενική υπόσταση στην αίσθηση του πνεύματος. Το Χάος δεν είναι κενός χώρος αλλά ουσιαστικό Είναι (δηλαδή ουσιαστική ύπαρξη) σε ανεκδήλωτη κατάσταση. Η κατάσταση του Χάους είναι απροσπέλαστη στην ανθρώπινη διανόηση. Αυτό οφείλεται στο ότι η διανόηση του ανθρώπου είναι μεταγενέστερο φαινόμενο από την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους και την συγκρότηση των κόσμων σε μορφικά Είναι. Το Χάος(5) έχει κέντρο και 3α Τα Άτομα της ατομικής ουσίας στη συνέχεια του κειμένου θα γράφονται με τον πρώτο χαρακτήρα κεφαλαίο προς διάκριση των ατόμων που εξετάζει η επιστήμη. 4 Οι όροι «Φύση», «Ενεργητικό Μορφικό Άπειρο», και «μέγα Παν» είναι ταυτόσημοι. Επίσης ταυτόσημοι είναι οι όροι «Χάος», «Άμορφο Άπειρο» και «ανεκδήλωτο μέγα Παν». 5

Την έρευνα του Χάους την πραγματοποιούμε έμμεσα με εφαρμογή του Νόμου της ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ, ο οποίος μας

επιτρέπει να θεωρήσουμε ότι η εκ του Χάους εκπορευθείσα ουσία της Φύσεως έχει αναλογικότητα με την κατάσταση του Χάος εκ του οποίου προήλθε. Ο Νόμος αυτός της αναλογικότητας είναι γνωστός και από τον Σμαράγδινό Πίνακα που βρέθηκε στην

17

περιφέρεια. Το κέντρο του είναι η δύναμή του που έχει την έννοια του νόμου της Κινήσεως. Η περιφέρειά του είναι η ύπαρξή του που έχει την έννοια του νομού της Ζωής. Αφετηρία της εκ του Χάους εκπορεύσεως της ουσίας της Φύσεως (και συνεπώς της εμφανίσεως αυτής) ήταν η προσέγγιση του Κέντρου (της κίνησης) του Χάους στην περιφέρεια του (στην ζωή). Αιώνες αιώνων πέρασαν ώστε η απείρως ελάχιστη κίνηση να καταστεί ικανή να προσεγγίσει την περιβάλλουσα ως είδος φλοιού ζωή και από απείρως ελάχιστη να αποκτήσει την δυνατότητα της άπειρης επέκτασης και της ατελεύτητης μετάδοσης σπέρματος παραγωγής στην ζωή. Έτσι η κίνηση προσεγγίζει την ζωή και ως εκ του λόγου τούτου καθίστανται (κίνηση και ζωή) ατελεύτητα παραγωγικές δυνάμεων. Οι εκδηλούμενες αυτές δυνάμεις είναι τα αίτια της μεταφοράς της ουσίας της Φύσεως από το Χάος στο ενεργητικό Είναι των κόσμων. Πρώτα εκ του Χάους εκπορεύτηκαν τα άτομα της ατομικής ουσίας δηλαδή η Μονάδα 2 ή Δυάδα. Τα άτομα της ατομικής ουσίας με την εκπόρευσή τους από το Χάος έπρεπε κάπου να ενεργήσουν, γιατί διαφορετικά θα τους ήταν αδύνατο να εκδηλώσουν και να επεκτείνουν τις δυναμικότητες τους. Κατόπιν αυτού προκάλεσαν την εκπόρευσή εκ του Χάους του Χώρου. Ο χώρος όμως δεν είναι κάτι τι το κενό. Χώρος είναι η άλλη αΐδια ουσία η συνεχής ουσία ή Μονάδα ή Μονάδα 3.

Αίγυπτο και ο οποίος αναφέρει ότι «το προς τα κάτω αναλογεί τω προς τα άνω και το προς τα άνω είναι ανάλογο τω προς τα κάτω προς επιτέλεση των θαυμασίων του Ενός μόνον πράγματος». Συνεπώς η κατάσταση του Χάους γίνεται νοητή από την μεταφορά της ουσίας του στο ενεργητικό μορφικό Άπειρο (την Φύση) ως τα ΑΤΟΜΑ της ατομικής ουσίας τα οποία έχουν κέντρο (τον Νόμο της Κινήσεως} και περιφέρεια (τον Νόμο της Ζωής). Με την εφαρμογή του Νόμου της Αναλογικότητας, θεωρούμε ότι το ΧΑΟΣ συγκροτείται από κέντρο (την ΚΙΝΗΣΗ) και από περιφέρεια (την ΖΩΗ).

18

Η ΜΟΝΑΔΑ( 6) Ορισμός Η Μονάδα ή Μονάδα 3 είναι η αΐδια Συνεχής Ουσία η οποία με το Είναι της αποτελεί τον ουσιαστικό χώρο εντός του οποίου έρχονται για να ενεργήσουν τα Άτομα της ατομικής ουσίας. Η συνεχής ουσία είναι ο πατέρας των κόσμων, το άρρεν της δημιουργίας και ο ενεργητικός παράγων των κόσμων γιατί με τη δράση του επί της άλλης ουσίας της ατομικής προκαλεί την συγκρότηση των μορφών αλλά και την αποσύνθεση αυτών, είναι δηλαδή ο Συνθετικός και Αποσυνθετικός Λόγος των μορφών και συνεπώς είναι ο ατελεύτητα Μεταμορφωτικός Λόγος αυτών. Η συνεχής ουσία ή Μονάδα ορίζεται ως το άπειρο περιέχον εντός του οποίου τα πάντα γίνονται και είναι συνεχής προς τον εαυτόν της, σε αντίθεση με την άλλη ουσία την ατομική. Την συνεχή ουσία οι Ορφικοί την αποκαλούσαν «αιθέρα» ή «αίεν εν» (το πάντοτε εν) δηλαδή το αμέριστο, ο Ησίοδος (που απηχούσε τις απόψεις των Ελευσινίων μυστηρίων) «έρωτα» για να καταδείξει την γονιμοποιό του ικανότητα, ο Ηράκλειτος και οι Στωικοί «Λόγο» με την έννοια του αιτίου. Την αΐδια συνεχή ουσία ο Σπ. Νάγος την χαρακτηρίζει ως αφ' εαυτού αεί εν συνεχεία ενεργούν Είναι. Δηλαδή την χαρακτηρίζει ως ύπαρξη (Είναι) η οποία από μόνη της (αφ’ εαυτής) και ατελεύτητα (αεί) έχει εκδηλωμένο τον Νόμο της Ενεργείας (ενεργούν) και η οποία έχει συνέχεια προς το άπειρο. Αλλά τί είναι η συνεχής ουσία μέσα στο Σύμπαν; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα δοθεί περιγραφικά: Συνεχής ουσία είναι: ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο Λόγος της δημιουργίας και υπάρξεως των μορφών του απείρου, η Ανάγκη η ο ποία περικυκλώνει τον Κόσμο (κατά τον Πυθαγόρα), την οποία ούτε ον Θεοί αντιμάχονται (κατά τον Πιττακό) και που όλα κατ' ανάγκη γίνονται (κατά τον Δημόκριτο), είναι, τέλος, το παγκόσμιο Πυρ από το οποίο όλη η Φύση αναγεννάται.

6

στη συνέχεια του κειμένου θα χρησιμοποιείται κατά προτίμηση ο όρος συνεχής ουσία διότι είναι πιο

αντιπροσωπευτικός.

19

Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι η συνύπαρξη και συλλειτουργία της ατομικής και της συνεχούς ουσίας είναι αδιάσπαστη. Αυτό σημαίνει ότι σε κανένα σημείο του χώρου δεν υπάρχει συνεχής ουσία χωρίς την ταυτόχρονη ύπαρξη ατομικής ουσίας. Επίσης πρέπει να επισημανθεί ότι η συνεχής ουσία δρα επί της ατομικής ουσίας και παράλληλα ότι η ατομική ουσία προκαλεί την επ’ αυτής δράση της συνεχούς ουσίας, δηλαδή έχουμε κυριολεκτικά συλλειτουργία των δυο ουσιών (του άρρενος και του θήλεως). Αυτό μήπως πρέπει να το συγκρίνουμε με την συλλειτουργία του ζεύγους των θεών Διός (συνεχής ουσία, ουρανός) και Ήρας (ατομικής ουσίας, γαία); Η εκπόρευσή της Μονάδας Τα άτομα της αϊδίου ατομικής ουσίας, όπως είδαμε, με την εκπόρευσή τους από το χάος έπρεπε κάπου να ενεργήσουν έπρεπε να βρίσκονται μέσα σε έναν χώρο γιατί διαφορετικά θα τους ήταν αδύνατο να εκδηλώσουν και να επεκτείνουν τις δυναμικότητές τους ή άλλως κάθε επέκταση των δυναμικοτήτων τους θα ήταν ακατανόητη. Κατόπιν αυτού προκάλεσαν την εκπόρευσή εκ του Χάους της άλλης αϊδίου ουσίας, της Συνεχούς η οποία με το Είναι πληρώνει τον Χώρο και είναι ο Χώρος. Χώρος, επομένως, είναι η συνεχής ουσία και επειδή είναι συνεχής προς τον εαυτόν της μας δίδει την έννοια του χώρου. Συνεπώς δεν είναι δυνατόν να εννοηθεί χώρος εάν δεν είναι συνεχής, γιατί χώρος είναι εκείνο το οποίο περιέχει κάτι τι το μετρητό και το οποίο δίδει την έννοια της διαστάσεως και όχι το περιεχόμενο κάποιου άλλου. Επομένως ο Χώρος, είναι η αΐδια συνεχής ουσία, είναι η Μονάδα 3 ή απλώς Μονάδα (όπως την αποκαλούσαν οι Πυθαγόρειοι). Η δράση της Μονάδας Εκ της Μονάδος ή συνεχούς ουσίας εκδηλώνεται ο Νόμος της Ενεργείας. Ενέργεια είναι εκείνο που συνθέτει τις μορφές των κόσμων με την συμβολή των ατόμων της ουσίας και κατόπιν τις αποσυνθέτει για να τους δώσει έτσι την ικανότητα της αρτιότερης διάπλασής τους με την συνεχή τους μεταμόρφωση, είναι δηλαδή η δραστική λειτουργία της συνεχούς ουσίας ή Μονάδος. Η Ενέργεια είναι νόμος της συνεχούς ουσίας δηλ. του χώρου και δεν πρέπει να συγχέεται με την κίνηση που είναι νόμος της μεριστής (ατομικής) ουσίας. Στην Φυσική ο όρος «ενέργεια» σχετίζεται άμεσα με την κίνηση ή με την θέση ενός σώματος σε σχέση με το σύστημα αναφοράς του και τα άλλα σώματα. Συνεπώς δεν πρέπει να συγχέεται η ενεργητική δράση της Μονάδος με την έννοια της ενέργειας από την Φυσική.

20

Εκ του νόμου της ενέργειας της συνεχούς ουσίας προέρχεται η λειτουργία του φωτός, τόσο του υλικού όσο και του πνευματικού. Ο νόμος του φωτός είναι παράγωγο του νόμου της ενέργειας σ' όλα τα επίπεδα των κόσμων ακόμα και στα πνευματικά. Το φως, ως νόμος της συνεχούς ουσίας, δεν θα εκδηλωνόταν σε συλλειτουργία αν δεν συνεργαζόταν η ουσία αυτή με την ατομική ουσία από την οποία εκπορεύεται ο νόμος της θερμότητας. Όπου υπάρχει συλλειτουργία ΦΩΤΟΣ της συνεχούς ουσίας εκεί υπάρχει και η λειτουργία του νόμου της θερμότητας και του νόμου της κινήσεως της ατομικής ουσίας. Κανένας από αυτούς τους νόμους (φωτός, θερμότητας, κίνησης) δεν μπορεί να εμφανισθεί χωριστά στις λειτουργίες των πνευματικών φύσεων. Η άποψη της επιστήμης Τον 17ον αιώνα ο Huygens προκειμένου να εξηγήσει την διάδοση του φωτός μέσω του χώρου, θεώρησε ότι ο χώρος πληρούται από μια ουσία που την ονόμασε "αιθέρα". Ο αιθέρας θεωρήθηκε ως μια μορφή ύλης με άπειρη ελαστικότητα και για επιβεβαίωση της ύπαρξής του έγινε το γνωστό πείραμα των Michelson και Morley από το οποίο όμως δεν επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη του «αιθέρα» και η θεωρία αυτή τελικά εγκαταλείφθηκε. Το σφάλμα του Huygens σχετικά με τον Αιθέρα ήταν ότι τον θεώρησε ως μία μορφή ύλης και όχι ως μία άλλη διαφορετική ουσία. Αργότερα ο Einstein με την Θεωρία της Σχετικότητας εισήγαγε την έννοια του "χωροχρόνου" τον οποίο επίσης θεώρησε ως κενόν. Η ύπαρξη ενός κενού χωροχρόνου δεν εξηγεί επαρκώς πως γίνεται φορέας των διαφόρων πεδίων και πως διαδίδεται το φως. Επομένως η επιστήμη δεν έχει ακόμα ανακαλύψει την συνεχή ουσία η οποία ταυτίζεται με τον χώρο. Η επιστήμη σήμερα (με βάση τις αρχές της θεωρίας της σχετικότητας) θεωρεί ότι στο Σύμπαν μια μόνον ουσία υπάρχει την οποία ονομάζει ΥΛΗ ή Υλική ουσία γενικά και η οποία αποτελείται από άτομα τα οποία συντιθέμενα συγκροτούν τις διάφορες μορφές που υπάρχουν στο Σύμπαν. Το ΧΩΡΟ μέσα στον οποίο οι διάφορες μορφές κινούνται τον θεωρεί κενό και συνεπώς δεν του αποδίδει ιδιότητες ουσίας, όπως συμβαίνει μ:: την μυσταγωγική φιλοσοφία. Επίσης τον χώρο τον θεωρεί αλληλένδετο με τον χρόνο και ομιλεί για χωροχρόνο ή χωροχρονικό συνεχές στο οποίο ο χρόνος αποτελεί την τετάρτη διάσταση του χωροχρόνου. Ως προς τον ΧΩΡΟ υπάρχει επίσης διάσταση απόψεων μεταξύ μυσταγωγικής φιλοσοφίας και επιστήμης αφού η μεν μυσταγωγική φιλοσοφία θεωρεί τον χώρο ως ΟΥΣΙΑ (συνεχή ουσία) ενώ η επιστήμη θεωρεί τον χώρο ως κενό και άρρηκτα συνδεδεμένο με τον Χρόνο (ο οποίος λαμβάνει νόημα με την έννοια

21

της κινήσεως) ώστε ο Χώρος και ο Χρόνος συναποτελούν το λεγόμενο χωροχρονικό συνεχές. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι η διάσταση απόψεων είναι στην πραγματικότητα λεκτική γιατί η μυσταγωγική φιλοσοφία δέχεται την έννοια του χωροχρόνου με διαφορετική διατύπωση αφού θεωρεί ότι «από το Χάος πρώτα εξέρχεται η Ατομική Ουσία η οποία προκαλεί την έξοδο εκ του Χάους της συνεχούς ουσίας». Συνεπώς δεν είναι δυνατή η ύπαρξη της Συνεχούς ουσίας της οποίας εκδήλωση είναι ο ΧΩΡΟΣ χωρίς την παρουσία της Ατομικής ουσίας της οποίας εκδήλωση είναι α) η Κίνηση (νόμος της κινήσεως) και η εκ της κινήσεως προκύπτουσα έννοια του ΧΡΟΝΟΥ και β) η εκδήλωση της ΥΠΑΡΞΗΣ της (νόμος της ζωής). Συνεπώς αυτή η συνύπαρξη και συλλειτουργία των δύο ουσιών, της Συνεχούς ουσίας η οποία εμπεριέχει την έννοια του ΧΩΡΟΥ και της Ατομικής ουσίας η οποία εμπεριέχει τις έννοιες του ΧΡΟΝΟΥ και της ΥΠΑΡΞΗΣ, περιγράφει με άλλο τρόπο το Χωροχρονικό Συνεχές της θεωρίας της σχετικότητας, το οποίο (για να είμαστε ακριβέστεροι) θα το χαρακτηρίζαμε ως Χωροχρονική Ύπαρξη. Έτσι στον όρο αυτό (χωροχρονική ύπαρξη) εμπεριέχονται και οι τρεις νόμοι: Ενεργείας (Χώρος), Κινήσεως (χρόνος), και Ζωής (ύπαρξη) δηλαδή και οι δύο αΐδιες ουσίες του Σύμπαντος: Συνεχούς (νόμος ενεργείας) και Ατομικής (νόμοι κινήσεως και ζωής). Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι οι όροι Ενέργεια και Χώρος της μυσταγωγικής φιλοσοφίας, δεν αντιστοιχούν με τους όρους "Ενέργεια" και "Χώρος" της επιστήμης. Συγκεκριμένα: Η Ενέργεια, κατά την μυσταγωγική φιλοσοφία, είναι ιδιότητα της συνεχούς ουσίας δηλαδή του Χώρου, συνεπώς προσεγγίζει τον όρο «δυναμικό πεδίο» της Φυσικής το οποίο θεωρείται ως η διαφοροποίηση του χώρου η οποία (διαφοροποίηση του χώρου) προκαλεί επιδράσεις και ενέργειες (δράση) σε υλικά σώματα που βρίσκονται μέσα σ' αυτό. Ο Χώρος, κατά την επιστήμη, θεωρείται ως κενό και ουδεμία σχέση έχει με την ενέργεια, αλλά συνδυάζεται με τον χρόνο, με αποτέλεσμα η επιστήμη να μιλάει για χωροχρόνο ή χωροχρονικό συνεχές. Η συνεργασία των νόμων Η Μονάδα 2 ή Δυάδα ή Ατομική ουσία με την εκπόρευσή της από το Χάος προκάλεσε την εκπόρευσή της Μονάδας (Μονάδας 3) επίσης από το Χάος. Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι η συνύπαρξη και συλλειτουργία της ατομικής και της συνεχούς ουσίας είναι αδιάσπαστη. Αυτό σημαίνει ότι σε κανένα σημείο του χώρου δεν υπάρχει συνεχής ουσία χωρίς την ταυτόχρονη ύπαρξη ατομικής ουσίας. Η Μονάδα 3 ή απλώς Μονάδα ή Συνεχής ουσία με την εκπόρευσή της από το Χάος συλλειτούργησε με την Δυάδα με προορισμό την αμοιβαία εκδήλωση των νόμων τους. Όμως η αμοιβαία συλλειτουργία των δύο ουσιών δεν ήταν

22

επαρκής για την εκδήλωση των δυνάμεών τους και η εκπόρευσή τους θα ήταν χωρίς προορισμό στην όλη λειτουργία του Σύμπαντος. Ο προορισμός τους επιτεύχθηκε με την συγκρότηση των μορφικών συγκροτημάτων τα οποία είναι το παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο αυτών ουσιών και τα οποία λαμβάνουν την έννοια της Μονάδας 4. Η Μονάδα 4 ή Νόμος της Μορφής παρέχει στις δύο αΐδιες ουσίες την δυνατότητα στενότερης συνεργασίας με αποτέλεσμα την εντονότερη εκδήλωση των δυνάμεών τους.

23

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗΣ Η λέξη μορφή σημαίνει την εξωτερική εμφάνιση των υλικών σωμάτων ή των όντων, δια της οποίας γίνονται αυτά αντιληπτά. Η μορφή, (σύμφωνα με τους Πυθαγορείους) είναι Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της Μορφής χαρακτηρίζεται ως Μονάδα τέσσερα (4). Ο Νόμος της Μορφής έχει ως αποτέλεσμα την συγκρότηση και εμφάνιση των υλικών σωμάτων και των όντων. Η Μονάδα 4, (ο Νόμος της Μορφής) είναι το άθροισμα των νόμων του πρώτου τριγώνου των πρωταρχικών νόμων, δηλαδή είναι το άθροισμα της Δυάδας (μονάς 2) και της Μονάδας (μονάς 3) που σημαίνει: Μονάς 2 + Μονάς 3 = Μονάς 4 (με την ποιοτική τους έννοια γιατί με την ποσοτική τους έννοια, ως γνωστόν, έχουμε: 2+3=5). Η τετρακτύς Οι αριθμοί, είναι οι εικόνες των πραγμάτων και των όντων της Φύσεως. Στην προκειμένη περίπτωση η Μονάδα 4 (δηλαδή ο Νόμος της Μορφής που είναι το παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των τριών θεμελιωτικών νόμων) είναι η εικόνα του τετραγώνου. Το τετράγωνο χαρακτηρίζεται και ως πλήρης μορφή (ολοκληρωμένη μορφή) και γι' αυτόν τον λόγο αποκαλείται Τετρακτύς. Τετρακτύς σημαίνει τις συνεργαζόμενες Θείες ουσίες (ατομική και συνεχή) δια των Νόμων του πρώτου τριγώνου (κινήσεως, ζωής, ενέργειας) "εν μορφή" (δηλαδή στο παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας τους που είναι η μορφή). Πλήρης (ολοκληρωμένη) μορφή είναι ο κύκλος. Συνεπώς τετραγωνισμός του κύκλου (7) είναι η συγκρότηση της ολοκληρωμένης μορφής (της Μονάδας 4 που είναι η εικόνα του τετραγώνου το οποίο αποτελεί πλήρη μορφή δηλαδή κύκλο). Η Τετρακτύς συμβολίζεται με δέκα τελείες που σχηματίζουν τρίγωνο με τέσσαρες σειρές από 1, 2, 3, 4 τελείες ως εξής:

7

Ο τετραγωνισμός του κύκλου είναι εφικτός με την ποιοτική έννοια των σχημάτων

24

Για την τετρακτύ υπάρχει μαθηματικός τύπος που μας δίνει το πλήθος των στιγμών που περιλαμβάνει. Ο μαθηματικός τύπος βασίζεται στον μαθηματικό τύπο για τους m-γωνικούς αριθμούς. Γι’ αυτούς ισχύει η κάτωθι σχέση:

Για τους τριγωνικούς αριθμούς (δηλαδή όταν m=3) ισχύει ο τύπος:

Για τον τέταρτο τριγωνικό αριθμό (δηλαδή n=3), που είναι η τετρακτύς, έχουμε:

δηλαδή τις 10 στιγμές (ή τελείες) που αποτελούν το σύμβολο της τετρακτύος. Η απεικόνιση της τετρακτύος με τους αριθμούς 1+2+3+4=10 μπορεί να ερευνηθεί και με βάσει τους συμβολισμούς αυτών των αριθμών. Έτσι το 1 και 2 (1 = Νόμος της Κινήσεως και 2 = Νόμος της Ζωής) είναι η έκφραση της Μονάδας 2 ή ΔΥΑΔΑΣ (δηλαδή της Ατομικής ουσίας), το 3 είναι η έκφραση της Μονάδας 3 ή (απλώς) ΜΟΝΑΔΑΣ (δηλαδή της συνεχούς ουσίας) και το 4 είναι η έκφραση της Μονάδας 4 ή της ΜΟΡΦΗΣ. Οι μονάδες 2 και 3 (ΔΥΑΔΑ και ΜΟΝΑΔΑ) από κοινού συνιστούν το ψυχικό άτομο το οποίο για να ενεργήσει έχει ανάγκη μιας Μορφής (Μονάδα 4) δηλαδή ενός καταλλήλου οργανισμού. Έτσι οι μονάδες 1, 2, 3 και 4 εμπεριέχουν την έννοια της σε οργανισμό ψυχής δηλαδή του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ το οποίο όταν εκδηλώσει στην ουσία του όλους τους νόμους της μορφής που είναι ο νόμος της Επιμειξίας των μορφών (η Μονάδα 5), ο νόμος της Εξελίξεως των μορφών (η Μονάδα 6), ο νόμος της Αλληλεπιδράσεως των μορφών (η Μονάδα 7), ο νόμος της Ελευθερίας των μορφών (η Μονάδα 8) και ο νόμος της Αρμονίας των μορφών (η Μονάδα 9) τότε ολοκληρώνει έναν αναμορφωτικό κύκλο ο οποίος εκφράζεται με το άθροισμα 1+2+3+4=10 δηλαδή την Ιερή Δεκάδα. Σχετικά με την τετρακτύ στα χρυσά έπη του Πυθαγόρα αναφέρονται (στοίχοι 47- 48) τα εξής: «...ναι μα τον αμετέρα ψυχά παραδόντα τετρακτύν, παγάν αέναου φύσεως», δηλ. ναι μα τον παραδόντα στην ψυχή μου τετρακτύ, πηγή της αιώνιας Φύσεως. Από αυτήν την διατύπωση διαφαίνεται ότι θεωρεί την τετρακτύ ως το σύμβολο του οργανισμού τον οποίο έχει ανάγκη η κάθε ψυχική ατομικότητα προκειμένου να εκφρασθεί και να ενεργήσει μέσα στην Φύση. Επίσης η φράση αυτή είναι μια επίκληση προς τον παραδόντα στην ψυχή μας τον οργανισμό ο οποίος είναι της αιώνιας Φύσεως. 25

Ιδιότητες Νόμου Τέσσαρα Η Μονάδα 4, (η μορφή) σύμφωνα με το κείμενο, έχει δύο ιδιότητες: α) είναι το άθροισμα των νόμων του πρώτου τριγώνου δηλαδή είναι το άθροισμα των Μονάδων 2 και 3 (που σημαίνει: Μονάς 2 + Μονάς 3 = Μονάς 4, με την ποιοτική τους έννοια και β) στο άθροισμα αυτό μετέχει και ο πρώτος νόμος του δευτέρου τριγώνου (που σημαίνει ότι το παραγωγικό αποτέλεσμα του πρώτου τριγώνου, δηλαδή το αποτέλεσμα της συνεργασίας των Μονάδων 2 και 3, είναι η μονάδα 4 η οποία μετά των μονάδων 5 και 6 αποτελούν το δεύτερο τρίγωνο.

Η Μονάδα 4 είναι η φυσική τετρακτύς και εμφανίζει τις μορφές ή τα μέσα της ενέργειας των ατομικοτήτων στο φυσικό επίπεδο ενώ τα επί 10 πολλαπλάσια της Μονάδας 4, (το 40, το 400, το 4000 κλπ) είναι ανάλογες τετρακτύες οι οποίες μας εμφανίζουν τις μορφές ή τα μέσα της ενεργείας των πνευματικών ατομικοτήτων στον άπειρο κόσμο. Εξ αυτού συνάγεται ότι: α) τα πολλαπλάσια της Μονάδας 4 εμφανίζουν μέσα ενέργειας με μεγαλύτερες δυναμικότητες (π.χ. η Μονάδα 4000 εμφανίζει μέσο ενέργειας με μεγαλύτερη δυναμικότητα από την Μονάδα 400 κ.ο.κ.) που ανήκουν σε πνευματικές ατομικότητες του άπειρου Κόσμου και ότι β) στους Κόσμους υπάρχει αναλογικότητα. Σχετικά ο Σμαράγδινος Πίνακας του Ερμού του Τρισμέγιστου αναφέρει τα εξής: Το προς τα κάτω αναλογεί στο προς τα άνω και το προς τα άνω αναλογεί στο προς τα κάτω προς επιτέλεση των θαυμάσιων του Ενός μόνον Πράγματος. Συνεπώς σκοπός αυτής της αναλογικότητας είναι η επιτέλεση των θαυμάσιων έργων του Ενός μόνον Πράγματος (δηλ. της Μονάδος ή Πατρός των κόσμων) Η αξία της Μορφής Η ΜΟΡΦΗ αποτελεί ένα πολύ σημαντικό γεγονός για τις αΐδιες ουσίες της Φύσεως γιατί είναι: α) το μέρος που γίνεται "στενότερη” η συνάντηση των δύο αϊδίων ουσιών. Αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης είναι η εκδήλωση των νόμων του δεύτερου τριγώνου και κατόπιν των νόμων του τρίτου τριγώνου, όπως θα δούμε κατωτέρω, ώστε να διαγραφεί ο πρώτος εξελικτικός κύκλος που μας δείχνει η Ιερή Δεκάδα και β) το μέσο εκδηλώσεως δυνάμεων από τις συλλειτουργούσες αΐδιες ουσίες. Αυτό σημαίνει ότι οι αΐδιες ουσίες δεν μπορούν να εκδηλώσουν δυνάμεις και συνεπώς δεν μπορούν να εξελιχθούν χωρίς την μορφή που κατ' αυτόν τον τρόπο αποτελεί το μέσο εκδηλώσεως 26

δυνάμεών τους δηλ. εξέλιξής τους. Αναφέρεται ότι η μορφή είναι το μέρος που γίνεται "στενότερη" η συνάντηση(8) των αϊδίων ουσιών. Η συνάντηση αυτή είναι η δεύτερη και στενότερη συνάντηση. Η πρώτη συνάντηση γίνεται κατά την έξοδο των ατόμων της ατομικής ουσίας από το Χάος. Θα ακολουθήσει και τρίτη συνάντηση κατά την οποία τα άτομα της Ατομικής ουσίας (δηλαδή οι Νόμοι της Κινήσεως και της Ζωής) θα συνεργαστούν άμεσα με την Συνεχή ουσία (Νόμος της Ενεργείας) στο Ψυχικό άτομο. Η σύσταση των μορφών Η κάθε μορφή της Φύσεως είναι το παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο αϊδίων ουσιών δηλαδή της ατομικής ουσίας η οποία είναι η Μητέρα των Κόσμων (το θήλυ στοιχείο της Δημιουργίας και άρτιος αριθμός) και της Συνεχούς ουσίας ή Λόγου που είναι ο Πατέρας το)ν Κόσμων (το Άρρεν στοιχείο της Δημιουργίας και περιττός αριθμός). Το άρρεν και το θήλυ στοιχείο της Δημιουργίας δεν αναπαράγουν αλλά δημιουργούν τύπους μορφών. Η συνεργασία των δύο αϊδίων ουσιών (ατομικής και συνεχούς) στις συγκροτημένες μορφές γίνεται ως εξής: Εκ της ατομικής ουσίας προέρχονται τα άτομα ενώ εκ της συνεχούς ουσίας προέρχεται η ενωτική δύναμη που συγκρατεί τα άτομα στην Μορφή και αποτελεί τον Συνθετικό Λόγο των μορφών. Οι δυο αυτές ουσίες είναι τα αίτια της δημιουργίας των Κόσμων. Συνεπώς ό,τι υπάρχει στους Κόσμους έχει εντός του τα αίτια της δημιουργίας του (δηλ. τις δύο αυτές αΐδιες ουσίες). Ο Θείος Πυθαγόρας έλεγε ότι «τα άτομα της ατομικής ουσίας είναι ο άρτιος και άπειρος αριθμός ενώ η συνεχής ουσία είναι περιττός αριθμός. Η ενέργεια των περιττών αριθμών συγκροτεί και διαλύει τις μορφές οι οποίες καθίστανται πεπερασμένες. Οι μορφές του Κόσμου είναι αθροίσματα των δυο ουσιών και γνωρίζονται από την έννοια των αρτιοπερίσσων αριθμών». Τα αίτια της διαφορετικής συστάσεως των μορφών είναι ο βαθμός εξελίξεως των αϊδίων ουσιών και οι επιδράσεις των ουρανίων σωμάτων. Η δια των μορφών εξέλιξη των ΟΥΣΙΩΝ Οι Μορφές δεν αποτελούν αδρανείς υπάρξεις αλλά υπάρξεις δυναμικές οι οποίες διαρκώς πολλαπλασιάζουν τις δυνάμεις τους. Οι μορφές όμως δεν έχουν το προνόμιο της αιώνιας νεότητας με συνέπεια να φθείρονται και αποσυντίθενται όταν εξαντλήσουν την δυνατότητά τους για περαιτέρω εξέλιξη. Με τον πολλαπλασιασμό των δυνάμεων των μορφών, οι αΐδιες ουσίες που 8 ιδέ σχετικά στην μονάδα 7 (νόμος αλληλεπιδράσεως)

27

συνιστούν μορφές, αυξάνουν τις δυναμικότητές τους. Συνεπώς η μορφή αποτελεί ένα πολύ σημαντικό γεγονός για τις αΐδιες ουσίες της Φύσεως γιατί είναι: α) το μέρος που γίνεται ‘'στενότερη” η συνάντηση των δύο αϊδίων ουσιών, και β) το μέσο εκδηλώσεως δυνάμεων από τις συλλειτουργούσες αΐδιες ουσίες. Αυτό σημαίνει ότι οι αΐδιες ουσίες δεν μπορούν να εκδηλώσουν νέες δυνάμεις και συνεπώς δεν μπορούν να εξελιχθούν χωρίς την μορφή που κατ' αυτόν τον τρόπο αποτελεί το μέσο εκδηλώσεως νέων δυνάμεών τους δηλ. εξέλιξής τους. Συνεπώς οι Μορφές της Φύσεως αποτελούν το θεμέλιο των Κοσμούν αφού μέσω των μορφών οι δύο αΐδιες ουσίες να εξελίσσονται απείρους. Οι Μορφές παρέχουν την δυνατότητα της αύξησης των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών με την ατελεύτητη μεταμόρφωση των Μορφών που συνιστούν. Συγκεκριμένα: α) οι αΐδιες ουσίες συνιστούν Μορφές οι οποίες (μορφές) όταν εξαντλήσουν την δυνατότητα τους για περαιτέρω εξέλιξη δηλαδή αύξηση των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών τους αποσυντίθενται και β) οι αΐδιες ουσίες των αποσυντεθεισών μορφών συνιστούν νέες εντελέστερες μορφές οι οποίες εξελίσσονται περαιτέρω (δηλ. έχουμε επιπρόσθετη αύξηση των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών τους) και αυτές όταν εξαντλήσουν την δυνατότητά τους για περαιτέρω εξέλιξη αποσυντίθενται εκ νέου κ.ο.κ. Αναφέρθηκε ότι η μορφή είναι το μέρος που γίνεται "στενότερη" η συνάντηση των αϊδίων ουσιών. Η συνάντηση αυτή είναι η ΔΕΥΤΕΡΗ και στενότερη συνάντηση. Η ΠΡΩΤΗ συνάντηση γίνεται κατά την έξοδο των ατόμων της ατομικής ουσίας από το Χάος γιατί η εμφάνιση τους προκαλεί την αντικειμενική εμφάνιση και της ετέρας αϊδίου ουσίας (της συνεχούς ουσίας) η οποία με το Είναι της πληροί τον άπειρο Χώρο και είναι (η συνεχής ουσία) ο ουσιαστικός Χώρος(1:ι) μέσα στον οποίο έρχονται να ενεργήσουν τα άτομα της ατομικής Ουσίας και μέσα στον οποίο λαμβάνουν την έννοια του Είναι τους. Θα ακολουθήσει και ΤΡΙΤΗ συνάντηση κατά την οποία τα άτομα της Ατομικής ουσίας (δηλαδή οι Νόμοι της Κινήσεως και της Ζωής) θα συνεργαστούν κατά τρόπο αδιάσπαστο με την Συνεχή ουσία (Νόμος της Ενεργείας) στο Ψυχικό άτομο. Το ψυχικό άτομο είναι ένα άτομο της ατομικής ουσίας το οποίο εξελισσόμενο έφθασε στην ακτινοβόλο κατάσταση και τότε εισέρχεται εντός του η συνεχής ουσία και από «ζων και κινούμενο Είναι» {δηλαδή ύπαρξη (Είναι) με εκδηλωμένους τους Νόμους της Κίνησης και της Ζωής (κινούμενο και ζων)} γίνεται «ζων, κινούμενο και ενεργούν Είναι» {δηλαδή ύπαρξη (Είναι) με εκδηλουμένους τους Νόμους της Κίνησης, της Ζωής και της Ενέργειας (κινούμενο, ζων και ενεργούν) όπου η συνεργασία των δύο αϊδίων ουσιών γίνεται άμεση.

28

Ο πνευματικός οργανισμός Πέραν του ανθρωπίνου επιπέδου η ψυχή έχει ανάγκη μη υλικού οργανισμού. Ο οργανισμός αυτός είναι ο πνευματικός οργανισμός. Ο πνευματικός οργανισμός είναι ένας οργανισμός ο οποίος θα επιτρέψει στον μύστη να αναστηθεί στους χώρους του ανέσπερου φωτός. Χωρίς αυτόν τον οργανισμό ο αποθνήσκων οδηγείται στον Άδη. Ο πνευματικός αυτός οργανισμός περιλαμβάνει πνευματικά όργανα της φύσεως των Θεών. Τα όργανα αυτά δύνανται να συντελεσθούν μόνο από συνεχή ουσία αφού προηγουμένως η ψυχή εκδηλώσει σε ενέργειες όλες τις δυνάμεις της που επιτρέπεται να εκδηλωθούν στον ανθρώπινο οργανισμό πράγμα που σημαίνει να συντελεσθεί πλήρης ηθική αναγέννηση στην ανθρώπινη μορφή. Προσωπικές απόψεις Σύμφωνα με όσα ελέχθησαν ανωτέρω τα άτομα της ατομικής ουσίας συγκροτούν όλες τις μορφές του Σύμπαντος από μια πέτρα έως έναν γαλαξία και συνεπώς όλες οι μορφές (δηλαδή τα διάφορα υλικά σώματα) αποτελούνται από άτομα της ατομικής ουσίας τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με την βοήθεια της συνεχούς ουσίας η οποία αποτελεί τον συνδετικό λόγο (δηλαδή την συγκολλητική ουσία) των μορφών. Επίσης, είδαμε ότι η ατομική ουσία έχει ενεργούς τους νόμους της Κινήσεως και της Ζωής, ενώ η Συνεχής ουσία έχει ενεργό τον νόμο της Ενέργειας. Συνεπώς η κάθε μορφή έχει ενεργούς τους Νόμους της Κινήσεως, της Ζωής και της Ενέργειας. Ένα θέμα που γεννάται είναι σχετικά με την μάζα και την βαρύτητα των μορφών του σύμπαντος, αν οφείλονται στην ατομική ουσία ή στην συνεχή ουσία ή και στις δύο. Για το θέμα αυτό δεν βρέθηκε καμιά αναφορά στα κείμενα που αναφέρονται στην μυσταγωγική φιλοσοφία και κατόπιν αυτού θα εκφρασθούν προσωπικές απόψεις. Έτσι θεωρώ ότι η Ύλη (μεριστή ουσία) έχει μόνον κίνηση ενώ η Ενέργεια (αμέριστη ουσία) έχει μόνο μάζα. Επομένως η ΑΔΡΑΝΕΙΑ και η ΜΑΖΑ την οποία εμφανίζουν τα υλικά σώματα οφείλεται στην ενέργεια (αμέριστη ουσία) που εμπεριέχουν και όχι στη υλική (μεριστή) ουσία. Συνεπώς η ΕΝΕΡΓΕΙΑ έχει μάζα με αποτέλεσμα να εμφανίζει αδράνεια ενώ η ΥΛΗ έχει μόνο κίνηση και δεν έχει μάζα. Εξ αυτού προκύπτει ότι η μάζα την οποία έχει η κάθε υλική μορφή σε κατάσταση ακινησίας της οφείλεται στην συνεχή ουσία η οποία αποτελεί τον συνθετικό της λόγο. Επίσης θεωρώ ότι σε κατάσταση επιταχυνομένης κινήσεως η ενέργειά της αυξάνει (γιατί συγκεντρώνει περισσότερη συνεχή ουσία ώστε να συγκροτηθεί η ενότητα της μορφής) συνεπώς η μάζα της αυξάνει, πράγμα που προβλέπει και η ειδική θεωρία της

29

σχετικότητας. Σχετικά έχει όμως παρατηρηθεί ότι τα στοιχειώδη σωματίδια σε κατάσταση ηρεμίας τους έχουν αδράνεια δηλαδή έχουν μάζα διάφορη του μηδενός. Το γεγονός αυτό εξηγείται με την παραδοχή ότι τα στοιχειώδη σωματίδια συγκροτούνται από άλλα υποσωματίδια τα οποία ονομάζονται κουώρκς και συγκρατούνται μεταξύ τους από συνεχή ουσία. Η άποψη ότι η ενέργεια (δηλαδή η συνεχής ουσία) έχει μάζα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι α) ολόκληρος ο χώρος (χωροχρονική ύπαρξη ή χωροχρονικό συνεχές) του Σύμπαντος έχει μάζα και ενέργεια. Επίσης ο χώρος περιλαμβάνει άτομα της ατομικής ουσίας, γιατί δεν είναι δυνατόν να νοηθεί χοίρος χωρίς την συνύπαρξη των δυο ουσιών, συνεχούς (χώρος) και μεριστής (ύλη) και β) οι υλικές μορφές του σύμπαντος, έχουν σε μεγάλη συγκέντρωση τόσο Ατομική Ουσία όσο και Συνεχή Ουσία, (σε σχέση με το λοιπό διαστημικό χώρο). Αποτέλεσμα αυτού είναι η μάζα των υλικών μορφών να είναι πολύ μεγαλύτερη από την μάζα του λοιπού διαστημικού χώρου. Αυτό μπορεί να διατυπωθεί και ως εξής: η συγκέντρωση σε ένα σημείο της Χωροχρονικής ύπαρξης (χωροχρονικού συνεχούς) συνεχούς ουσίας σε μεγάλη συμπύκνωση προκαλεί καμπύλωση της Χωροχρονικής ύπαρξης, πράγμα που προβλέπει και η θεωρία της σχετικότητας. Επομένως η καμπύλωση του χωροχρόνου οφείλεται στην συνεχή ουσία των υλικών μορφών και όχι στην υλική (ατομική) τους ουσία. Η επιστήμη θεωρεί ότι τόσο τα στοιχειώδη σωματίδια συνδέονται μεταξύ τους για να αποτελέσουν τα άτομα, όσο και τα άτομα για να συγκροτήσουν τις ενώσεις κλπ με την βοήθεια των πεδίων τα οποία αναπτύσσονται μεν στον χώρο αλλά προέρχονται από τα υλικά σώματα και υπάρχουν όσο στο χώρο υπάρχει και το αντίστοιχο υλικό σώμα από το οποίο προέρχονται. Η θεωρία της σχετικότητας δέχεται ότι υπάρχει τόσο ύλη όσο και ενέργεια αλλά η ύλη μπορεί να μετατραπεί σε ενέργεια και αντιστρόφως. Συνεπώς θεωρεί ότι η αύξηση της ενέργειας ενός σώματος έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της μάζας του σώματος αυτού και αντίστροφα, δηλαδή η ενέργεια που προστίθεται στο σώμα προσθέτει μάζα σ' αυτό και έτσι δίδεται η εντύπωση ότι η ενέργεια έχει υλική υπόσταση. Η συνεργασία των νόμων Η Μονάδα 3 με την εκπόρευσή της από το Χάος συλλειτούργησε με την Μονάδα 2 ή Δυάδα με αποτέλεσμα την αμοιβαία εκδήλωση των νόμων τους. Αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο αυτών μονάδων ήταν η εμφάνιση των μορφικών συγκροτημάτων και τα οποία λαμβάνουν την έννοια της Μονάδας 4. Όμως η συνεργασία των δύο αυτών Μονάδων στην μορφή είχε ως αποτέλεσμα την εκδήλωση ενός νέου νόμου, του νόμου της μεταξύ των μορφών επιμιξίας ή Μονάδας 5.

30

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΜΙΞΙΑΣ Η λέξη επιμιξία σημαίνει την «ανάμιξη μετ’ άλλων». Στην ζωοτεχνία σημαίνει την αναπαραγωγή με ένωση αναπαραγωγέων που ανήκουν σε διαφορετικές γενιές και την επίτευξη νέας γενιάς δια της διασταυρώσεως. Η επιμιξία, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους Πυθαγορείους) Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της αλληλεπιδράσεως χαρακτηρίζεται και ως Μονάδα Πέντε (5). Κατόπιν των ανωτέρω θα εξετασθεί η δράση του Νόμου της επιμιξίας τόσο στο Φυσικό επίπεδο (μη νοητική φύση) όσο και στο Πνευματικό επίπεδο (νοητική φύση). Στο φυσικό επίπεδο Στο φυσικό επίπεδο ο νόμος της επιμιξίας των μορφών με την δράση του επί των μορφών έχει ως αποτέλεσμα την αναπαραγωγή τους με την συγκρότηση των διαιωνιστικών τύποον τους και τον πολλαπλασιασμό των δυνάμεών τους. Διαιωνιστικός τύπος είναι το μέρος εκείνο της μορφής που έχει την δυνατότητα να συντελέσει στην αναπαραγωγή μιας όμοιας μορφής. Οι Μορφές δεν αποτελούν αδρανείς υπάρξεις αλλά υπάρξεις δυναμικές γιατί με την αναπαραγωγή τους οι μορφές παράγουν νέες όμοιες μορφές, αφού οι μορφές δεν έχουν το προνόμιο της αιώνιας νεότητας με συνέπεια να φθείρονται και να αποσυντίθενται όταν εξαντλήσουν την δυνατότητά τους για περαιτέρω εξέλιξη και με τον πολλαπλασιασμό των δυνάμεών τους οι αΐδιες ουσίες που συνιστούν μορφές, αυξάνουν τις δυναμικότητές τους. Συνεπώς όταν οι μορφές αυτές αποσυντεθούν οι αΐδιες ουσίες επανέρχονται στην Φύση με μεγαλύτερη δυναμικότητα και αυτό αποτελεί τον παράγοντα εξέλιξης των δύο αϊδίων ουσιών. Επίσης οι αΐδιες ουσίες συνιστούν νέες μορφές με μεγαλύτερες δυναμικότητες πράγμα που συμβάλει στην ατελεύτητη εξέλιξη των αϊδίων ουσιών. Στο υλικό επίπεδο τα άτομα ή τα μόρια των υλικών σωμάτων δημιουργούν συμμετρικές μορφές τις οποίες η επιστήμη χαρακτηρίζει ως κρυστάλλους. Η δομή των κρυστάλλων εξαρτάται από την δομή των ηλεκτρονίων των ατόμων ή των μορίων από τα οποία σχηματίζεται ο αντίστοιχος κρύσταλλος. Η δομή αυτή των ηλεκτρονίων αποτελεί τον διαιωνιστικό τύπο του κρυστάλλου δηλ. της αντίστοιχης μορφής.

31

Στο ζωικό και φυτικό βασίλειο, με τη δράση αυτού του νόμου συγκροτούνται οι διαιωνιστικοί τύποι τους που είναι τα χρωμοσώματα των αναπαραγωγικών κυττάρων τα οποία περιέχουν τους παράγοντες της κληρονομικότητας. Με την βοήθεια των διαιωνιστικών τους τύπων τα φυτά και τα ζώα μπορούν να αναπαράγουν εντελώς όμοια με αυτά φυτά και ζώα. Σημειώνεται ότι σε κάθε ζώο ή φυτό, όλα τους τα κύτταρα έχουν το ίδιο πλήθος και είδος χρωμοσωμάτων του γονιμοποιημένου ωαρίου από το οποίο προήλθαν. Επίσης σημειώνεται ότι τα χρωμοσώματα των κυττάρων των διαφόρων ειδών ζώων ή φυτών διαφέρουν μεταξύ τους ως προς το είδος και ως προς το πλήθος τους. Τα χρωμοσώματα συγκροτούνται από δεσοξυ-ριβοζο-νουκλεονικό οξύ (που για λόγους συντομίας χαρακτηρίζεται ως DNA) και το οποίο στην χημική του σύνθεση περιλαμβάνει κατά κωδικοποιημένο τρόπο όλα τα γενετικά χαρακτηριστικά του φυτού ή του ζώου στο οποίο ανήκει. Συνεπώς ο Νόμος της Επιμιξίας αναφέρεται στην αναπαραγωγή ομοίων γενικά μορφών τόσο της μη νοητικής Φύσεως όσο και της νοητικής Φύσεως. ΣΤΟ πνευματικό επίπεδο Στο πνευματικό επίπεδο, ο νόμος της επιμιξίας ασκείται και μεταξύ πνευματικών ατομικοτήτων. Από την ελληνική παράδοση έχουμε πληθώρα τέτοιων παραδειγμάτων. Οι μύστες της Ελευσίνας κατά την φθινοπωρινή ισημερία τιμούσαν γέννηση της Κόρης της Προπογόνης και απέδιδαν κατ’ αυτόν τον τρόπο την ευγνωμοσύνη τους προς την θεία Φύση η οποία έφερε στο Είναι το ψυχικό Είναι κάθε οντότητας. Έλεγαν ότι η Κόρη η Πρωτογόνη είναι κόρη του Ουρανού και της Γης, δηλαδή αποτέλεσμα της επιμιξίας των δυνάμεων του Ουρανού (που συμβολίζει τον άπειρο χώρο δηλαδή την Συνεχή ουσία) και της Γης (που συμβολίζει την Ατομική ουσία). Επίσης οι μύστες της Ελευσίνας έλεγαν ότι η Κόρη η Πρωτογόνη (που είναι τέκνο του Ουρανού και της Γης για να οδεύσει προς το Φως έχει ανάγκη και άλλης μίξεως, μίξεως προς τις δυνάμεις του Ουρανού και αυτήν ακριβώς την δεύτερη μίξη συμβολίζει η χειμερινή τροπή του Ηλίου. Την μίξη αυτή αλληγορούν και οι μίξεις των Νυμφών με τους Θεούς. Άλλη περίπτωση μίξεως έχουμε με την αρπαγή της Περσεφόνης, της αγνής κόρης του θεού Διός και της θεάς Δήμητρας, από τον θεό του Άδου Πλούτωνα. Ακολουθεί μίξη της Περσεφόνης προς τις ουσίες του Άδου δια της οποίας δόθηκε βοήθεια προς αυτές από την Περσεφόνη γιατί η Περσεφόνη είναι η φωτεινή ψυχή που κατήλθε στον Άδη προς πλήρωση του Νόμου της αλληλεγγύης, δηλαδή προς πλήρωση των υποχρεώσεων που έχει η φωτεινή ψυχή προς τις ψυχές που

32

βρίσκονται στο σκότος. Η συνεργασία των νόμων Αποτέλεσμα της συνεργασίας της Μονάδας και της Δυάδας ήταν η εμφάνιση των μορφικών συγκροτημάτων και τα οποία λαμβάνουν την έννοια της Μονάδας 4. Το αποτέλεσμα της εσωτερικής συνεργασίας των δύο αυτών Μονάδων στην μορφή ήταν η εκδήλωση ενός νέου νόμου, του νόμου της μεταξύ των μορφών επιμιξίας δια του οποίου συγκροτούνται οι διαιωνιστικοί τύποι αυτών δηλαδή της Μονάδας 5. Η επέκταση της δράσης της διαιωνίσεως των μορφών είχε ως αποτέλεσμα την εκδήλωση ενός νέου νόμου, του νόμου των πολλαπλασιασμών των δυνάμεών των ή νόμου της εξελίξεως ή Μονάδας 6.

33

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ Η λέξη εξέλιξη, η οποία προέρχεται από το ρήμα εξελίσσω, σημαίνει (σύμφωνα με τα λεξικά) το ξετύλιγμα, την βαθμιαία κατά διαδοχική σειρά και κατά συνέχεια μεταβολή. Εκ της ερμηνείας της λέξεως προκύπτει ότι η έννοια της εξελίξεως είναι ότι η μεταβολή αυτή δεν είναι δυνατόν να επανέλθει σε προηγούμενη κατάσταση. Η εξέλιξη, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους Πυθαγορείους) Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως και νοείται ως η διαρκής και χωρίς τέρμα αύξηση των δυναμικοτήτων των ουσιών της Φύσεως στον άπειρο χρόνο. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της εξελίξεως ή ο Νόμος του πολλαπλασιασμού των ενεργειών χαρακτηρίζεται και ως Μονάδα 6. Η εξέλιξη, με την έννοια που ορίσθηκε ανωτέρω, δεν είναι αποδεκτή από όλους. Σχετικά υπάρχουν όμως και άλλες απόψεις κατά τις οποίες, η όλη τροχιά της ουσίας της Φύσεως αποτελεί έναν κύκλο και ότι σκοπός της Φύσεως είναι να επανέλθουν οι ουσίες της στην αρχική κατάσταση εκ της οποίας προήλθαν, δηλαδή, κατά την άποψη αυτήν, η πορεία της Φύσεως είναι ανελικτική. Η λέξη ανέλιξη, η οποία προέρχεται από το ρήμα ανελίσσω σημαίνει (σύμφωνα με τα λεξικά), περιτύλιξη, περιστροφή. Η πορεία εξελίξεως του Σύμπαντος Για το θέμα της γενέσεως και πορείας του Σύμπαντος έχουν διατυπωθεί τρεις διαφορετικές απόψεις: α) η ΣΤΑΤΙΚΗ θεώρηση σύμφωνα με την οποία τα πάντα έγιναν εφάπαξ (δια της επεμβάσεως ενός εξωκοσμικού Θεού) και έκτοτε παραμένουν ως έγιναν τότε χωρίς καμιά μεταβολή στον άπειρο χρόνο. Η άποψη αυτή αποτελεί την Εβραϊκή θεώρηση (όπως διατυπώνεται στην «παλαιά διαθήκη»). Την άποψη αυτήν την δέχονται η Εβραϊκή και οι εβραιογενείς θρησκείες (Χριστιανισμός και Ισλάμ), ενώ η επιστημονική έρευνα την απορρίπτει σήμερα παντελώς, β) η θεώρηση της ΑΝΑΚΥΚΛΗΣΗΣ σύμφωνα με την οποία τα πάντα έγιναν εκ μιας αρχικής αιτίας (στην οποία δίνουν διάφορες ονομασίες), εξελίσσονται μέχρι κάποιο σημείο και κατόπιν οργίζει η προς τα πίσω πορεία (αν-εξέλιξη) με κατάληξη την επαναωορά στο αργικό αίτιο. Αποτέλεσμα αυτού είναι η πορεία του Απείρου στον χρόνο να είναι πορεία κυκλική (ανελικτική) δηλαδή γένεση- εξέλιξη-επαναφορά στην αρχική αιτία και κατόπιν γένεση κλπ. Την άποψη αυτήν την δέχονται διάφορα ανατολικά φιλοσοφικά συστήματα (αρχαίων Περσών, Ινδών κλπ) αλλά και πολλοί εκ των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Η επιστημονική έρευνα για την ανέλιξη δεν μπορεί να αποφανθεί μονοσήμαντα γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα να ερευνηθούν τα αίτια που μπορούν να οδηγήσουν σε ανακύκληση και τα οποία

34

θεωρούνται επισφαλή για την τεκμηρίωση μιας λογικής εξήγησης. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι των επιστημόνων σήμερα απορρίπτουν την ανακύκληση, γ) η θεώρηση ατελεύτητης ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ σύμφωνα με την οποία τα πάντα έγιναν εκ μιας αρχικής αιτίας (στην οποία δίνουν διάφορες ονομασίες) και κατόπιν εξελίσσονται ατελεύτητα στον άπειρο χρόνο. Η άποψη αυτή δέχεται ανεπιφύλακτα την εξέλιξη ως την άπειρη και ατελεύτητη στον άπειρο χρόνο προς τα πρόσω και μόνον πορεία. Την άποψη πρώτοι διατύπωσαν οι περισσότεροι των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, προερχομένη από τα επικρατέστερα μυστηριακά σκηνώματα που λειτούργησαν στον Ελληνικό χώρο και σήμερα την δέχονται οι περισσότεροι των επιστημόνων. Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι η ατελεύτητη εξέλιξη αφορά μόνον τις ουσίες του Σύμπαντος και κατά συνέπεια και ολόκληρο το Σύμπαν γιατί οι επιμέρους μορφές του Σύμπαντος γεννιούνται εξελίσσονται και κατόπιν αποσυντίθενται. Αυτή η πορεία των επιμέρους μορφών (γένεση-εξέλιξη-αποσύνθεση) συμβαίνει γιατί αυτή η πορεία των μορφών είναι ο παράγων που συντελεί στην εξέλιξη των ουσιών του Σύμπαντος όπως θα εξηγηθεί στην περί εξελίξεως αναφορά των Πυθαγορείων που αναφέρεται κατωτέρω. Ίσως μάλιστα αυτή η πορεία των μορφών (γένεση-εξέλιξη-αποσύνθεση) να παρανοήθηκε και γενικεύθηκε από τα φιλοσοφικά συστήματα της ανατολής με αποτέλεσμα να θεωρηθεί και ως η πορεία ολοκλήρου του Σύμπαντος. Ιστορική αναδρομή Την εξέλιξη είχαν ως βάση της κοσμογονίας τους οι Ορφικοί, ο Ησίοδος, και οι Ίωνες φυσιολόγοι, οι οποίοι φαντάζονταν τον κόσμο ως ζώντα και έμψυχο οργανισμό. Εκ των Ιώνων ο Θαλής θεωρούσε τον κόσμο εξελισσόμενο και διαμορφούμενο εκ του ύδατος ως πρωταρχικού δημιουργικού στοιχείου. Επίσης την εξέλιξη είχαν ως βάση προς εξήγηση της γενέσεως του κόσμου και των όντων ο Δημόκριτος και ο Ηράκλειτος. Εξ αυτών ο μεν Δημόκριτος παραδέχεται ως πρώτη ουσία και δημιουργό αίτιον του σύμπαντος τα άτομα της ύλης, εξηγεί την γένεση της γης εκ τυχαίας μηχανικής ενώσεως των ατόμων τούτων, εφαρμόζει έπειτα την θεωρία αυτήν προς εξήγηση της γενέσεως και των άλλων ουρανίων σωμάτων δηλαδή συλλαμβάνει την μεγαλειώδη θεωρία της εξελίξεως του όλου σύμπαντος (την οποία δέχεται ως πραγματικότητα η σύγχρονη επιστήμη) κατά την οποίαν υπάρχουν έκτος του δικού μας κόσμου και άπειρα άλλα κοσμικά συστήματα τα οποία δημιουργήθηκαν ή δημιουργούνται δια της ενώσεως υλικών ατόμων, διάφορα κατά το στάδιο της εξελίξεως τους εκ των οποίων άλλα μεν γεννώνται και εξελίσσονται όπως το δικό μας και αλλά ευρίσκονται υπό διάλυση και εξαφανίζονται, χωρίς όμως να διευκρινίζεται αν η διάλυση και φθορά αφορά και ολόκληρο το Σύμπαν δηλαδή αν υποστηρίζει την ανακύκληση (επιστροφή στο αρχικό αίτιο) ή την ατελεύτητη

35

εξέλιξη του Σύμπαντος ως συνόλου. Ο δε Ηράκλειτος, θεωρεί ως τον αιώνιο νόμο του σύμπαντος την ακατάπαυστη ροή και μεταβολή των πάντων, «τα πάντα ρει» έλεγε και θεωρεί ως δημιουργικό στοιχείο το πυρ, εκ του οποίου απορρέουν και στο οποίο επιστρέφουν κατά μεγάλες χρονικές περιόδους τα πάντα στον κόσμο, δεχόμενος έτσι την Ανακύκληση των κόσμων. Κατά τον Εμπεδοκλή κατ’ αρχήν γεννήθηκαν τα φυτά δια αυτομάτου γενέσεως και κατόπιν τα ζώα. Συγκροτήθηκαν αρχικά πολλοί υποτυπώδεις οργανισμοί αλλά διατηρήθηκαν μόνον τα όντα εκείνα που ήταν περισσότερο άρτια οργανωμένα για τον αγώνα τις ζωής και την διαιώνιση του είδους τους (η πρώτη διατύπωση της θεωρίας της εξελίξεως των όντων δια της φυσικής επιλογής που διατύπωσε αργότερα ο Δαρβίνος). Ο Αναξίμανδρος, ο οποίος συνέλαβε πρώτος την ιδέαν της αιωνίου εναλλαγής περιόδων γενέσεως και φθοράς του σύμπαντος διατυπώνει ταυτοχρόνως πρώτος, υπό υποτυπώδη κάπως μορφή, την θεωρία περί της βαθμιαίας εκ των κατωτάτων ειδών εξελίξεως των οργανικών όντων, δηλαδή την Δαρβίνειο θεωρία. Τέλος ο Αναξιμένης εξελίσσει τον κόσμο εκ του αέρος ως δημιουργικού στοιχείου, εκ του οποίου όλοι οι κόσμοι εκπορεύονται και σε αυτόν πάντα τα πάντα καταλήγουν, δηλαδή πρεσβεύει και αυτός, μετά τον Αναξίμανδρο την ιδέα περί αιωνίου εναλλαγής περιόδων γενέσεως και εξαφανισμού του σύμπαντος. Ο Αναξαγόρας διατύπωσε πρώτος την άποψη ότι η πρώτη ζωή εμφανίστηκε στο νερό (άποψη που δέχονται και σήμερα οι επιστήμονες) και κατόπιν εξελίχθηκε και φρονεί ότι εξ αλλοειδών ζώων γεννήθηκε ο άνθρωπος. Ο Αναξαγόρας κατόπιν δίνει άλλη κατεύθυνση στην ελληνική σκέψη περί εξελίξεως παραδεχόμενος την εφάπαξ δημιουργία του κόσμου υπό του Νου (Στατική θεώρηση), ο οποίος έθεσε σε κίνηση τα πριν απ’ αλλήλων διάφορα, ασύντακτα και ακίνητα στοιχεία της ύλης και αφού συνένωσε σκοπίμως τα εξ αυτών όμοια και αφού χώρισε τα ανόμοια συνέπηξε τα επί μέρους όντα και το σύμπαν. Κατά τον Μεσαίωνα ο Άραβας φιλόσοφος Αβερρόης (1126 - —1198), σχολιάζων την φιλοσοφία του Αριστοτέλη ερμηνεύει αυτήν ως εμπνεόμενη υπό της θεωρίας της συνεχούς και κατ’ ανάγκη εξελίξεως του σύμπαντος. Κατά την Αναγέννηση ο Μπρούνο (1548—1600), επηρεασθείς από τις πρόσφατες τότε αστρονομικές ανακαλύψεις του Κοπέρνικου συλλαμβάνει την έννοια του απείρου σύμπαντος ως αποτελουμένου εξ απείρων το πλήθος αστέρων-ηλίων εξελισσομένων ή εξελιχθέντων σε πλανητικά συστήματα παρεμφερή προς το δικό μας. Κατά δε τους νεωτέρους χρόνους ο Λάϊμπνιτς (1646—1716) άνοιξε εκ νέου το δρόμο προς την ιδέαν της εξελίξεως Την ιδέαν της εξελίξεως συναντάμε και στον Γερμανικό Πανθεϊσμό, ο οποίος διαδέχθηκε την φιλοσοφία του Κάντιου, προ πάντων δε στον πνευματοκρατικό Πανθεϊσμό του Εγέλου (1770— 1831), ο οποίος εμφανίζει ως εξελισσόμενα όχι μόνον τα όντα και φαινόμενα

36

του κόσμου, άλλα και τα προϊόντα του ανθρωπίνου πνεύματος, ως την τέχνη, την θρησκεία, το δίκαιον, την ηθική, την φιλοσοφία, την Ιστορική πορεία των εθνών και τον ανθρώπινο πολιτισμό εν γένει. Οι Νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι τον μεσαίωνα, κατ' αντίθεση προς το Εβραϊκό και Χριστιανικό δόγμα περί της εφ' άπαξ εκ του μηδενός δημιουργίας του κόσμου υπό του θεού (Στατική θεώρηση), αποδέχονται σύστημα εξελίξεως το οποίο φέρει την σφραγίδα μιας θεωρίας που έχει προέλευση εξ Ανατολών. Η θεωρία αυτή αποδέχεται ότι ο κόσμος εκπηγάζει εκ του θεού ως ακτινοβολία της θείας δυνάμεως, η δε ψυχή που έπεσε σε αυτόν τον κόσμο για να δοκιμασθεί με δική της ελευθέρα βούληση έχει ως αποστολή να ελευθερώνει όλο και περισσότερο τον εαυτό της από τα δεσμά της ύλης με το να πραγματοποιεί το αγαθό και να εξαγνίζει κατ’ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό της και έτσι να επανέλθει στην θεία πηγή εκ της οποίας απέρρευσε (θεώρηση της Ανακύκλησης). Οι απόψεις των Πυθαγορείων Η εξέλιξη, όπως αναφέρθηκε ανωτέρω, είναι, κατά τους Πυθαγορείους, φυσικός νόμος. Ο Νόμος της Εξελίξεως έχει ως αποτέλεσμα την ατελεύτητη και άπειρη αύξηση των δυναμικοτήτων των ουσιών της Φύσεως στον άπειρο χρόνο και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την άπειρη και ατελεύτητη εξέλιξη του Σύμπαντος ως συνόλου στον άπειρο χρόνο. Ως αρχικό αίτιο θεωρούν το Χάος στο οποίο περιλαμβάνεται η ουσία του Σύμπαντος σε ανεκδήλωτη κατάσταση. Μέσα στην ουσία της μη νοητικής Φύσεως υπάρχουν άπειροι και ατελεύτητοι δυνάμεις (δηλαδή φυσικοί νόμοι) οι οποίες θα εκδηλωθούν μελλοντικά ατελεύτητα στο άπειρο χρόνο. Αντίστοιχα στην Νοητική Πνευματική Φύση υπάρχουν άπειροι και ατελεύτητοι δυνάμεις, δηλαδή άπειροι και ατελεύτητοι τύποι των ιδεών, οι οποίοι θα εκδηλωθούν μελλοντικά ατελεύτητα στον άπειρο χρόνο. Αυτή η άπειρη ατελεύτητη εκδήλωση δυνάμεων και Ιδεών στον άπειρο χρόνο αποτελεί το θείο μυστικό των ουσιών της Φύσεως το οποίο τις χαρακτηρίζει αΐδιες και ατελεύτητες στις εκδηλώσεις τους στον άπειρο χρόνο. Στον Νόμο της Εξελίξεως οφείλεται η εμφάνιση και η λειτουργία του πνεύματος καθώς και η χωρίς πέρας εξέλιξή του στον άπειρο χρόνο. Σ' αυτόν ακριβώς τον Νόμο της Εξελίξεως οφείλεται η εμφάνιση των ιδεών καθώς και η χωρίς πέρας εξέλιξή τους. Σχετικά ο θείος Πυθαγόρας έλεγε ότι την εξέλιξη την νοούμε με την «ατελεύτητη επέκταση των αριθμών» γιατί, όπως έλεγε, «ένας αριθμός οσονδήποτε μεγάλος και αν είναι αν του προστεθεί μια μονάδα γίνεται ακόμα μεγαλύτερος». Αυτό σημαίνει ότι η εξέλιξη είναι άπειρη και ατελεύτητη στον άπειρο χρόνο και δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής ούτε προς αριθμούς μικρότερους (παρά την προσθήκη μονάδων σ’ αυτούς) ούτε περίπτωση επαναφοράς στην αρχική κατάσταση από την οποία ξεκίνησε το Σύμπαν.

37

Η δράση του Νόμου της εξελίξεως Γενικά μπορούμε να πούμε ότι ο νόμος της εξελίξεως συντελεί ώστε α) να έχουμε την εκδήλωση νέων παραγώγων των τριών πρωταρχικών νόμων (Κινήσεως, Ζωής, Ενέργειας) των δυο αϊδίων ουσιών και αυτά τα παράγωγα είναι νέοι νόμοι των ουσιών με μεγαλύτερη δυναμικότητα οι οποίοι ήταν σε ανεκδήλωτη κατάσταση στις αΐδιες ουσίες, β) ότι Συνεχής ουσία στα καθέκαστα μέρη των κόσμων εμφανίζεται με διαφορετικές δυναμικότητες και ιδιαίτερα όταν ευρίσκεται ως Συνθετικός Λόγος των μορφών του Απείρου γιατί η διαφορετική δυναμικότητα της συνεχούς ουσίας οφείλεται στην συλλειτουργία της με την ατομική ουσία με την οποία συνθέτει τις μορφές, και γ) στις μορφές έχει ως αποτέλεσμα την επέκταση της διαιωνίσεώς τους με συνέπεια την εμφάνιση νέων και τελειότερων μορφών. Σε αυτήν την αύξηση των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών και την εμφάνιση νέων νόμων οφείλονται όλα τα γεγονότα που συντελούνται στους άπειρους Κόσμους. Τα γεγονότα αυτά παρουσιάζουν τις αΐδιες ουσίες να εκδηλώνουν συνεχώς νέες δυναμικότητες και να συνιστούν εντελέστερες μορφές. Η εκδήλωση νέων μεγαλυτέρων δυναμικοτήτων (δηλαδή νέων νόμων) έχει ως αποτέλεσμα οι ουσίες αυτές να μη μπορούν πλέον να επανέλθουν σε προγενέστερες καταστάσεις μικρότερης δυναμικότητας, γιατί εκείνο που εκδηλώθηκε δεν μπορεί να επανέλθει σε ανεκδήλωτη κατάσταση. Η θέση της επιστήμης σήμερα Σήμερα η ιδέα της εξελίξεως προκύπτει αυτομάτως για κάθε επιστήμονα ή φιλόσοφο, ο οποίος δεν αρκείται, όπως ο συνήθης άνθρωπος, στο να θεωρεί απλώς και να περιγράφει τα όντα ή τα φαινόμενα που ερευνά, πως έχουν σε δεδομένη στιγμή αλλά ζητεί να εύρει και τον τρόπον της γενέσεως αυτών και, ει δυνατόν, την αρχική αιτία της υπάρξεώς τους. Όλοι οι επιστήμονες, οι ασχολούμενοι με μια τάξη φαινομένων που συμβαίνουν σε ορισμένο χρόνο ή με μίαν τάξη πραγμάτων ή όντων που υπάρχουν σε ορισμένο χώρο, όπως οι κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, βιολόγοι, αστρονόμοι, γεωλόγοι κ.ά., προέβησαν προ πολλού από την στατική στην γενετική θεώρηση των υπαγομένων στην αρμοδιότητα του κάθε ενός, προχώρησαν δηλαδή από την περιγραφή των μορφών και των Ιδιοτήτων τους στην έρευνα της αλληλουχίας των μεταβολών, τις οποίες υπέστησαν μέχρι να φθάσουν στις σημερινές τους μορφές και στην εξακρίβωση των συνθηκών, που συνετέλεσαν σ’ αυτές τις μεταβολές. Έτσι στην ιδέα της εξελίξεως ως αρχής και μεθόδου έρευνας βασίζει κάθε επιστήμη το οικοδόμημά της το όποιον δεν είναι τίποτε άλλο παρά σειρά αληθειών διατεταγμένων σε αιτιώδη μεταξύ τους αλληλουχία, η οποία εξηγεί τον τρόπον της γενέσεώς τους, την αρμοδιότητα για κάθε των υπαγομένων όντων και φαινομένων, δηλαδή την σε χρόνο εξέλιξη αυτών εξ απλούστερων και

38

ατελέστερων μορφών σε όλο και συνθετότερες και τελειότερες μορφές. Οι Φυσικές επιστήμες θεωρούν την εξέλιξη ως πρωταρχικό παράγονται των συμβαινόντων στην Φύση. Έτσι βλέπουμε ότι τα πάντα μεταβάλλονται και οδηγούμαστε σε καταστάσεις μεγαλύτερης δυναμικότητος και αρμονίας. Η εξέλιξη περιγράφεται στην Φύση από τον νόμο της εντροπίας, σύμφωνα με τον οποίο η εντροπία αυξάνει συνεχώς με αποτέλεσμα την αύξηση της πολυπλοκότητας και πολλαπλότητας στο Σύμπαν. Η συνεργασία των νόμων Το αποτέλεσμα της μεταξύ των μορφών επιμιξίας ήταν η συγκρότηση των διαιωνιστικών τύπων των μορφών δηλαδή του νόμου της επιμιξίας ή της Μονάδας 5 Η επέκταση της δράσης της διαιωνίσεως των μορφών είχε ως αποτέλεσμα την εκδήλωση ενός νέου νόμου, του νόμου των πολλαπλασιασμών των δυνάμεών των ή νόμου της εξελίξεως ή Μονάδας 6. Εκ του Νόμου αυτού προκύπτει η αϊδιότητα των ουσιών δηλαδή προκύπτει ότι η εκδήλωση δυνάμεων των ουσιών της φύσεως στον άπειρο χρόνο είναι ατελεύτητη και άπειρη και συνεπώς οι ουσίες της Φύσεως είναι αΐδιες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανάγκη να επιταχυνθεί η δια μέσου των μορφών εξέλιξη των ουσιών της Φύσεως. Η ανάγκη αυτή καλύφθηκε με την εκδήλωση του Νόμου της Αλληλεπιδράσεως (Μονάδα 7) δια του οποίου οι μεγαλύτερης δυναμικότητας μορφές επιδρούν στις μορφές μικρότερης και συντελούν στην επιτάχυνση της εξέλιξής τους

39

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΕΩΣ Η λέξη αλληλεπίδραση σημαίνει την «μεταξύ τους αμοιβαία επίδραση» η οποία μπορεί να ασκείται μεταξύ δύο ή περισσοτέρων. Η αλληλεπίδραση, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους Πυθαγορείους) Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της αλληλεπιδράσεως χαρακτηρίζεται και ως μονάδα επτά (7). Επειδή ο Νόμος της Αλληλεπιδράσεως αναφέρεται, κατά κύριο λόγο, στην αμοιβαία επίδραση μεταξύ των μορφών της Φύσεως, οι οποίες αποτελούν την πλέον εμφανή περίπτωση αλληλεπιδράσεως, γι’ αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί, υπό την στενή του έννοια, ως νόμος της Αλληλεπιδράσεως μεταξύ των Μορφών. Όμως η δράση αυτού του νόμου είναι γενικότερη γιατί αλληλεπίδραση έχουμε και μεταξύ των δύο αϊδίων ουσιών της Φύσεως όταν αυτές συλλειτουργούν κυρίως εντός των μορφών και μάλιστα αυτή η αλληλεπίδραση είναι η σημαντικότερη στο φυσικό επίπεδο. Πέραν αυτής της αλληλεπιδράσεως έχουμε και την αλληλεπίδραση μεταξύ των πνευματικών ατομικοτήτων στο πνευματικό επίπεδο. Η αλληλεπίδραση των αϊδίων ουσιών Αλληλεπίδραση μεταξύ των δυο αϊδίων ουσιών έχουμε όταν μεταξύ τους υπάρχει αμοιβαία συλλειτουργία και συνεργασία. Περιπτώσεις αμοιβαίας συλλειτουργίας και συνεργασίας μεταξύ των αϊδίων ουσιών της Φύσεως (Ατομικής και Συνεχούς) έχουμε σε κάθε περίπτωση που γίνεται "στενότερη" η συνάντηση συλλειτουργίας τους. Τέτοιες περιπτώσεις έχουμε τις κάτωθι τρεις: Η πρώτη συνάντηση γίνεται κατά την έξοδο των Ατόμων της Ατομικής Ουσίας από το Χάος γιατί η εμφάνιση τους προκαλεί την αντικειμενική εμφάνιση για την αίσθηση του πνεύματος της ετέρας αϊδίου ουσίας (της συνεχούς ουσίας) η οποία με το Είναι της πληροί τον άπειρο Χώρο και είναι (η συνεχής ουσία) ο ουσιαστικός Χώρος(9) μέσα στον οποίο έρχονται να ενεργήσουν τα άτομα της ατομικής Ουσίας και μέσα στον οποίο λαμβάνουν την έννοια του Είναι τους. Η συνάντηση αυτή έχει ως αποτέλεσμα την συγκρότηση των μορφών. Η συγκρότηση των μορφών είναι αποτέλεσμα της δράσεως της συνεχούς ουσίας η οποία αποτελεί τον Συνθετικό Αόγο(10) των μορφών. 9 Αξιοσημείωτο είναι ότι: α) δεν υπάρχει χώρος κενός μέσα στην Φύση με αποτέλεσμα οι έννοιες Χώρος και Συνεχής ουσία να ταυτίζονται και β) δεν δύναται να υπάρξει χώρος μέσα στον οποίο να μην υπάρχουν άτομα της ατομικής ουσίας. 10 Η έκφραση «συνθετικός λόγος» υπονοεί την συνεχή ουσία η οποία συνθέτει κάτι. Έτσι η συνεχής ουσία αποτελεί τον συνθετικό λόγο των ατόμων της ατομικής ουσίας προς συγκρότηση των στοιχειωδών σωματιδίων (πρωτόνια, ηλεκτρόνια κλπ),

40

Η δεύτερη συνάντηση των δυο αϊδίων ουσιών (ατομικής και συνεχούς) λαμβάνει χώρα εντός των μορφών στις οποίες η συνεχής ουσία αποτελεί τον Συνθετικό Λόγο τους. Μέσω των μορφών η συνάντηση και συνεργασία των δυο αϊδίων ουσιών (Ατομικής και Συνεχούς ουσίας) είναι στενότερη με αποτέλεσμα οι δύο ουσίες να αλληλοεπηρεάζονται και αυτό συντελεί στην αύξηση των δυναμικοτήτων τους με την εκδήλωση νέων δυνάμεών(11) τους οι οποίες βρίσκονταν μέχρι τότε σε ανεκδήλωτη κατάσταση στις αΐδιες ουσίες που συγκροτούν την μορφή. Γι’ αυτό η συνάντηση αυτή είναι και αποτελεί την κατ’ εξοχήν συνάντηση που συντελεί στην αμοιβαία εξέλιξη των δυο αϊδίων ουσιών. Συνεπώς σκοπός των μορφών είναι η μέσω αυτών συλλειτουργία των δυο αϊδίων ουσιών που τις αποτελούν και η δι’ αυτής αύξηση των δυναμικοτήτων αυτών. Η τρίτη συνάντηση λαμβάνει χώρα όταν τα Άτομα της Ατομικής Ουσίας θα συνεργαστούν άμεσα με την συνεχή ουσία στο Ψυχικό άτομο. Το ψυχικό άτομο είναι ένα άτομο της ατομικής ουσίας το οποίο εξελισσόμενο έφθασε στην ακτινοβόλο κατάσταση και τότε εισέρχεται εντός του η συνεχής ουσία και από «ζων και κινούμενο Είναι» {δηλαδή ύπαρξη (Είναι) με εκδηλωμένους τους Νόμους της Κίνησης και της Ζωής (κινούμενο και ζων)} γίνεται «ζων, κινούμενο και ενεργούν Είναι» {δηλαδή ύπαρξη (Είναι) με εκδηλουμένους τους Νόμους της Κίνησης, της Ζωής και της Ενέργειας (κινούμενο, ζων και ενεργούν)} όπου η συνεργασία των δύο αϊδίων ουσιών γίνεται άμεση. Η αλληλεπίδραση μεταξύ των μορφών Με την αλληλεπίδραση η μεγαλύτερης δυναμικότητος μορφή ασκεί μεγαλύτερη επίδραση στις μικρότερης δυναμικότητος μορφές από την επίδραση που δέχεται αυτή από αυτές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα στην αύξηση των δυναμικοτήτων των μικρότερης δυναμικότητος μορφών. Η αύξηση της δυναμικότητας μιας μορφής έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών τις οποίες εμπεριέχει. Συνεπώς ο νόμος της αλληλεπιδράσεως μεταξύ των μορφών παρέχει στις ουσίες της Φύσεως (Ατομική και συνεχή) μια περαιτέρω δυνατότητα για την αύξηση των δυναμικοτήτων τους.

τον συνθετικό λόγο των στοιχειωδών σωματιδίων προς συγκρότηση των ατόμων της φυσικής (π.χ. οξυγόνου, σίδηρος κλπ), τον συνθετικό λόγο των ατόμων της φυσικής προς συγκρότηση των μορίων (π.χ. μόρια νερού κλπ), συνθετικό λόγο των μορίων προς συγκρότηση των συνθέτων μορφών (π.χ. ανθρώπινος οργανισμός) κ.ο.κ. 11 Στο σημείο αυτό πρέπει να διασαφηνισθεί ότι δεν πρέπει να συγχέεται η έννοια της δυνάμεως με την έννοια της ενέργειας η οποία είναι ο νόμος της ουσίας της μονάδος. Δυνάμεις είναι η ποσοτική αύξηση των νόμων της Ενέργειας, της Κινήσεως και της θερμότητας.

41

Πως ασκείται η αλληλεπίδραση των μορφών Η αλληλεπίδραση μεταξύ των μορφών επιτυγχάνεται μέσω της συνεχούς ουσίας η οποία μεταβιβάζει την επίδρασή της προς τις άλλες μορφές με την μορφή δονήσεων της συνεχούς ουσίας προς τις άλλες Μορφές. Στο φυσικό επίπεδο, έχουμε πληθώρα παραδειγμάτων αλληλεπίδρασης μεταξύ των μορφών όπως π.χ. οι κινήσεις των ουρανίων σωμάτων προκαλούν κύματα(12) δονήσεων στην συνεχή ουσία που τα περιβάλει. Τα κύματα αυτών των δονήσεων οφείλονται στα πεδία βαρύτητας των ουρανίων σωμάτων, μεταβιβάζονται μέσω της συνεχούς ουσίας και επιδρούν στα άλλα ουράνια σώματα που βρίσκονται πέριξ αυτών. Τα κύματα αυτών των δονήσεων φέρουν σε άμεση επαφή τις μορφές και μεταξύ τους ασκούνται μεγάλες επιδράσεις με αποτέλεσμα οι μορφές που έχουν μικρότερη δυναμικότητα να υφίστανται μεγαλύτερες επιδράσεις από τις μορφές με μεγαλύτερη δυναμικότητα. Αυτές οι αλληλεπιδράσεις, προκαλούν την άμεση επαφή μεταξύ των μορφών και αποτελούν παράγοντα εξελίξεως των μορφών. Το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης Οι μορφές έχουν περιορισμένο χρόνο υπάρξεως γιατί έχουν περιορισμένα όρια αυξήσεως της δυναμικότητος τους και συνεπώς των δυναμικοτήτων των ουσιών που τις συγκροτούν. Όταν η αύξηση των δυναμικοτήτων τους φθάσει στο ανώτερο δυνατό όριο και δεν υπάρχει δυνατότητα για περαιτέρω αύξηση τότε οι μορφές αποσυντίθενται. Τα άτομα της ατομικής ουσίας των αποσυντεθεισών μορφών συμμετέχουν στην συγκρότηση άλλων μορφών τελειότερων δηλαδή μορφών που για την συγκρότησή τους απαιτούν άτομα με μεγαλύτερη δυναμικότητα. Επίσης η συνεχής ουσία των αποσυντεθενσών μορφών παύει να είναι Συνθετικός Λόγος τους και η δυναμικότητά της εξισούται με την δυναμικότητα της εκτός των μορφών ευρισκομένης συνεχούς ουσίας. Η εξίσωση αυτή της δυναμικότητας της Συνεχούς Ουσίας της μορφής που αποσυντέθηκε με την λοιπή εκτός των μορφών συνεχή ουσία αυξάνει την δυναμικότητα της Συνεχούς ουσίας στην περιοχή που βρισκόταν η αποσυντεθείσα μορφή και αυτό συντελεί στην εξέλιξη αυτού του τμήματος του κόσμου.

12 Τα κύματα αυτών των δονήσεων είναι γνωστά και στην σύγχρονη επιστήμη ως κύματα βαρύτητας τα οποία η επιστήμη μελετά.

42

ΣΤΟ πνευματικό επίπεδο Στο πνευματικό επίπεδο, ο νόμος της αλληλεπίδρασης ασκείται από πνευματικές ατομικότητες με μεγαλύτερη δυναμικότητα προς άλλες με μικρότερη δυναμικότητα σε εφαρμογή και εκδήλωση του Νόμου της Αλληλεγγύης των περισσότερο εξελιγμένων πνευμάτων προς τα λιγότερο εξελιγμένα. Η Ελληνική θρησκεία μας προσφέρει πληθώρα τέτοιων παραδειγμάτων, όπως είναι π.χ. η κάθοδος του Προμηθέα ο οποίος μετέδωσε το φως στους ανθρώπους, η κάθοδος της Περσεφόνης στο βασίλειο του Πλούτωνα η οποία με την κάθοδό της στον Άδη δεν έπαθε πτώση, γιατί η Περσεφόνη είναι η φωτεινή ψυχή η οποία κατήλθε στον Άδη προς πλήρωση του νόμου της αλληλεγγύης δηλ. προς πλήρωση των υποχρεώσεων που έχει η φωτεινή ψυχή προς τις βρισκόμενες στο σκότος ψυχές. Οι δύο περιπτώσεις που προαναφέρθηκαν (δηλ. του Προμηθέα και της Περσεφόνης) όπως και πληθώρα άλλων, μαρτυρούν την προστασία που παρέχει ο Πνευματικός κόσμος στις αδύνατες ψυχές για να εξελιχθούν. Η αλληλεγγύη αποτελεί φυσικό νόμο στο πνευματικό επίπεδο και συνεπώς θα έπρεπε να αποτελεί και κανόνα των μεταξύ ανθρώπων σχέσεων στο ανθρώπινο επίπεδο. Στην φιλοσοφία και την κοινωνιολογία ως αλληλεγγύη νοείται η αλληλεξάρτηση των κοινωνικών ατόμων υπό πνεύμα δικαιοσύνης και αδελφότητας, εκδηλουμένης σε πράξεις συνεργασίας και αλληλοεξυπηρετήσεως προς βελτίωση της τύχης εκάστου των μελών και με τελικό αποτέλεσμα την επαύξηση της ευημερίας του συνόλου. Γενικώς η αρχή της αλληλεγγύης αποσκοπεί στην εξεύρεση ειρηνικής λύσε- ως των κοινωνικών προβλημάτων. Η συνεργασία των νόμων Εκ του Νόμου της Εξελίξεως (Μονάδα 6), όπως είδαμε, προκύπτει η αϊδιότητα των ουσιών δηλαδή προκύπτει ότι η εκδήλωση δυνάμεων των ουσιών της φύσεως στον άπειρο χρόνο είναι ατελεύτητη και άπειρη και συνεπώς οι ουσίες της Φύσεως είναι αΐδιες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανάγκη να επιταχυνθεί η δια μέσου των μορφών εξέλιξη των ουσιών της Φύσεως. Η ανάγκη αυτή καλύφθηκε με την εκδήλωση του Νόμου της Αλληλεπιδράσεως (Μονάδα 7) δια του οποίου οι μεγαλύτερης δυναμικότητας μορφές επιδρούν στις μορφές μικρότερης και συντελούν στην επιτάχυνση της εξέλιξής τους.Όμως η αλληλεπίδραση δεν πρέπει να υπερβαίνει κάποιο όριο γιατί τότε δεσμεύεται η ελεύθερη πορεία των μορφών. Έτσι προέκυψε η ανάγκη να εκδηλωθεί ο Νόμος της Ελευθερίας (Μονάδα 8) δια του οποίου οριοθετείται η αλληλεπίδραση μεταξύ των μορφών.

43

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ Ελευθερία είναι η έλλειψη εξαρτήσεως, δεσμεύσεως και εμποδίου. Στην ευρύτερή της έννοια η ελευθερία, ως ανθρώπινη ιδιότητα, είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να πράττει ή να μην πράττει ότι επιθυμεί σύμφωνα με δική του πρωτοβουλία και με την θέλησή του χωρίς καμιά εξωτερική δέσμευση. Σύμφωνα με τους Πυθαγορείους, η ελευθερία όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι Φυσικός νόμος τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως και συνεπώς δεν είναι, όπως πιστεύτηκε από πολλούς, μόνο ηθική αρχή. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της ελευθερίας χαρακτηρίζεται και ως Μονάδα Οκτώ (8). Κατόπιν των ανωτέρω θα εξετασθεί η δράση του Νόμου της Αλληλεπιδράσεως τόσο στο Φυσικό επίπεδο (μη νοητική φύση) όσο και στο Πνευματικό επίπεδο (νοητική φύση). Στο φυσικό επίπεδο Ο νόμος της ελευθερίας είναι αυτός που εξασφαλίζει την αυτοτέλεια των μορφών της Φύσεως και θέτει όρια στην αλληλεπίδραση μεταξύ των μορφών ώστε οι ανώτερης δυναμικότητος μορφές με την αλληλεπίδραση να μην αφομοιώνουν τις κατώτερης δυναμικότητος μορφές και καταργούν μ' αυτόν τον τρόπο την αυτοτέλεια τους. Αποτέλεσμα της λειτουργίας του Φυσικού νόμου της ελευθερίας (δηλαδή του φυσικού προτύπου αυτού του νόμου) στο φυσικό επίπεδο είναι να σχηματίζονται οι ειδικές μορφές των μη νοητικών κόσμων με τις ιδιάζουσες λειτουργίες τους καθώς και οι μορφές των νοητικών όντων με τα ιδιάζοντα γνωρίσματά τους και να εξασφαλίζεται η αυτοτέλεια όλων των μορφών της Φύσεως η οποία (αυτοτέλεια) είναι βασική προϋπόθεση για την αύξηση των δυναμικοτήτων τους των ουσιών οι οποίες τις συνιστούν. Οι μορφές της φύσεως εκδηλώθηκαν βαθμιαία και ενεργούν από την στιγμή της συστάσεώς τους. Η διαφορετική τους αφετηρία(13) είναι και το αίτιο της διαφορετικής τους ενέργειας από δυναμική άποψη. Αυτός είναι και ο λόγος που ο εκδηλωθείς μέσα από την ουσία των μορφών νόμος της ελευθερίας δεν επιτρέπει να αφομοιώνονται οι μορφές μεταξύ τους και προσδιορίζει τον τρόπο ενέργειάς τους ώστε κάθε μία να αποτελεί ξεχωριστή ύπαρξη και να ενεργεί προς τις άλλες ανάλογα με το ποσό των ενεργητικών της δυνάμεων και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της. Εάν ο εκδηλωθείς και λειτουργών νόμος της ελευθερίας δεν διακανόνιζε κατ' αυτόν τον τρόπο τις ενέργειες των μορφών 13 Η βαθμιαία εκδήλωση των ουσιών της Φύσεως εξηγεί και την διαφορά τους από δυναμικής απόψεως αφού σκοπός της εκδήλωσής τους είναι η ατέρμων εξέλιξή τους η οποία βαίνει βαθμιαία.

τότε ο φυσικός κόσμος δεν θα χωριζόταν σε μορφές και τα πάντα θα ήταν ένα αδιαχώριστο σύνολο μέσα στο οποίο δεν θα ήταν δυνατή η εκδήλωση των ανεξαρτήτων ενεργειών της κάθε μορφής ούτε θα είχαμε την μεταξύ των μορφών αλληλεπίδραση της οποίας αποτέλεσμα είναι η αριθμητική αύξηση των δυνάμεων των ουσιών που αποτελούν τις μορφές. Με τον σχηματισμό των διαχωρισμένων μορφών και την εκδήλωση των ιδιαιτέρων τους ενεργειών προχωρεί ο άπειρος φυσικός κόσμος σε ατέρμονα εξέλιξη. Δια του νόμου της ελευθερίας προσδιορίζονται τα πεδία συστάσεως και λειτουργίας των μορφών των κόσμων καθώς και οι τρόποι των ενεργειών κάθε κόσμου δια των μερών του. Η χωριστή ύπαρξη και λειτουργία κάθε Κόσμου διακανονίζεται με τον νόμο της ελευθερίας ο οποίος εξασφαλίζει τις μεταξύ των κόσμων σχέσεις έτσι ώστε αυτοί να προχωρούν απρόσκοπτα σε μεταμορφώσεις και ανελίξεις των δυναμικοτήτων τους. Στο πνευματικό επίπεδο Στο πνευματικό επίπεδο ο Νόμος της Ελευθερίας συντελεί ώστε να αυτοπροσδιορίζεται το Είναι της κάθε ψυχικής ατομικότητας με συνέπεια την εκδήλωση αυτοσυνείδησης της πνευματικής οντότητας. Όταν ο νόμος της ελευθερίας γίνεται συνειδητός στις νοητικές υπάρξεις τότε λαμβάνει την έννοια του ηθικού νόμου της ελευθερίας. Η έννοια του ηθικού νόμου της ελευθερίας στηρίζεται στην λειτουργία του φυσικού νόμου της ελευθερίας και γι' αυτόν τον λόγο ο ηθικός αυτός νόμος πρέπει να ενεργεί στις ανθρώπινες φύσεις όπως ενεργεί ο φυσικός νόμος της ελευθερίας σ' όλες τις μορφές της φύσης με αποτέλεσμα να τηρεί αυτές σε φυσική τάξη ώστε κάθε μία μορφή να εκπληρώνει ακώλυτα το σκοπό της με την εκδήλωση και εξέλιξη των δυνάμεών της. Ο ηθικός νόμος της ελευθερίας αποτελεί εκδήλωση του ουσιαστικού Είναι των ανθρωπίνων ψυχών και αποσκοπεί στον διακανονισμό των σχέσεων των κοινωνικών ατόμων, στην μεταξύ τους αλληλεπίδραση και πρόοδο και στην επίτευξη της εκδήλωσης του νόμου της ελευθερίας δια του οποίου εξασφαλίζεται η πρόοδος και εξέλιξη των ψυχικών δυνάμεων των κοινωνικών ατόμων. Εάν ο ισχύων στις ανθρώπινες κοινωνίες κοινωνικός ηθικός νόμος της ελευθερίας δεν διακανονίζει τις φυσικές και κοινωνικές σχέσεις των ατόμων της κοινωνίας, τότε οι σχέσεις τους θα οδηγούν όχι μόνο στην καθυστέρηση της ψυχικής τους προόδου αλλά και στην παράταση της κακοδαιμονίας και στις δοκιμασίες τις οποίες θα υποστούν.

45

Στο κοινωνικό επίπεδο Στο κοινωνικό επίπεδο δεν είναι δυνατή η απόλυτη ελευθερία, γιατί ο άνθρωπος ως μέλος μίας κοινωνίας έχει αναγκαστικά δεσμεύσεις που οφείλονται στον κοινωνικό τρόπο ζωής ο οποίος ρυθμίζεται από το δίκαιο. Το δίκαιο επιβάλει όπως με την άσκηση της ελευθερίας του ο άνθρωπος όχι μόνον να σέβεται την ελευθερία των άλλων αλλά και να εκπληρώνει και ορισμένες υποχρεώσεις απέναντι τους. Αυτός ο εξαναγκασμός που ασκεί το δίκαιο έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της ελευθερίας του κοινωνικού ατόμου ή άλλως την οριοθέτηση της ελευθερίας και έτσι η απόλυτη ελευθερία δεν είναι νοητή. Κατόπιν των ανωτέρω στο κοινωνικό επίπεδο ο φυσικός Νόμος της Ελευθερίας λαμβάνει την έννοια του Ηθικού Νόμου της Ελευθερίας. Ηθικός Νόμος της Ελευθερίας είναι νόμος εκείνος που περιορίζει τον φυσικό νόμο της ελευθερίας δια των υποχρεώσεων του κοινωνικού ατόμου προς τα άλλα κοινωνικά άτομα. Συγκεκριμένα, ο Ηθικός Νόμος της Ελευθερίας με την λειτουργία του επιβάλλει και απαιτεί κατά την άσκησή του από τα κοινωνικά άτομα: α) όπως καθένα εξ αυτών βούλεται, θέλει, κινείται και ενεργεί κατά τρόπο ώστε να μην εμποδίζεται η εκδήλωση της βουλήσεως, της θελήσεως, της κινήσεως και της ενέργειας των άλλων κοινωνικών ατόμων και β) όπως η πρόοδος και η ευδαιμονία των κοινωνικών ατόμων να μην γίνεται κατά τρόπο που να παρεμποδίζεται η πρόοδος και η ευδαιμονία των άλλων κοινωνικών ατόμων. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι αποτέλεσμα της λειτουργίας του ηθικού νόμου της ελευθερίας πρέπει να είναι ο διακανονισμός των κοινωνικών σχέσεων των νοητικών όντων κατά τρόπο ώστε να προστατεύεται η πρόοδος και η εξέλιξη των νοητικών και φυσικών τους δυνάμεων σε βαθμό ώστε να γνωρίζουν και να πληρούν τον σκοπό τους. Με αυτόν τον τρόπο προάγονται τα νοητικά όντα από τους κατώτερης νοητικής φύσεως κόσμους σε κόσμους ανώτερης πνευματικής φύσεως Όμως η βούληση, η θέληση, η κίνηση και η ενέργεια του κοινωνικού ατόμου είναι δυνατόν να εκδηλώνεται κατά τρόπο που να παραβλάπτει την πρόοδο και εξέλιξη των ψυχικών δυνάμεων των άλλων νοητικών όντων. Αυτές οι εκδηλώσεις που παραβλάπτουν την πρόοδο και εξέλιξη των ψυχικών δυνάμεων των άλλων νοητικών όντων αντιστρατεύονται όχι μόνον τον φυσικό νόμο της ελευθερίας αλλά είναι προορισμένες να μην επιτρέψουν την εκδήλωση του Νόμου της αρμονίας. Ο διέπων τις σχέσεις των κοινωνικών ατόμων κοινωνικός ηθικός νόμος της ελευθερίας(14) εάν δεν στηρίζεται στην έννοια του προτύπου φυσικού νόμου 14

Κοινωνικός ηθικός νόμος της ελευθερίας είναι αυτός που θεσπίζουν οι άνθρωποι για τις ανθρώπινες κοινωνίες ο

οποίος είναι δυνατόν σε πολλές περιπτώσεις να αντιτίθεται στον φυσικό ηθικό νόμο της ελευθερίας. Όλες οι μεγάλες κοινωνικές επαναστάσεις που έγιναν (π.χ. η γαλλική Επανάσταση κατά της φεουδαρχίας ) ή ίσως που θα γίνουν στο μέλλον έχουν ως

46

της ελευθερίας, εάν με τον ηθικό αυτό νόμο δεν προστατεύεται και διασφαλίζεται η ακώλυτη πρόοδος και εξέλιξη των νοητικών όντων (όπως γίνεται στις άψυχες μορφές της φύσεως με τον λειτουργούντα φυσικό νόμο της ελευθερίας), τότε ο νόμος αυτός δεν είναι πραγματικά ηθικός νόμος της ελευθερίας. Αποτέλεσμα της εφαρμογής ηθικού νόμου της ελευθερίας αφισταμένου του φυσικού προτύπου είναι να διαταράσσονται οι αρμονικές σχέσεις και η εν γένει κοινωνική ζωή των κοινωνικών ατόμων και να μην προστατεύεται η πρόοδος και η εξέλιξη των φυσικών και νοητικών τους δυνάμεων. Η έλλειψη αρμονικής συμβίωσης μεταξύ των κοινωνικών ατόμων γεννά παθολογική κατάσταση στα άτομα και γίνεται το αίτιο αφενός μεν να μην αυξάνουν οι νοητικές τους δυνάμεις και αφετέρου να εμφανίζουν πάθη τα οποία απομακρύνουν τα άτομα από τον σκοπό τους και δημιουργούν στα άτομα άπειρες δοκιμασίες. Η έλλειψη κατανόησης της έννοιας του ηθικού νόμου της ελευθερίας και συνεπώς η μη άσκησή του στις κοινωνικές σχέσεις των ατόμων υπήρξε το αίτιο της δημιουργίας αντιλήψεων περί ηθικής εκτός των φυσικών νόμων και του ηθικού προτύπου του νόμου της ελευθερίας. Στα προαναφερθέντα αίτια οφείλεται η κακοδαιμονία του ανθρωπίνου γένους και δεν θα παύσει να υφίσταται εφόσον τα κοινωνικά άτομα διατηρούν τις στενές τους αντιλήψεις περί των ηθικών εννοιών (δηλ. αντιλήψεις που δεν βασίζονται στις υποδείξεις τις οποίες παρέχουν οι λειτουργίες των φυσικών νόμων) και εφόσον δεν κατανοήσουν ότι ο σχηματισμός των εννοιών των ηθικών νόμων πρέπει να γίνεται με βάση τα πρότυπα της φύσεως (δηλ. τους φυσικούς νόμους που διακανονίζουν τις λειτουργίες της φύσεως και τις προάγουν σε εντονότερες και θειότερες ενέργειες). Παράδειγμα αυτής της αντίληψης μας παρέχει η λειτουργία της ανθρώπινης φύσης και συγκεκριμένα: Όταν η ανθρώπινη φύση διέπεται από τους λειτουργούντες εντός της φυσικούς νόμους τότε σημειώνονται οι ομαλές εκδηλώσεις των συναισθημάτων της ανθρώπινης ψυχής και η διαμόρφωση του νοητικού περιεχομένου των ανθρωπίνων διανοιών. Στην αντίθετη περίπτωση, όταν η ανθρώπινη φύση διέπεται από τους εντός της λειτουργούντες φυσικούς νόμους είτε από αλλοίωση ή από βλάβη των οργάνων της τότε η εκδήλωση των συναισθημάτων και η διάπλαση των ιδεών δεν γίνεται όπως απαιτεί η φύση της ψυχής αλλά κατά τρόπο αντίθετο (ενέργεια αντίθετη) προς την πρόοδο της ψυχής.

υπόβαθρο αυτή ακριβώς την διαφορά!

47

Η συνεργασία των νόμων Ο Νόμος της Αλληλεπιδράσεως (Μονάδα 7), όπως είδαμε, με τη δράση του συντελεί ώστε οι ισχυρότερες μορφές να επιδρούν επί των ασθενέστερων με αποτέλεσμα την επιτάχυνση της αυξήσεως των δυναμικοτήτων των ασθενέστερων μορφών. Η δράση του Νόμου της Αλληλεπιδράσεως δεν μπορεί να είναι απεριόριστη γιατί θα προκαλούσε δέσμευση των μικρότερης δυναμικότητας μορφών στις μορφές μεγαλύτερης δυναμικότητας. Αυτό δημιούργησε την ανάγκη της εκδηλώσεως του Νόμου της Ελευθερίας (Μονάδα 8) ο οποίος συντελεί ώστε να οριοθετείται η δράση του Νόμου της Αλληλεπιδράσεως. Έτσι ο νόμος της ελευθερίας διακόπτει την δράση του νόμου της αλληλεπίδρασης, πέραν του σημείου εκείνου που η αλληλεπίδραση θα μείωνε την ελευθερία κάθε μορφής της φύσεως ώστε η κάθε μορφή να μένει στο πεδίο της ενεργητικής της δράσεως και να διατηρεί την αυτοτέλειά της, παρά το γεγονός ότι δέχεται τις επιδράσεις των άλλων μορφών. Όμως η δράση του Νόμου της ελευθερίας δεν μπορεί να είναι απεριόριστη ώστε με την εκδήλωση της ελευθερίας της μια μορφή να δεσμεύει την ελευθερία των άλλων μορφών και αυτό δημιούργησε την ανάγκη περιορισμού και οριοθέτησης του Νόμου της Ελευθερίας. Αυτό είχε ως συνέπεια την εκδήλωση του Νόμου της Αρμονίας (Μονάδα 9) ο οποίος συντελεί ώστε μεταξύ των μορφών του απείρου να υπάρχει ισόρροπη ανάπτυξη και εκδήλωση των δυναμικοτήτων τους χωρίς αυτή η εκδήλωση και ανάπτυξη των δυναμικοτήτων τους να γίνεται σε βάρος των άλλων μορφών. Έτσι ο νόμος της αρμονίας διακόπτει την δράση του νόμου της ελευθερίας πέραν του σημείου εκείνου που η εκδήλωση της ελευθερίας μίας μορφής θα μείωνε την ελευθερία άλλης ή άλλων μορφών. Η δράση του Νόμου της Αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο έχει ως αποτέλεσμα την επικράτηση μεταξύ των πνευματικών οντοτήτων δικαιοσύνης. Συνεπώς ο Νόμος της Δικαιοσύνης δεν είναι άλλο τι παρά η μεταφορά του Νόμου της Αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο.

48

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ Η λέξη αρμονία, η οποία προέρχεται από το ρήμα αρμόζω, σημαίνει (σύμφωνα με τα λεξικά) την κανονική σχέση των μερών προς το σύνολο ή άλλως την σωστή αναλογία ή διάταξή τους. Αρμονία λέγουμε ότι επικρατεί όταν υπάρχει τέτοια σχέση μεταξύ των μερών που αποτελούν ένα σύνολο ώστε να εμφανίζεται ένα σύνολο ισόρροπο. Η αρμονία, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους Πυθαγορείους) Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της Αρμονίας χαρακτηρίζεται και ως μονάδα εννέα (9). Κατόπιν των ανωτέρω θα εξετασθεί η δράση του Νόμου της Αρμονίας τόσο στο Φυσικό επίπεδο (μη νοητική φύση) όσο και στο Πνευματικό επίπεδο (νοητική φύση). ΣΤΟ φυσικό επίπεδο Η αρμονία (όπως και όλοι γενικά οι φυσικοί νόμοι) αποτελεί εσωτερική εκδήλωση της ουσίας της Φύσεως εκ της οποίας γίνονται οι κόσμοι και εμφανίζονται τα ουσιαστικά Είναι κάθε μορφικής ύπαρξης καθώς και τα Είναι όλων των νοητικών υπάρξεων. Ο νόμος της αρμονίας είναι αυτός που εξασφαλίζει την ισορροπία μεταξύ των κόσμων, των μορφικών υπάρξεων ως και των νοητικών υπάρξεων και θέτει όρια στην εκδήλωση της ελευθέρας δράσεως αυτών ώστε με την εκδήλωση του νόμου της ελευθερίας τους να μην προκαλείται περιορισμός της ελευθερίας των άλλων. Αποτέλεσμα της λειτουργίας του φυσικού νόμου της αρμονίας (δηλαδή του φυσικού προτύπου αυτού του νόμου) στο φυσικό επίπεδο είναι να εκδηλώνει μεν τον Νόμο της Ελευθερίας της και τις εξ αυτού ενέργειές της η κάθε μορφή κλπ του Απείρου αλλά χωρίς η εκδήλωση αυτή να δεσμεύει την ελευθερία των άλλων μορφών ώστε να υπάρχει μεταξύ τους απόλυτη τάξη και ισόρροπη συνεργασία μεταξύ των κόσμων, των μορφών και των νοητικών υπάρξεων και έτσι να εξασφαλίζεται η ισόρροπη δράση τους η οποία είναι βασική προϋπόθεση για την αύξηση των δυναμικοτήτων τους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο νόμος της αρμονίας περιορίζει την εκδήλωση της ελευθερίας. Ο εκδηλωθείς νόμος της αρμονίας δεν επιτρέπει να περιορίζεται ή να δεσμεύεται η ελευθερία μιας μορφής από την εκδήλωση του νόμου της ελευθερίας άλλων μορφών και έτσι προσδιορίζονται τα όρια εκδηλώσεως της ελευθερίας της κάθε μορφής γιατί η ελευθερία μιας μορφής τερματίζεται εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων μορφών. Εάν ο εκδηλωθείς και λειτουργών νόμος της αρμονίας δεν διακανόνιζε κατ' αυτόν τον τρόπο τις ενέργειες των 49

μορφών τότε οι μορφές με την μεγαλύτερη δυναμικότητα θα καταργούσαν την ελευθερία των άλλων μορφών και τα πάντα θα ήταν ένα αδιαχώριστο σύνολο μέσα στο οποίο δεν θα ήταν δυνατή η εκδήλωση των ανεξαρτήτων ενεργειών της κάθε μορφής ούτε θα είχαμε την μεταξύ των μορφών αλληλεπίδραση της οποίας αποτέλεσμα είναι η αριθμητική αύξηση των δυνάμεων των ουσιών που αποτελούν τις μορφές. Συνέπεια της εκδήλωσης των ενεργειών των μορφών προκύπτουν οι μεταμορφωτικοί νόμοι των μορφών. Στους μεταμορφωτικούς αυτούς νόμους οφείλονται όλα τα φαινόμενα της φύσεως ακόμα και εκείνα των συνθέσεων, αποσυνθέσεων και εκ νέου συνθέσεων των μορφών. Τα φαινόμενα αυτά γίνονται για να προάγονται και εξελίσσονται οι μορφές σε μεγαλύτερες ενέργειες και για να μετατρέπονται τα στοιχεία των μορφών σε στοιχεία ικανά να αποτελούν την εμφάνιση νοητικών ατομικοτήτων με την εκδήλωση νέων δυνάμεων. Επίσης εκ του νόμου της αρμονίας προκύπτουν και οι μεταμορφωτικοί νόμοι της πνευματικής φύσεως με τη βοήθεια των οποίων οι ατομικές πνευματικές υπάρξεις προχωρούν από κόσμους κατώτερους σε κόσμους ανώτερης πνευματικής ενέργειας. Δια του νόμου της αρμονίας προσδιορίζονται τα πεδία συστάσεως και λειτουργίας των μορφών των κόσμων καθώς και οι τρόποι των ενεργειών κάθε κόσμου δια των μερών του. Η χωριστή ύπαρξη και λειτουργία κάθε Κόσμου και η μεταξύ τους αρμονία διακανονίζεται με τον νόμο της αρμονίας ο οποίος εξασφαλίζει τις μεταξύ των κόσμων σχέσεις ισορροπίας έτσι ώστε αυτοί να προχωρούν απρόσκοπτα σε μεταμορφώσεις και ανελίξεις των δυναμικοτήτων τους. Στο πνευματικό επίπεδο Η έννοια του νόμου της αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο στηρίζεται στην λειτουργία του φυσικού νόμου της αρμονίας και γι' αυτόν τον λόγο πρέπει να ενεργεί στις ανθρώπινες φύσεις όπως ενεργεί ο φυσικός νόμος της αρμονίας σ' όλες τις μορφές της Φύσεως με αποτέλεσμα να τηρεί αυτές σε ισόρροπη τάξη και συνεργασία μεταξύ τους ώστε κάθε μία μορφή να εκπληρώνει ακώλυτα το σκοπό της με την εκδήλωση και εξέλιξη των δυνάμεών της. Με τον νόμο της αρμονίας διακανονίζονται οι μεταξύ των νοητικών όντων σχέσεις και διασφαλίζονται οι ενέργειες των νοητικών όντων κατά τρόπο ώστε όλες να πληρούν τους εξελικτικούς σκοπούς των όντων. Ο νόμος της αρμονίας είναι ο άξων διακανονισμού των ενεργειών κάθε συνειδητής υπάρξεως η οποία βρίσκεται πέραν της ανθρώπινης φύσεως. Είναι επίσης θεμελιώδης νόμος διακανονισμού των σχέσεων μεταξύ των κοινωνικών ατόμων. Από την άσκηση αυτού του νόμου προκύπτουν όλα τα ηθικά

50

στολίσματα το οποία κοσμούν τις συνειδητές υπάρξεις που τον ασκούν και από τα στολίσματα αυτά απορρέει η χαρά, η ευτυχία και η ευδαιμονία αυτών των ατόμων. Ο νόμος της αρμονίας δημιουργεί τον σεβασμό της αυτοδιάθεσης και αυτενέργειας των άλλων συνειδητών υπάρξεων και προσδιορίζει τις τροχιές τους κατά ισόρροπη τάξη ώστε να μην διαταράσσεται η αρμονική σχέση κάθε ύπαρξης προς τις άλλες υπάρξεις. Ο νόμος της αρμονίας είναι προορισμένος να λειτουργήσει γιατί αποτελεί εκδήλωση του ουσιαστικού Είναι των ανθρωπίνων ψυχών και αποσκοπεί στον διακανονισμό των σχέσεων των κοινωνικών ατόμων στην μεταξύ τους ισόρροπη δράση, δια της οποίας εξασφαλίζεται όχι μόνο η πρόοδος και εξέλιξη των ψυχικών δυνάμεων των κοινωνικών ατόμων αλλά και η ευτυχία και η ευδαιμονία τους. Στο κοινωνικό επίπεδο Ο κοινωνικός άνθρωπος πρέπει να επιδιώκει την αρμονία των πνευματικών δυνάμεων. Επίσης επιδιώκει την εκδήλωση του νόμου της αρμονίας ώστε να επέλθει ισόρροπη ανάπτυξη του Συναισθηματικού και του Λογικού παράγοντά του που είναι απαραίτητοι για την ψυχική του εξέλιξη. Εια την ανάπτυξη αυτών των δύο παραγόντων είναι απαραίτητη προηγουμένως η ανάπτυξη του νόμου της θελήσεως. Αυτό το επιδιώκει γιατί η αρμονική ανάπτυξη του Συναισθηματικού και Λογικού παράγοντα θα δημιουργήσει όχι μόνον ψυχική αρμονία αλλά και αρμονία συνεργασίας μετά των άλλων κοινωνικών ατόμων αλλά και με κάθε ύπαρξη γενικότερα. Ας σημειωθεί ότι η αρμονική συνεργασία των όντων μεταξύ τους συνάδει και προς την εν γένει αρμονία του Σύμπαντος όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους μουσικούς τόνους οι οποίοι ενούμενοι ισόρροπα μεταξύ τους παράγουν αρμονικό αποτέλεσμα. Η αρμονική συνεργασία είναι επίσης απαραίτητη για να προσεγγίσει ο κάθε μύστης την σοφία, την ισχύ και το κάλλος, που είναι ψυχικές αρετές. Η συνεργασία των νόμων Ο Νόμος της Ελευθερίας (Μονάδα 8), όπως είδαμε, συντελεί ώστε η κάθε μορφή να διατηρεί την αυτοτέλειά της και να εκδηλώνει ελεύθερα τις δυναμικότητές της χωρίς δεσμεύσεις από το εξωτερικό περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται. Όμως η δράση του Νόμου της ελευθερίας δεν μπορεί να είναι απεριόριστη ώστε με την εκδήλωση της ελευθερίας της μια μορφή να δεσμεύει την ελευθερία των άλλων μορφών και αυτό δημιούργησε την ανάγκη περιορισμού

51

και οριοθέτησης του Νόμου της Ελευθερίας. Αυτήν την οριοθέτηση της εκδηλώσεως του νόμου της ελευθερίας την πραγματοποιεί με την εκδήλωσή του ο Νόμος της Αρμονίας (Μονάδα 9) ο οποίος συντελεί ώστε μεταξύ των μορφών του απείρου να υπάρχει ισόρροπη ανάπτυξη και εκδήλωση των δυναμικοτήτων τους χωρίς αυτή η εκδήλωση και ανάπτυξη των δυναμικοτήτων τους να γίνεται σε βάρος των άλλων μορφών. Ο νόμος της αρμονίας διακόπτει την δράση του νόμου της ελευθερίας πέραν του σημείου εκείνου που η εκδήλωση της ελευθερίας μίας μορφής θα μείωνε την ελευθερία άλλης ή άλλων μορφών. Η δράση του Νόμου της Αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο έχει ως αποτέλεσμα την επικράτηση μεταξύ των πνευματικών οντοτήτων δικαιοσύνης. Η εκδήλωση του Νόμου της Αρμονίας, ο οποίος είναι ο τελευταίος νόμος της Ιερής Δεκάδας, έχει ως αποτέλεσμα την ολοκλήρωση του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου. Στις πνευματικές οντότητες η ολοκλήρωση του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου σημαίνει την εκδήλωση από αυτές του Νόμου της θείας Δικαιοσύνης.

52

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ Η αρμονία, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους Πυθαγορείους) Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της αρμονίας χαρακτηρίζεται και ως μονάδα εννέα (9). Ο Νόμος της Αρμονίας στο φυσικό επίπεδο συντελεί ώστε να υπάρχει αρμονική συνεργασία μεταξύ των μορφών της φύσεως και να μην δρουν και κινούνται χωρίς να διαταράσσεται η μεταξύ τους αρμονία. Έτσι τα στοιχειώδη σωματίδια σχηματίζουν άτομα (στα οποία π.χ. τα ηλεκτρόνια κινούνται σε ορισμένες τροχιές), τα ουράνια σώματα σχηματίζουν πλανητικά συστήματα (όπου τα ουράνια σώματα κινούνται σε ορισμένες τροχιές) κλπ. Στο πνευματικό επίπεδο ο νόμος της αρμονίας εκδηλώνεται ως Νόμος της Δικαιοσύνης αποτέλεσμα του οποίου είναι η Φυσική και η Κοινωνική δικαιοσύνη. Αλλά τι είναι δικαιοσύνη; Δικαιοσύνη είναι η απονομή του δικαίου ή άλλως η συμμόρφωση προς το νόμιμο (δηλαδή την τήρηση των νόμων) και μεταφορικά η ευθύτητα, η αμεροληψία. Η δικαιοσύνη όταν αποβεί νόμος συνειδήσεως στον άνθρωπο εκδηλώνεται ως συναίσθημα. Το συναίσθημα της δικαιοσύνης γεννιέται στους ανθρώπους από παραστάσεις που έχουν τον χαρακτήρα του δικαίου ή του αδίκου και από παραστάσεις που αφορούν στην αναγνώριση ή στην μη αναγνώριση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Σχετικά ο Αντ. Ανδιανόπουλος όριζε την δικαιοσύνη ως «συναίσθημα του ανεπτυγμένου πνεύματος, και επομένως, ως νόμο της ανθρώπινης συνειδήσεως που απαιτεί να αποδίδεται στους άλλους ό,τι τους ανήκει από την Φύση και μάλιστα κατά το υπόδειγμα της ίδιας της Φύσεως (φυσική δικαιοσύνη) τόσο της απρόσωπης όσο και της πνευματικής».

Φυσική Δικαιοσύνη Η Φυσική Δικαιοσύνη είναι το αποτέλεσμα της λειτουργίας των Φυσικών Νόμων οι οποίοι λειτουργούν σε όλους τους Κόσμους της οργανωμένης Φύσεως. Δια της λειτουργίας των νόμων αυτών έρχονται στο Είναι όλες οι μορφές και τα όντα της Φύσεως, μεταξύ των οποίων και ο άνθρωπος. Δια των ιδίων νόμων τους παρέχονται όλα τα μέσα της ζωής και της προόδου των, όπως το σώμα για να ενεργεί η ψυχή στον υλικό κόσμο, τα μέσα συντηρήσεως του σώματος κλπ. Συνεπώς το πρότυπο του φυσικού νόμου της δικαιοσύνης είναι η αναγνώριση του δικαιώματος της υπάρξεως εκάστου όντος και όλων των μέσων της ζωής, της συντηρήσεως και αναπαραγωγής των φύσεών τους, καθώς 53

και όλων εκείνων τα οποία πρέπει να τους εξασφαλίζουν την πρόοδο και φυσική τους εξέλιξη. Όταν οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν το φυσικό αυτό πρότυπο της Δικαιοσύνης και τα εξ αυτού προκύπτοντα δικαιώματα της ζωής και της προόδου όλων των όντων της Φύσεως, τότε ζουν και ενεργούν έξω των λειτουργιών των Φυσικών Νόμων με αποτέλεσμα να μην επικρατεί στις μεταξύ τους σχέσεις ούτε δικαιοσύνη, ούτε αρμονία και τότε η ζωή τους και όλες οι ενέργειές τους δεν είναι φυσικές και δεν επιτυγχάνουν διανοητική και ψυχική πρόοδο. Η εκτροπή των νοητικών όντων από την φυσική ζωή και η εμφάνισή της ως ανωμάλου, προήλθε εκ της ατομικής των βουλήσεως. Η εμφάνιση των νοητικών όντων στην Φύση έχει τούτο το ύψιστο χαρακτηριστικό γι' αυτά, το ότι έχουν ιδίαν αυτόβουλη κίνηση και ενέργεια και δυνάμει αυτών δύνανται να προσαρμόζονται ή και να εκτρέπονται των λειτουργιών των Φυσικών νόμων. Η προς τους φυσικούς νόμους προσαρμογή τους εξαρτάται εκ της λειτουργίας της διανοήσεώς τους, γιατί η βούλησή τους εκδηλώνεται εκ της διανοήσεώς τους. Εάν η διανόησή τους είναι αυξημένη λόγω της ψυχικής τους εξελίξεως, τότε η προσαρμογή της ζωής τους προς τις απαιτήσεις των Φυσικών νόμων γίνεται επιθυμητή. Κατανοούν ότι δι' αυτής εξυπηρετείται και η πρόοδός τους και η κοινωνική τους σύνθεση και δι’ αυτών η ψυχική τους εξέλιξη. Αντιστρόφως, η μη αυξημένη διανόησή τους και το ανεξέλικτο της ψυχικής τους καταστάσεως, ωθούν την βούλησή τους σε αντιφυσικές ενέργειες και εξ αυτού απομακρύνονται των όρων της Φυσικής τους ζωής. Δικαιοσύνη της πνευματικής φύσεως είναι οι κυρώσεις που επιβάλλονται βάσει του νόμου του αντιπεπονθότος στις ανθρώπινες ψυχές, οι οποίες παραβιάζουν τους Φυσικούς νόμους. Σκοπός του Νόμου του αντιπεπονθότος είναι η εκπαίδευση των ανθρωπίνων ψυχικών οντοτήτων ώστε να προοδεύσουν και εξελιχθούν. Η λειτουργία των νόμων της θείας Φύσεως δεν είναι δυνατόν να είναι άστοργη προς τα κατά τον τρόπο αυτόν ενεργούντα ανθρώπινα όντα. Θα τα επαναφέρουν στην φυσική τους ζωή, γιατί η λειτουργία της Φύσεως θα τα εξαναγκάσει σε αύξηση των δυναμικών τους νοητικών ενεργειών, οπότε και θα δυνηθούν να γνωρίσουν ότι δεν πρέπει να εκτρέπονται της φυσικής τους ζωής. Θα τους εμφανίσει τους πόθους της χαράς και της ευτυχίας και τις αντιλήψεις ότι η ευτυχία και η χαρά είναι εφικτές μόνον δια της φυσικής ζωής και της αναγνωρίσεως των φυσικών δικαιωμάτων πάντων. Καθήκον του ενάρετου ανθρώπου ο οποίος είναι εναρμονισμένος προς το φυσικό πρότυπο του φυσικού νόμου της δικαιοσύνης είναι να συντελεί, κατά το δυνατόν, στην αναπαραγωγή παρέχων την δυνατότητα ενσαρκώσεως άσαρκων

54

ψυχικών οντοτήτων και η μη στέρηση από τους άλλους των μέσων συντηρήσεως που τους παρέχει η Φύση, ως επίσης είναι καθήκον του να επιβοηθεί την ηθική και πνευματική πρόοδο των άλλων μεταδίδοντάς τους γνώσεις και γενόμενος παράδειγμα. Κοινωνική Δικαιοσύνη. Κοινωνική Δικαιοσύνη είναι η αναγνώριση των δικαιωμάτων επί της ζωής και της προόδου όλων των κοινωνικών ατόμων χωρίς διάκριση με την θέσπιση κοινωνικών νόμων κατά το πρότυπο της Φυσικής Δικαιοσύνης. Η Φύση γενικά παράγει αγαθά που προορίζονται για όλα τα όντα της. Στις ανθρώπινες κοινωνίες έχουν δημιουργηθεί και αγαθά που για να παραχθούν απαιτείται εργασία και προσπάθεια εκ μέρους των ανθρώπων. Επομένως παράλληλα με το δικαίωμα του κάθε ατόμου να του αναγνωρίζουν και να του αποδίδουν τα άλλα άτομα της κοινωνίας τα φυσικά του δικαιώματα δημιουργείται και η υποχρέωση να βοηθήσει και αυτός στην παραγωγή αυτών των αγαθών. Συνεπώς: Κοινωνική Δικαιοσύνη, δεν είναι μόνον η αναγνώριση και απόδοση στους άλλους αυτών που η Φύση τους παρέχει, αλλά και η υποχρέωση να συμβάλει το κάθε άτομο ενεργώς στην δημιουργία αγαθών αναλόγως με τις δυνατότητές του και τις ικανότητές του. Μεταξύ των αγαθών που είναι αναγκαία για την πρόοδο και εξέλιξη της ψυχικής ατομικότητας είναι και οι γνώσεις οι οποίες δεν πρέπει να είναι κτήμα των ολίγων γιατί ο Νόμος της Δικαιοσύνης επιβάλει την παροχή των γνώσεων προς όλους τους ανθρώπους. Συνεπώς δια νόμων κοινωνικής Δικαιοσύνης πρέπει να εξασφαλίζεται στα κοινωνικά άτομα η γνωστική απόκτηση όλων των εκδηλώσεων και διανοητικών προϊόντων των νοητικά εργαζομένων στην ανθρώπινη κοινωνία ανθρώπων, διότι και τα προϊόντα αυτά ως προερχόμενα εκ της λειτουργίας των ανθρωπίνων διανοήσεων, την λειτουργία την οποίαν έφεραν και φέρουν στο Είναι των οι ενεργούντες Φυσικοί νόμοι, δικαιωματικά ανήκουν σ’ όλους τους ανθρώπους, αφού όλοι είναι τέκνα της δια των νόμων της εργαζομένης Θείας Φύσεως. Θέσπιση Νόμων Κοινωνικής δικαιοσύνης Οι νόμοι της Κοινωνικής Δικαιοσύνης πρέπει να είναι εναρμονισμένοι προς το πρότυπο του φυσικού νόμου της δικαιοσύνης γιατί έτσι η κοινωνική δικαιοσύνη καθίσταται το θεμέλιο προς εξασφάλιση και ακώλυτη εξέλιξη της διανοήσεώς των κοινωνικών ατόμων. Η Κοινωνική Δικαιοσύνη των ανθρώπων: Πρέπει να είναι έργο των φωτεινών εκείνων ανθρωπίνων συνειδήσεων, των οποίων οι ακτίνες της διανοήσεώς

55

έχουν διεισδύσει μέσα στις λειτουργίες της Φύσεως, και έχουν κατανοήσει τους Θείους σκοπούς της. Πρέπει να είναι το έργο των ανθρωπίνων εκείνων συνειδήσεων οι οποίες δια των εν ενεργεία δυνάμεών τους όχι μόνον έχουν εξαγνίσει τις οργανικές τους φύσεις, αλλά και έχουν κατανοήσει τους υπέρτατους σκοπούς του Πνεύματος το οποίο είναι το υπέρτατο αποτέλεσμα της θείας Δημιουργίας. Πρέπει να είναι το έργον των ανθρωπίνων εκείνων συνειδήσεων οι οποίες εκδήλωσαν στην οργανική τους φύση τους νόμους της μεταμορφώσεώς της σε υπέρτερη πνευματική φύση. Τοιαύτες ανθρώπινες συνειδήσεις και υπήρξαν και υπάρχουν στην ανθρωπότητα οι οποίες και βοηθούν πάντοτε την πρόοδό της. Κατά του έργου αυτών των συνειδήσεων ορθώνεται και παρεμποδίζει αυτό η άγνοια και η συνεπεία της άγνοιας μη εκδηλωθείσα ηθική αντίληψη των πολλών. Είναι ανάγκη εκείνοι οι οποίοι κατανοούν αυτήν την αλήθεια, οι ηθικώς και νοητικώς προηγμένοι, να στρέφουν αδιάλειπτα τις προσπάθειές τους προς διαφωτισμό των κοινωνικών ατόμων και προ παντός προς βελτίωση της ηθικής τους καταστάσεως δια να δύνανται να εννοούν και τα φυσικά δικαιώματά τους και τον κοινωνικό τους σκοπό. Μόνον δια του τρόπου αυτού είναι δυνατόν να επικρατήσουν στις σχέσεις τους νόμοι Δικαιοσύνης, νόμοι οι οποίοι θα εξασφαλίζουν την ψυχική τους ανέλιξη και δι' αυτών θα πληρούται ο σκοπός τους ως ανθρώπων. Όταν οι νόμοι της κοινωνικής Δικαιοσύνης των ανθρώπων δεν στρέφονται προς τις κατευθύνσεις αυτές, τότε γίνονται το αίτιο της παρεμποδίσεως του φυσικού δικαιώματος της προόδου των κοινωνικών ατόμων, αναιρούν τον σκοπό της κοινωνίας και δημιουργούν την σύγχυση στις σχέσεις τους κατά τρόπους εμποδίζοντας και την φυσική τους ζωή και τις εκδηλώσεις της χαράς τους, της ευτυχίας τους και πάσης ασκήσεως των αρετών εκείνων δια των οποίων αυτές επιτυγχάνονται. Σ’ αυτή τη κατάσταση, τα κοινωνικά άτομα δεν δύνανται να χρησιμοποιούν ελεύθερα τη βούλησή τους, τις σκέψεις τους, τη θέλησή τους, τις αυτοδιαθέσεις τους και τις υπαγορεύσεις των ενεργούντων νόμων της φύσεώς τους και με τον τρόπο αυτό περιπίπτουν σε μίαν ακατονόμαστη δουλεία η οποία συντρίβει ασκόπως τις φυσικές τους δυνάμεις ώστε να μη δύνανται να ανελίσσονται και αυξάνουν τις δυναμικότητές τους σε θειότερες ενέργειες. Όταν άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν το φυσικό αυτό πρότυπο της Δικαιοσύνης και δεν θεσπίζουν με βάση αυτό νόμους κοινωνικής Δικαιοσύνης, τότε ωθούν τις φύσεις τους σε αντιφυσικές λειτουργίες και ενέργειες και σ’ αυτά οφείλονται οι παθολογικές καταστάσεις των φύσεών τους συνεπεία των οποίων εμφανίζονται τα τρομερά εκείνα πάθη τα οποία γεννούν την δυστυχία και κακοδαιμονία τους και τα οποία εμποδίζουν την πλήρωση του ψυχικού τους σκοπού.

56

Η Κοινωνική Δικαιοσύνη των ανθρώπων: δεν πρέπει να είναι έργον ανθρώπων οι οποίοι ενεργούν κατά την απόλυτη τους θέληση και βούληση ή και ανθρώπων οι οποίοι αγνοούν τις λειτουργίες των Φυσικών νόμων, το πρότυπο της φυσικής Δικαιοσύνης, τους σκοπούς της Φύσεως ως και τον σκοπό τον οποίο πρέπει να πληροί τόσο έκαστο κοινωνικό άτομο όσο και το σύνολο των κοινωνικών ατόμων. Η κατά τον τρόπο αυτό θεσπιζόμενη και εφαρμοζόμενη Δικαιοσύνη έχει ως αποτέλεσμα την εκτόπιση των κοινωνικών ατόμων από τα φυσικά τους δικαιώματα. Η κοινωνική σύνθεση των ανθρωπίνων κοινωνιών (αλλά και των κοινωνιών των εθνών γενικότερα) έχει ως σκοπό όχι μόνο την ατομική διανοητική και ψυχική τους πρόοδο και ανέλιξη των φυσικών τους δυνάμεων, αλλά και την αρμονική τους ζωή στην κοινωνία δια της οποίας επιτυγχάνεται η πρόοδός τους αυτή. Αρμονική ζωή των κοινωνικών ατόμων δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, εάν όλα τα κοινωνικά άτομα δεν απολαμβάνουν τα υπό της θείας Φύσεως παρεχόμενα προς αυτά μέσα της ζωής και προόδου τους. Η άγνοια των ανθρώπων επί των θεμελιωδών αυτών εννοιών του σκοπού της Φύσεως, τους εμποδίζει να θεσπίζουν κοινωνικούς νόμους Δικαιοσύνης προς επιβοήθηση της προόδου των. Η εκδηλωθείσα και λειτουργούσα νόησή τους, αυτόν τον σκοπό έχει, να κατανοούν τις λειτουργίες των φυσικών νόμων όπως εν συνειδήσει ασκούν αυτούς και δια αυτών εκτείνουν διαρκώς τα όριά της. Η απονομή της δικαιοσύνης Στον ανώτερο άνθρωπο πρέπει να προβάλλεται το υπόδειγμα της θείας Νεμέσεως όταν κρίνει τους άλλους ανθρώπους και επιβάλει δικαιοσύνη π.χ. ως δικαστής, ως ένορκος κλπ. Στις περιπτώσεις αυτές πρέπει να είναι επιεικής για τις ανθρώπινες αδυναμίες και αυστηρός για τα αδικήματα κατά της Φύσεως και των νόμων αυτής (π.χ. αφαίρεση ζωής κλπ). Επίσης πρέπει να έχει υπ' όψη του ότι οι επιβαλλόμενες ποινές δεν πρέπει να είναι καταστρεπτικές αλλά επανορθωτικές γιατί δεν αποβλέπουν στην εκδίκηση αλλά στην βελτίωση του κολαζόμενου ατόμου. Χωρίς δικαιοσύνη είναι αδύνατη η ειρήνη που έχει σαν επακόλουθο την ευημερία, την πρόοδο και την εξέλιξη των ατόμων. Σχετικά ο Ιησούς έλεγε «δικαιοσύνη μάθετε οι ενοικούντες επί της γης». Δια της καθολικής αυτής αρμονίας των Φυσικών νόμων γίνονται οι αλληλεπιδράσεις όλων των μορφών της θείας Φύσεως, είτε εμψύχων είτε αψύχων και δια των αλληλεπιδράσεων αυτών προάγονται όλες από δυναμικής πλευράς. Η ανθρώπινη διάνοια δεν μπορεί να φαντασθεί ότι είναι δυνατόν να υπάρξει και λειτουργήσει έμψυχος μορφή της Φύσεως εάν δεν ευρίσκεται σε άμεσο σύνδεσμο και συλλειτουργία προς τις άλλες μορφές της Φύσεως, πολύ δε περισσότερο δεν δύναται να εννοήσει ότι είναι δυνατόν να υπάρξει και

57

λειτουργήσει μορφή της Φύσεως εάν δεν ευρίσκεται σε άμεσο σύνδεσμο και συλλειτουργία προς τις άλλες μορφές της. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να εννοήσει ότι είναι δυνατόν να υπάρξει και λειτουργήσει έμψυχος μορφή της, μη συνδεόμενη και συλλειτουργούσα δια των νόμων της προς τους καθολικούς νόμους της, αυτούς οι οποίοι διέπουν και ρυθμίζουν το σύνολον των ενεργούντων Κόσμων. Ο Κοινωνικός σκοπός των ανθρώπων Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ και των άλλων όντων προέρχεται από τις λειτουργίες της Φύσεως και δι’ αυτών συντελούνται οι δυναμικές τους αυξήσεις και τούτο αποτελεί την έννοια της προόδου και της εξελίξεως αυτών. Εάν δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τις θεμελιώδεις αυτές βάσεις της λειτουργούσης και εργαζομένης Φύσεως οι θεσπίζοντες και εφαρμόζοντες τους νόμους της κοινωνικής δικαιοσύνης, τότε αυτό εμφανίζει την άγνοιά τους επί της φυσικής και κοινωνικής τους ζωής, καθώς και την διανοητική τους κατάσταση ως αφισταμενη της πραγματικής εννοίας και του κοινωνικού τους και ψυχικού τους σκοπού, όπως επίσης και της πραγματικής τους ευδαιμονίας την οποίαν η Φύση τους εξασφαλίζει δια των υπ’ αυτής παρεχομένων μέσων της ζωής και προόδου τους. Όλοι οι άνθρωποι και όλα τα άλλα όντα γίνονται κοινωνικά άτομα, εκ της λειτουργίας των νόμων της φύσεώς τους, η οποία δεν δύναται να είναι ανεξάρτητος του όλου των λειτουργούντων φυσικών νόμων. Συνεπώς οι άνθρωποι γίνονται κοινωνικά άτομα δια της ελευθέρας βουλήσεώς τους και όχι οδηγούμενοι υπό της ανάγκης, όπως ισχυρίσθηκαν άνθρωποι σφαλερής διανοήσεώς. Η του είδους αυτού διανοητική τους κατάσταση δεν τους επιτρέπει να νοούν την υψίστη σημασία της οργανικής τους φύσεως δια της οποίας εκδηλούται σε ενέργειες η ψυχή τους και δια των ενεργειών της αυτών εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα των διανοήσεων, των αισθημάτων, των συναισθημάτων και όλων εκείνων τα οποία δίδουν τον ιδιάζοντα χαρακτηρισμό πάντων των πνευματικών όντων. Πάσα προαγωγή των πνευματικών όντων στηρίζεται στις οργανικές φύσεις τους και γι’ αυτό σκοπός των οργανικών τους φύσεων είναι η ανέλιξη, η δυναμική ανέλιξη, της ενεργούσης σε αυτές ψυχής. Η συνεργασία των νόμων Ο Νόμος της Ελευθερίας (Μονάδα 8), όπως είδαμε, συντελεί ώστε η κάθε μορφή να διατηρεί την αυτοτέλειά της και να εκδηλώνει ελεύθερα τις δυναμικότητές της χωρίς δεσμεύσεις από το εξωτερικό περιβάλλον στο οποίο

58

βρίσκεται. Όμως η δράση του Νόμου της ελευθερίας στο πνευματικό επίπεδο δεν μπορεί να είναι απεριόριστη ώστε με την ελευθέρα εκδήλωση των δυναμικοτήτων της η κάθε συνειδητή ύπαρξη να δεσμεύει την ελευθερία των άλλων συνειδητών υπάρξεων. Αυτό δημιούργησε την ανάγκη περιορισμού και οριοθέτησης του Νόμου της Ελευθερίας με συνέπεια την εκδήλωση του Νόμου της Αρμονίας (Μονάδα 9) ο οποίος στο πνευματικό επίπεδο εκδηλώνεται ως Νόμος της Δικαιοσύνης, ο οποίος συντελεί ώστε μεταξύ των συνειδητών υπάρξεων του απείρου να υπάρχει ισόρροπη ανάπτυξη και εκδήλωση των δυναμικοτήτων τους χωρίς αυτή η εκδήλωση και ανάπτυξη των δυναμικοτήτων τους να γίνεται σε βάρος των άλλων συνειδητών υπάρξεων. Η εναρμόνιση των πνευματικών οντοτήτων με τον νόμο της δικαιοσύνης και η αυθόρμητη εκδήλωσή του από αυτές παρεμποδίζεται από τα πάθη και το αυτεξούσιο των πνευματικών οντοτήτων του ανθρωπίνου επιπέδου το οποίο παρερμηνεύεται από τους ανθρώπους. Έτσι ο πνευματικός κόσμος, προκειμένου να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους ώστε να γίνει δυνατή η απελευθέρωσή τους από το γήινο επίπεδο καθιέρωσε το Νόμο της Ειμαρμένης ο οποίος δρα επικουρικά ώστε να επιβοηθήσει τις οντότητες του ανθρωπίνου επιπέδου ώστε να εναρμονισθούν πλήρως προς τον νόμο της Δικαιοσύνης και να ολοκληρώσουν έτσι τον πρώτο αναμορφωτικό κύκλο. Η εκδήλωση του Νόμου της Δικαιοσύνης από τις οντότητες του ανθρωπίνου περιβάλλοντος έχει ως αποτέλεσμα την επικράτηση μεταξύ των πνευματικών αυτών οντοτήτων δικαιοσύνης και αγάπης. Η εκδήλωση των Νόμων της Αρμονίας και της Δικαιοσύνης, έχει ως αποτέλεσμα την ολοκλήρωση του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου. Στις πνευματικές οντότητες η ολοκλήρωση του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου εμφανίζεται ως εκδήλωση από αυτές του Νόμου της Αγάπης ο οποίος, θα μπορούσαμε να πούμε, είναι ο Νόμος της Ιερής Δεκάδας.

59

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ Ο Νόμος της Ειμαρμένης είναι ο Νόμος της Δικαιοσύνης που έχει καθιερώσει ο πέραν του γήινου επιπέδου πνευματικός κόσμος (αυτοί που οι Έλληνες ονομάζουν Θεούς). Το αντιπεπονθός(15). Ο πνευματικός κόσμος προκειμένου να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους ώστε να γίνει δυνατή η απελευθέρωσή τους από τους κατώτερης ενέργειας κόσμους και η είσοδός τους σε Κόσμους θειότερης ενέργειας, καθιέρωσε το νόμο της ειμαρμένης. Ο Νόμος της Ειμαρμένης(16) προβλέπει υποβολή σε δοκιμασίες τις ψυχικές εκείνες ατομικότητες που δεν έχουν εναρμονισθεί προς τους Νόμους της θείας Φύσεως για τις παραβιάσεις των Νόμων της. Οι δοκιμασίες αυτές αποτελούν το αντιπεπονθός γιατί είναι ανάλογες των παραβιαζομένων Νόμων ώστε να γίνει κατανοητό από τις ψυχικές αυτές ατομικότητες ότι η παραβίαση των Νόμων της θείας Φύσεως επιφέρει οδύνη και πίκρες ώστε έτσι να κατανοήσουν την ανάγκη να εναρμοσθούν προς τους Νόμους της Θείας Φύσεως. Τις δοκιμασίες(17) αυτές τις υφίσταται ο κάθε άνθρωπος κατά επόμενη ενσάρκωσή του ώστε, ως παθών (δηλαδή θύμα και αυτός αναλογών πράξεων των άλλων) να κατανοήσει τόσο την οδύνη που δημιουργεί η παραβίαση των Φυσικών νόμων όσο και την χαρά από την εναρμόνισή μας μ’ αυτούς γιατί η καλύτερη παιδεία είναι ο “πόνος” που αισθανόμαστε όταν οι άλλοι μας στερούν αυτό που μας ανήκει ή η “χαρά” που αισθανόμαστε όταν δίδουμε ή αποδίδουμε στους άλλους ό,τι τους ανήκει.

15 Η λέξη αντιπεπονθός προέρχεται από τις λέξεις αντί και πάσχω και σημαίνει ότι υφίσταμαι τις συνέπειες των πράξεων μου. Το αντιπεπονθός αναφέρεται σε πολλά βιβλία με την σανσκριτική λέξη κάρμα που σημαίνει «πράξη» που επίσης σημαίνει ότι οι πράξεις μου στην πορεία της ζωής μου δημιουργούν αποτελέσματα είτε στην συνέχεια της πορείας της ζωής μου είτε σε άλλη ενσάρκωσή μου δηλ. ότι υφίσταμαι το αποτέλεσμα των πράξεων μου. Επομένως το αντιπεπονθός ή το ανάλογο του το Κάρμα είναι ο γνωστός Νόμος του Αιτιατού ή καλύτερα ο Νόμος της σχέσεως του αιτίου και του αποτελέσματος που σημαίνει ότι ο άνθρωπος γεννιέται και ζει υπό τις επιδράσεις της μοίρας ίου η οποία έχει καθορισθεί ως αποτέλεσμα των πράξεων του. 16

Η λέξη ειμαρμένη προέρχεται από το απρόσωπο ρήμα είμαρται που σημαίνει είναι πεπρωμένο. Η Ειμαρμένη είναι το

πεπρωμένο, το από την μοίρα διδόμενο, το αναπόφευκτο. Επίσης η Ειμαρμένη ονομάζεται και ανάγκη (από το ρήμα ανάσσω) που σημαίνει το αναπόφευκτο αποτέλεσμα.

17 Οι δοκιμασίες υποβάλλονται συνήθως σε επόμενη ενσάρκωση για να μην ενθυμείται ποιες παραβιάσεις των νόμων της θείας φύσεως διέπραξε και υπό ποίον ή κατά ποίον τρόπο τις διέπραξε ώστε να μην θεωρεί τις δοκιμασίες ως πράξη εκδίκησης και έτσι, χωρίς σύνδεση με κάποιο παρελθόν, να αξιολογήσει ελεύθερα το θέμα της εναρμόνισής του με τους νόμους της θείας φύσεως.

60

Η δράση του νόμου της ειμαρμένης Από τα προλεχθέντα γίνεται φανερό ότι στη ειμαρμένη πρέπει να αναζητηθεί η εξήγηση των ευτυχών ή των δυστυχών γεγονότων της ζωής μας γιατί αλλιώς θα έμεναν ανεξήγητα. Έτσι λοιπόν εξηγείται γιατί άλλοι γεννιούνται με φυσικά ελαττώματα ενώ άλλοι εύρωστοι και προικισμένοι με σωματικά προτερήματα, γιατί άλλοι γεννιούνται σε πλούσιες οικογένειες (όπως ο Βούδας) και άλλοι στη φτώχια και την δυστυχία, γιατί άλλοι είναι προικισμένοι με τα χάρισμα του λόγου (δηλ. της ευγλωττίας) ενώ άλλοι το στερούνται κατά τρόπο ενοχλητικό που τους δημιουργεί προβλήματα στην ζωή τους. Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι ο πλούτος και η φτώχια, η δύναμη του λόγου και η έλλειψή του κ.τ.λ. αποτελούν αντίστοιχα την ύπαρξη και την στέρηση δυνάμεων που οι μοίρες δίδουν ή στερούν αντίστοιχα προκειμένου να δοκιμασθούν οι ψυχικές ατομικότητες στην καλή ή κακή χρήση των δυνάμεων που τους χορηγήθηκαν. Έτσι π.χ. ο πλούσιος έχει τη δυνατότητα να κάνει καλή ή κακή χρήση αυτής της δύναμης που λέγεται χρήμα και αποτελεί μια σκληρή δοκιμασία γιατί εύκολα μπορεί να παρασυρθεί και να κάνει κακή χρήση αυτής της δύναμης με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε στασιμότητα. Αντίθετα ο φτωχός περνάει διπλή δοκιμασία γιατί αφενός μεν διδάσκεται ως θύμα πλέον τα αποτελέσματα της κακής χρήσης αυτής της δύναμης που λέγεται χρήμα από τους άλλους σε βάρος του και αφετέρου δοκιμάζεται η καρτερικότητα και η υπομονή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας του πλούτου αποτελεί η περίπτωση του Γκοοτάμα ή αλλιώς Βούδα όπως ονομάσθηκε, ο οποίος αν και γεννήθηκε σε πλούσια οικογένεια την εγκατέλειψε (δηλαδή αποποιήθηκε πλήρως τη δύναμη του χρήματος) για να ζήσει τη ζωή του αναχωρητή και διδασκάλου των συνανθρώπων του. Επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας της φτώχιας είναι η περίπτωση του Ιώβ (από την λεγομένη παλαιά διαθήκη) για την υπομονή που έδειξε. Σχετικά και αναρωτιέμαι: πόσοι από εμάς θα κάναμε κάτι αντίστοιχο; Το αναγκαίο του νόμου της ειμαρμένης Η Ειμαρμένη δεν αποτελεί πράξη εκδικήσεως αλλά έχει σαν σκοπό την εκπαίδευση των ψυχικών οντοτήτων να εξελιχθούν ταχύτερα. Προ της θεσπίσεως του Νόμου της Ειμαρμένης από τους Θεούς οι ψυχικές ατομικότητες για την ανέλιξή τους είχαν ως μοναδική τους ώθηση την εσωτερική τους τάση να προοδεύσουν και εξελιχθούν γιατί τα δυσμενή αποτελέσματα από την μη εναρμόνισή τους προς τους Νόμους της θείας Φύσεως μόνον από τυχαία γεγονότα τα αντιμετώπιζαν. Κατ’ αυτόν όμως τον τρόπο η εξέλιξή τους καθυστερούσε γιατί απαιτείτο πολύ μεγάλος αριθμός ενσαρκώσεων ώστε από τυχαία γεγονότα να εκπαιδευτούν. Με την πάροδο όμως των αιώνων υπήρξαν

61

ψυχικές ατομικότητες οι οποίες βρέθηκαν σε καλές (από πλευράς εκπαίδευσης) συνθήκες περιβάλλοντος και κατόρθωσαν να εξελιχθούν περισσότερο των άλλων και να καταστούν πνεύματα φωτεινά, σοφά και ισχυρά. Τα πνεύματα αυτά, κατά τους αρχαίους Έλληνες, είναι οι Θεοί του Ολύμπου, οι οποίοι συνήψαν κραταιό αγώνα κατά των Τιτάνων(18), οι οποίοι εξουσίαζαν το Γήινο περιβάλλον και το διοικούσαν κατά παράβαση των Φυσικών νόμων(19), με αποτέλεσμα οι Θεοί να καταλάβουν τις Ώρες και να περιορίσουν την εξουσία των Τιτάνων στην επιφάνεια της Γης. Αυτά τα πνεύματα καθόρισαν και επέβαλαν τον Νόμο της Ειμαρμένης από αγάπη προς τις μη εξελιγμένες ατομικότητες που ζουν στο τιτανικό περιβάλλον ώστε με τις διάφορες δοκιμασίες και τον πόνο να εναρμονισθούν ταχύτερα προς τους Φυσικούς νόμους και ιδιαίτερα τους Νόμους που συνιστούν το τρίτο τρίγωνο δηλαδή τους Νόμους της εξελίξεως, της ελευθερίας και της αρμονίας ή δικαιοσύνης που ταυτίζεται με τον Νόμο της αγάπης γιατί εκείνος που εφαρμόζει τον Νόμο της θείας δικαιοσύνης προς κάθε κατεύθυνση ακόμα και αντίθετα προς τα προσωπικά του συμφέροντα εκδηλώνει αγάπη. Η Ειμαρμένη, όπως ελέχθη και ανωτέρω, αποτελεί πράξη αγάπης των ελευθέρων πνευμάτων προς τους ανθρώπους. Με την εφαρμογή του Νόμου της Ειμαρμένης οι ψυχικές ατομικότητες υφίστανται τις συνέπειες των πράξεών τους όταν δεν διάγουν ζωή εναρμονισμένη προς τους νόμους της θείας φύσεως ώστε να εκπαιδευτούν και εναρμονισθούν με τους Νόμους της θείας Φύσεως. Η εναρμόνισή μας με τους Νόμους της θείας Φύσεως, είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή δια την αποθέωσή μας, δηλαδή η ΟΔΟΣ προς την ελευθερία μας από το γήινο περιβάλλον και τους κύκλους των μετενσαρκώσεων, η ΑΛΗΘΕΙΑ αφού οι νόμοι της θείας Φύσεως είναι η μόνη αλήθεια στην Φύση και η ΖΩΗ εκείνη η οποία δεν διέρχεται από την διαδικασία του θανάτου και της ανάγκης μετενσάρκωσής μας. Την ΖΩΗ αυτήν την εξασφαλίζει η ατομικότητα εκείνη η οποία έχει δημιουργήσει άφθαρτο πνευματικό οργανισμό ο οποίος δεν υπόκειται στην διαδικασία του θανάτου όπως συμβαίνει με τον φθαρτό γήινο οργανισμό. Η καθιέρωση του νόμου της ειμαρμένης Ο καθορισμός της Ειμαρμένης του κάθε ανθρώπου γίνεται από τις Μοίρες. Οι Μοίρες(20) εθεωρούντο κατ’ άλλους μεν ως θυγατέρες της Ανάγκης κατ’ άλλους 18 την γνωστή σ’ όλους μας Τιτανομαχία 19 π.χ. οι γνωστές και κατά τις ημέρες μας τακτικές της ρουσφετολογίας, ευνοιοκρατίας και αναξιοκρατίας είναι πράξεις τιτανικές. 20 Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μείρομαι που σημαίνει λαμβάνω μερίδιο δηλαδή λαμβάνω το μερίδιο που μου ανήκει

62

δε ως θυγατέρες του Διός και της Δίκης, η οποία ακολουθούσε την Ανάγκη. Αυτή η γενεαλογική προέλευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους γιατί οι Μοίρες καθορίζουν ποίες δυνάμεις πρέπει να δοθούν ή ποίες πρέπει να στερηθεί ο κάθε άνθρωπος ως και ποίες δοκιμασίες πρέπει να περάσει στο δρόμο της ζωής του ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματικός κόσμος, που παρακολουθεί τις πράξεις μας, για την εναρμόνισή μας ή μη εναρμόνισή μας προς τους Νόμους της θείας Φύσεως. Ο Νόμος της Ειμαρμένης όχι μόνον δεν αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως αλλά αντίθετα βασίζεται στον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως του ανθρώπου. Συγκεκριμένα στον άνθρωπο οι Μοίρες που καθορίζουν την ειμαρμένη του δίδουν ή του στερούν δυνάμεις και του καθορίζουν τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσει. Έτσι ανά πάσα στιγμή τίθεται στον κάθε άνθρωπο το δίλημμα ποιόν δρόμο να ακολουθήσει, όπως έγινε με τον ήρωα Ηρακλή που του ετέθη το δίλημμα αν θα έπρεπε να διαλέξει τον δύσκολο δρόμο της αρετής ή τον εύκολο δρόμο της κακίας και αυτός διάλεξε τον δρόμο της αρετής. Η ωφελεία που προκύπτει σε κάθε άνθρωπο με την εφαρμογή του Νόμου της Ειμαρμένης εμφανίζεται μετά την μετάστασή του. Έτσι η ψυχή ενός αποθανόντος ανθρώπου μεταβαίνει σε ένα ενδιάμεσο επίπεδο όπου ανακεφαλαιώνει όλα τα γεγονότα που της δημιούργησε η ειμαρμένη του κατά την ενσάρκωσή της και με την βοήθεια ανωτέρων πνευματικών οντοτήτων εξάγει τα συμπεράσματα που θα αποτελέσουν κίνητρα αφενός μεν για τις Μοίρες για να του καθορίσουν την Ειμαρμένη της επόμενής της ενσάρκωσης αφετέρου δε για την ίδια η οποία θα κρατήσει στην συνείδησή της την πείρα που απέκτησε ώστε να αποφεύγει στην επόμενη ενσάρκωση να διαπράξει τα ίδια σφάλματα. Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι ο Νόμος της Ειμαρμένης εφαρμόζεται όχι μόνον σε ανθρώπους αλλά και σε φυλές και λαούς αλλά και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Οι θεοί Θεοί είναι συνειδήσεις οι οποίες επιτέλεσαν τον αναμορφωτικό εκείνο κύκλο από τον οποίο μπόρεσαν να αντλήσουν αιώνιο οργανικό μέσο και έτσι κυριάρχησαν ως συνειδήσεις του Απείρου που έχουν θεία Θέληση. Όλες οι συνειδήσεις της Φύσεως είναι προικισμένες να προαχθούν στις σφαίρες της καθαρής γνώσης και να καταστούν θείες Συνειδήσεις με ατελεύτητη εξέλιξη στον άπειρο χρόνο. Κατά την Ελληνική παράδοση οι Θεοί είναι προϊόν εξέλιξης του ανθρωπίνου πνεύματος και τα λειτουργήσαντα μυστήρια αποβλέπουν στην αποθέωση των μυστών τους. Όπως ο άνθρωπος με την διάνοια που του

63

εξασφαλίζει η οργανική του φύση γίνεται κύριος και ρυθμιστής των φυσικών δυνάμεων της Φύσεως του περιβάλλοντος του και επομένως κυρίαρχος αυτών, έτσι και οι Θεοί είναι κύριοι νόμων και δυνάμεων των φυσικών και προπαντός των πνευματικών κόσμων και όγι μόνο σύμβολα των μεγάλων εικόνων αυτής. Οι Θεοί, ως κύριοι των νόμων και των δυνάμεων της Φύσεως και μάλιστα της πνευματικής, έχουν την δυνατότητα να εξακριβώνουν τις εκδηλωθείσες δυνάμεις κάθε ψυχής και να βρίσκουν σε ποίο επίπεδο δύναται αυτή να ενεργήσει. Η κάθε ψυχή δύναται να ενεργήσει στο πεδίο εκείνο που αντιστοιχεί στις εκδηλωθείσες δυνάμεις της οι οποίες είναι οι εκδηλωθέντες Νόμοι του Πνεύματος, γιατί, όπως είδαμε σε προηγούμενο εδάφιο, σε κάθε πεδίο της Φύσεως ή του πνεύματος θα βρούμε τους θεμελιωτικούς νόμους ενεργούντος με τα παράγωγά τους ανάλογα με το πεδίο. Νόμοι του Πνεύματος της κάθε ψυχής είναι ο αριθμός των δυνάμεων κάθε ψυχής δηλαδή είναι η τάξη των παραγώγων των θεμελιωτικών νόμων που εξεδήλωσε η ψυχή π.χ. η ψυχή που εκδήλωσε τον νόμο της αλληλεπιδράσεως (μονάδα 7) με το παράγωγό του 70, υποδηλώνει ότι έχει εκδηλώσει όλους τους προηγούμενους νόμους και συνεπώς αν ενεργήσει επί ορισμένου μέρους της Φύσεως ίσως να μπορέσει να εκδηλώσει τον νόμο 80 κλπ. Έτσι με αυτόν τον τρόπο οι Θεοί μπορούν να εξακριβώσουν την ποιότητα της κάθε ψυχής και συνεπώς το πεδίο στο οποίο μπορεί να ενεργήσει ώστε να εκδηλώσει μεγαλύτερες δυνάμεις Η συνεργασία των νόμων Ο Νόμος της Ελευθερίας (Μονάδα 8) στο πνευματικό επίπεδο συντελεί ώστε η κάθε πνευματική ατομικότητα να εκδηλώνει ελεύθερα τις δυναμικότητές της χωρίς δεσμεύσεις από το εξωτερικό περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται. Όμως η δράση του Νόμου της Ελευθερίας στο πνευματικό επίπεδο δεν μπορεί να είναι (όπως είδαμε) απεριόριστη. Αυτό δημιούργησε την ανάγκη περιορισμού και οριοθέτησης του Νόμου της Ελευθερίας με συνέπεια την εκδήλωση του Νόμου της Δικαιοσύνης, ο οποίος συντελεί ώστε μεταξύ των συνειδητών υπάρξεων να υπάρχει ισόρροπη ανάπτυξη. Αλλά το αυτεξούσιο των πνευματικών οντοτήτων του ανθρωπίνου επιπέδου όταν παρερμηνευτεί από τους ανθρώπους τροφοδοτεί τον εγωισμό του και γενικά τα πάθη και τις ψευδείς του δοξασίες και συντελεί ώστε να παραβιάζεται ο Νόμος της Δικαιοσύνης. Έτσι ο πνευματικός κόσμος,

64

προκειμένου να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους ώστε να γίνει δυνατή η απελευθέρωσή τους από το γήινο επίπεδο καθιέρωσε τον Νόμο της Ειμαρμένης. Ο Νόμος της Ειμαρμένης δρα επικουρικά στον Νόμο της Δικαιοσύνης ώστε να επιβοηθήσει τους ανθρώπους να εναρμονισθούν πλήρως προς τον νόμο της Δικαιοσύνης. Η πλήρης και αυθόρμητη εναρμόνιση των ανθρώπων στον νόμο της δικαιοσύνης θα τους δώσει την δυνατότητα, να ολοκληρώσουν τον πρώτο αναμορφωτικό κύκλο δηλαδή την Ιερή Δεκάδα και συνεπώς να εκδηλώσουν τον Νόμο της Αγάπης, ο οποίος προϋποθέτει την εκδήλωση όλων των νόμων της ιερής δεκάδας.

65

Η ΙΕΡΗ ΔΕΚΑΔΑ Η δεκάδα δεν είναι φυσικός νόμος όπως συμβαίνει με τις Μονάδες 2 έως 9 αλλά στην δεκάδα συγκεντρώνονται τα δημιουργικά αίτια της Φύσεως και οι νόμοι τους, γι’ αυτό ο θείος Πυθαγόρας χαρακτήριζε την Δεκάδα ως Ιερά. Οι Μονάδες 2 έως 9 περιγράφουν τις γενικές αρχές της γένεσης, της λειτουργίας και του σκοπού του Σύμπαντος και δικαιολογημένα χαρακτηρίζονται ως πρωταρχικοί νόμοι των Κόσμων αφού αφενός μεν αποτελούν τις βάσεις στις οποίες στηρίζεται η ύπαρξη, η λειτουργία και η εξέλιξη των Κόσμων και αφετέρου γιατί οι πέραν αυτών νόμοι (δηλαδή οι πέραν της ιερής δεκάδας νόμοι) είναι Νόμοι Παράγωγοι των πρωταρχικών. Οι ομάδες των συνεργαζομένων νόμων. Οι πρωταρχικοί αυτοί νόμοι αποτελούν τα πρώτα θεμέλια της φύσεως και δια της μεταξύ τους συνεργασίας συντελέστηκαν οι αρμονίες όλων των κόσμων δια των οποίων εξασφαλίζεται η σύμμετρη και ισόρροπη εξέλιξη των κόσμων. Η συνεργασία όμως αυτή είναι στενότερη μεταξύ νόμων που επιτελούν έναν ιδιαίτερο σκοπό. Αποτέλεσμα αυτού είναι ο διαχωρισμός τους σε τρεις ομάδες στενότερα συνεργαζομένων νόμων όπου η κάθε ομάδα περιλαμβάνει τρεις νόμους και χαρακτηρίζεται ως τρίγωνο συνεργαζομένων νόμων. Εκ της συνεργασίας των πρωταρχικών νόμων των ουσιών και μορφών της Φύσεως εξαρτάται η εξέλιξη (δηλαδή η αύξηση της ενεργείας) των κόσμων. Τα παράγωγα των συνεργαζομένων νόμων Η συνεργασία αυτή των πρωταρχικών φυσικών νόμων έχει παράγωγα. Τα παράγωγα αυτά είναι νόμοι και μάλιστα όχι πρωταρχικοί νόμοι αλλά νόμοι λεπτομερειακοί με μεγαλύτερη δυναμικότητα που εμφανίζουν πιο λεπτές λειτουργίες της Φύσεως και του Πνεύματος οι οποίοι εικονίζονται δια της εννοίας των συνθέτων αριθμών των μονάδων. Συνεπώς οι σύνθετοι αριθμοί συνιστούν παράγωγους νόμους των οποίων (νόμων) η επέκταση δεν έχει όρια (όπως δεν έχει όρια η επέκταση των αριθμών) με αποτέλεσμα η παραγωγή και επέκταση των παραγώγων νόμων να είναι ατελεύτητη και άπειρη στον άπειρο χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι και η εξέλιξη των κόσμων και της πνευματικής φύσεως να είναι άπειρη και ατελεύτητη στον άπειρο χρόνο. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο κάθε σύνθετος αριθμός (όπως αναφέρεται ανωτέρω) εμπεριέχει την έννοια των θεμελιωτικών νόμων εκ των οποίων προέκυψε. Το Άπειρο στο σύνολό του διευθετείται από νόμο επιστάτη ο οποίος, αφού προηγουμένως συντελέσει την αρμονία των κόσμων και μεταβάλει την αποτελούσα αυτούς θεία ουσία σε ειδικές μορφές, τις εξαναγκάζει να 66

ακολουθήσουν εξελικτική τροχιά με την επιτέλεση αναμορφωτικών κύκλων. Συνεπώς οι ουσίες του Απείρου ακολουθούν αναμορφωτικούς κύκλους των οποίων δεν υπάρχει το τέλος. Η εκδήλωση του Νόμου της Αγάπης Η πλήρης εναρμόνιση των πνευματικών οντοτήτων προς όλους τους Νόμους της Ιερής Δεκάδας και η αυθόρμητη εκδήλωση αυτών των νόμων από το Είναι τους αποτελεί την ολοκλήρωση του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου. Η ολοκλήρωση του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου εμφανίζεται ως εκδήλωση από αυτές του Νόμου της Αγάπης ο οποίος, θα μπορούσαμε να πούμε, είναι ο Νόμος της Ιερής Δεκάδας. Συνεπώς ο νόμος της Αγάπης προϋποθέτει την εκδήλωση όλων των νόμων της Ιερής Δεκάδας. Όλα τα όντα είναι προορισμένα εκ της θείας δημιουργίας να αποκτήσουν την τέλεια αθανασία. Για να φθάσουν όμως προς τα όρια της αθανασίας πρέπει: να εκδηλώσουν και ασκήσουν ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, να γίνουν πλήρως συνειδητά, νοητικά και ηθικά και να εναρμονίσουν τις σχέσεις τους προς την ζωή του γένους των αθανάτων. Η συνεργασία των νόμων Η δράση του Νόμου της Αρμονίας (Μονάδα 9) στο πνευματικό επίπεδο έχει ως αποτέλεσμα την επικράτηση μεταξύ των πνευματικών οντοτήτων δικαιοσύνης δηλαδή εκδήλωση του Νόμου της Δικαιοσύνης.Η εκδήλωση όλων των Νόμων της Ιερής Δεκάδας από τις πνευματικές οντότητες έχει ως αποτέλεσμα της εκδήλωση του Νόμου της Ιερής Δεκάδας δηλαδή της Αγάπης και συνεπώς την ολοκλήρωση από αυτές του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου. Η Ιερή Δεκάδα είναι ο πρώτος σταθμός στην εξέλιξη των κόσμων ή ο πρώτος αναμορφωτικός κύκλος των λειτουργούντων κόσμων. Τον πρώτο αυτόν αναμορφωτικό κύκλο ακολουθούν και άλλοι αναμορφωτικοί κύκλοι όπου το τέλος του προηγούμενου συμπίπτει με την αρχή του επόμενου και τους οποίους ακολουθούν οι ουσίες των κόσμων γιατί εξαναγκάζονται από τον επιστάτη νόμο που είναι κι' αυτός μια από τις εκδηλώσεις τους. Οι αναμορφωτικοί κύκλοι είναι άπειροι κατά το πλήθος αφού άπειρη και ατελεύτητη είναι η εξέλιξη των κόσμων. Ο κάθε επόμενος από τους αναμορφωτικούς κύκλους είναι όμοιος με τον προηγούμενο αλλά μεγαλύτερης ενέργειας γιατί συντελείται από νόμους παράγωγους των πρωταρχικών νόμων των οποίων οι δυναμικότητες είναι πολλαπλάσιες από τις δυναμικότητες των νόμων του προηγούμενου αναμορφωτικού κύκλου.

67

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ Η αρμονία, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους Πυθαγορείους) Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο νόμος της αρμονίας χαρακτηρίζεται και ως Μονάδα εννέα (9). Ο Νόμος της Αρμονίας στο φυσικό επίπεδο συντελεί ώστε να υπάρχει αρμονική συνεργασία μεταξύ των μορφών της φύσεως και να μην δρουν και κινούνται χωρίς να διαταράσσεται η μεταξύ τους αρμονία. Έτσι τα στοιχειώδη σωματίδια σχηματίζουν άτομα (στα οποία π.χ. τα ηλεκτρόνια κινούνται σε ορισμένες τροχιές), τα ουράνια σώματα σχηματίζουν πλανητικά συστήματα (όπου τα ουράνια σώματα κινούνται σε ορισμένες τροχιές) κλπ. Στο πνευματικό επίπεδο ο νόμος της αρμονίας εκδηλώνεται ως νόμος της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη αποτελεί την στοιχειώδη και απαραίτητη πρώτη βαθμίδα της αγάπης και εκδηλώνεται τόσον ως σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων ανθρώπων επί της ζωής, της υγείας, της τιμής, της ελευθερίας, της περιουσίας και των πεποιθήσεων των άλλων όσον και ως την, κατά δύναμη, πρόθυμη υπεράσπιση του αδικούμενου. Τι είναι αγάπη Αγάπη είναι ένα συμπαθητικό συναίσθημα και μια ψυχική διάθεση αλλά συγχρόνως και ένα κίνητρο που ωθεί τον άνθρωπο να παρέχει κάθε αγαθό που μπορεί να διαθέσει υπέρ των άλλων αυθορμήτως, ανεπιφυλάκτως, ανυστεροβούλως και χωρίς προσδοκία ανταποδόσεως. Φωτισμένα πνεύματα από αρχαιοτάτων χρόνων προσπαθούσαν να πείσουν τις κοινωνίες μέσα στις οποίες ζούσαν να αναπτύξουν την αγάπη ως μια καθολική υποχρέωση του κάθε ενός προς όλους τους άλλους δηλαδή την καθολική αγάπη. Σχετικά ιεροφάντης των Ελευσινίων Μυστηρίων έλεγε (όπως αναφέρει ο Σ. Νάγος) «εφ’ όσον ο άνθρωπος δεν φιλεί (αγαπά) τον άνθρωπο καθ’ όλες του τις σχέσεις, έχει έρεβος στην ψυχή του». Ο Ιησούς κήρυττε «αγαπάτε αλλήλους» και «ο θεός αγάπη εστί». Ο μύστης Καλλιόστρο, στην περίφημη απολογία του, έλεγε «όλοι οι άνθρωποι είναι αδελφοί. Όλες οι χώρες μου είναι αγαπητές. Αγάπη αυθόρμητη με ελκύει προς κάθε ύπαρξη. Πόθος ακαταμάχητος, αίσθημα βαθύ των υποχρεώσεών μου προς κάθε τι επί της γης και προς τον ουρανό με ώθησαν και με έριξαν στην ζωή (δηλαδή στην απόκτηση ανθρώπινου οργανισμού)». Ο Σπ. Νάγος έλεγε «Ο Νόμος της Αγάπης είναι η συνδέουσα το άπειρο δύναμη, η συγκρατούσα αυτό σε αρμονία και η προσδιορίζουσα την σφαίρα ενεργείας κάθε μορφής του απείρου. Η αγάπη είναι το πηδάλιο του ηρωισμού, είναι ο νόμος ο διακανονίζων τον Νόμο της θελήσεως. Ουδείς

καθίσταται Ήρως άνευ αγάπης, ουδείς καθίσταται θεός αν δεν υπήρξε ήρως. Η αγάπη γεννά τον ηρωισμό, ο ηρωισμός συντρίβει όλα τα πάθη. Τους αιώνιους αυτού Νόμους που λειτουργούν στα βάθη των ψυχών των θεοτήτων του ουρανού ουδείς ο οποίος επιθυμεί να γίνει θεός δύναται να παραγνωρίσει. Ο παραγνωρίζων αυτούς είναι θνητός». Ο Νόμος της Αγάπης είναι αποτέλεσμα της μεταξύ όλων των όντων αδελφότητας η οποία οφείλεται στην κοινή προέλευση όλων και στον κοινό προορισμό τους και ως εκ τούτου έχουν τα ίδια ΦΥΣΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, όπως το δικαίωμα της υπάρξεως, της εξασφαλίσεως όλων των μέσων της ζωής, της συντηρήσεως και αναπαραγωγής των φύσεών τους, καθώς και όλων εκείνων τα οποία πρέπει να τους εξασφαλίζουν την πρόοδο και φυσική τους εξέλιξη. Όταν το καθήκον της αναγνωρίσεως των φυσικών δικαιωμάτων των όντων εκπληρούται από αυτά, τότε αυτά χαρακτηρίζονται ως «εν αρετή ζώντα». Το καθήκον επιβάλλει να αγαπά ο άνθρωπος τους ομοίους του και όταν τους αγαπά χαρακτηρίζεται ως ενάρετος, γιατί ΑΓΑΠΗ είναι ο νόμος ο οποίος διακανονίζει αρμονικά τις σχέσεις και των μορφών και των ψυχών κάθε δυναμικής καταστάσεως προς τον σκοπό της πληρώσεως της εξελικτικής τους προόδου. Χωρίς αγάπη δεν δύναται να υπάρξει εξέλιξη και των ψυχών των όντων γιατί χωρίς την λειτουργία του νόμου της αγάπης δεν δύναται να υπάρξει αρμονική διάθεση μορφών και ψυχών προς συγκρότηση είτε μορφικού, είτε κοινωνικού ανθρώπινου κόσμου, είτε πνευματικού κόσμου. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις δεν δύναται να νοηθεί ύπαρξη κόσμων, ανθρωπίνων κοινωνιών και αντιστοίχων πνευματικών. Συνεπώς δυναμική εξέλιξη των μορφών και των όντων των κόσμων γίνεται μόνον δια των μορφικών συγκροτημάτων των μορφών ως και των κοινωνιών των όντων, των ανθρωπίνων κοινωνιών και των κοινωνιών όντων κάθε άλλης πνευματικής φύσεως. Με την δυναμική εξέλιξη των συγκροτημάτων και των κοινωνιών εκπληρούται ο σκοπός και των μορφών και των ψυχών των όντων κάθε δυναμικής καταστάσεως. Συνεπώς τα φυσικά συγκροτήματα των μορφών και οι κοινωνίες των όντων είναι σκοποί της θείας δημιουργίας οι οποίοι, εκπληρούνται κατά μέρος για να αναχθούν κατόπιν σε ευρύτερα πεδία εκπληρώσεως και ατελεύτητα προχωρούν προς εκπλήρωση ευρύτερων σκοπών. Ο νόμος της αγάπης στο κοινωνικό επίπεδο Ο νόμος της αγάπης πληρούται μόνον από τα νοητικά όντα όταν γίνεται νοητός και συνειδητός σ’ αυτά. Όταν ο νόμος της Αγάπης γίνεται συνειδητός στα όντα,

69

εξασφαλίζεται η πρόοδός τους και τότε αυτά αξιολογούνται ως νοητικά και ηθικά όντα. Εάν τα κοινωνικά άτομα των ανθρωπίνων κοινωνιών δεν έχουν συνειδητή την έννοια του νόμου της αγάπης δεν έχουν καμία αξία και αυτό γίνεται φανερό γιατί δεν εκδηλώνουν καμία διάθεση προς αρμονική συνεργασία μεταξύ τους και συλλειτουργία προς ανάπτυξη σχέσεων στο πεδίο της φυσικής και πνευματικής ζωής με αποτέλεσμα να δημιουργείται η κακοδαιμονία των ανθρωπίνων κοινωνιών. Όταν ο νόμος της αγάπης δεν είναι συνειδητός στα κοινωνικά άτομα των ανθρωπίνων κοινωνιών, η ελεύθερη βούλησή τους τα ωθεί σε αποτρόπαιες ενέργειες και απομακρύνονται από την προστασία των φυσικών νόμων, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη προάγονται νοητικά και ηθικά και να διέρχονται όρους ζωής δοκιμαστικής. Αντίθετα δεν συμβαίνει αυτό στις άψυχες μορφές γιατί αυτές ως μη έχουσες βούληση δεν μπορούν να εκτρέπονται του νόμου της αρμονικής τους διαθέσεως προς το σύνολο. Η ελευθέρα βούληση των ανθρώπων και ο τρόπος ενεργειών τους από την ελευθέρα βούληση, εφόσον δια κοινωνικών νόμων δεν περιορίζεται στα φυσικά του όρια, γεννά το αίτιο της ανωμάλου ζωής των ανθρώπων. Αυτή η ανώμαλη ζωή των ανθρώπων προκαλεί και την ευθύνη η οποία τους καταλογίζεται από τα ανώτερα πνευματικά όντα, δια της ασκήσεως των ηθικών αυτών νόμων, προς τον σκοπό της επαναφοράς τους στον φυσικό τρόπο ζωής. Με την επαναφορά τους στον φυσικό τρόπο ζωής θα εξυπηρετηθεί η νοητική και ηθική τους πρόοδος ως και εκείνη των άλλων μετά των οποίων συνεργάζονται στις ανθρώπινες κοινωνίες. Εάν τις ανθρώπινες κοινωνίες τις αποτελούσαν ηθικά και συνειδητά άτομα τα οποία στις σχέσεις τους να εκπληρώνουν τα κα- θήκοντά τους, εάν τα άτομα αυτά εκδήλωναν τον νόμο της αγάπης στις κοινωνικές σχέσεις και ενέργειές τους και εάν υπήρχε η διάθεσή τους προς αρμονική συνεργασία τους, η οποία είναι εξυπηρετική της προόδου τους, τότε οι κοινωνίες αυτές θα εμφάνιζαν τα αποτελούντα αυτές άτομα ως ευημερούντα και ευτυχούντα και ήρεμα πληρούντα το σκοπό τους. Πρέπει να νοηθεί από όλα τα κοινωνικά άτομα, ότι ο νόμος της αγάπης είναι πρωταρχικός νόμος και εξ αυτού εξαρτάται η ηθική κατάσταση των όντων, διότι σ’ αυτόν βασίζονται όλοι οι άλλοι ηθικοί νόμοι οι οποίοι διακανονίζουν τις σχέσεις τους και τα ωθούν στην διανοητική και συναισθηματική τους πρόοδο και την δυναμική τους αύξηση, ούτως ώστε να εμφανίζονται ότι κατανοούν τον σκοπό της θείας δημιουργίας. Ο νόμος της αγάπης στην υψίστη του εκδήλωση

70

στις ενέργειες των πνευματικών όντων εμφανίζει τις αθάνατες φύσεις τους, το γένος των ανωτέρων πνευματικών όντων, το οποίο κυριαρχεί με την γνωστική και ηθική του ισχύ στους κόσμους. Εκ της θείας δημιουργίας όλα τα όντα είναι προορισμένα να φθάσουν τα όρια αυτά της αθανασίας. Για να φθάσουν όμως προς αυτά (τα όρια της αθανασίας) πρέπει να εκδηλώσουν και ασκήσουν τον νόμο της αγάπης, να γίνουν πλήρως συνειδητά, νοητικά και ηθικά και να εναρμονίσουν τις σχέσεις τους προς την ζωή του γένους των αθανάτων. Ο νόμος της αγάπης στο πνευματικό επίπεδο Ο Νόμος της Αγάπης είναι η θειότερη εκδήλωση της θείας δημιουργίας. Αυτός ο νόμος συνέχει και συγκροτεί τους κόσμους. Αυτός εμφανίζει τα όντα αυτών, τα προάγει σε νοητικά και ηθικά, τα φέρει στα συνειδητά επίπεδα των ενεργειών τους, δημιουργεί την ευδαιμονία τους και τις χαρές τους και τα καθιστά κυρίαρχα στην πνευματική τους δράση. Στις κοινωνίες των όντων, όπου δεν είναι συνειδητός ο νόμος της αγάπης, μόνον έρεβος υπάρχει και οι εκδηλώσεις του ερέβους διέπουν τις σχέσεις τους. Σ’ αυτές τις κοινωνίες μόνον ο πόνος και η δοκιμασία κυριαρχούν. Όμως δεν θα μείνουν πάντοτε σ’ αυτήν την κατάσταση. Οι νόμοι της θείας δημιουργίας θα βοηθήσουν αυτά τα όντα να εξέλθουν της καταστάσεως αυτής. Αρκεί η βούλησή τους να καθοδηγηθεί υπό της γνωστικής τους ιδιότητας. Οι νόμοι των κοινωνιών των όντων πρέπει είναι πνευματικοί αλλά και ηθικοί ταυτόχρονα. Σε αντίθετη όμως περίπτωση εμφανίζουν κατά τις λειτουργίες τους ότι θεσπίσθηκαν από νοητικά όντα που δεν έχουν ούτε συνείδηση του εαυτού τους αλλά ούτε του έργου της θείας δημιουργίας και του σκοπού της. Τέτοιοι νόμοι προδίδουν ότι έγιναν από μη συνειδητά και ηθικά όντα και στην κατηγορία αυτή υπάγονται και τα ανθρώπινα όντα δια της εμφανίσεως των κοινωνικών νόμων οι οποίοι διέπουν τις σχέσεις τους. Σκοπός των ενάρετων ανθρώπων είναι να γνωρίσουν τις αλήθειες της θείας δημιουργίας και πρωτίστως τους νόμους της αγάπης, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας ώστε να γνωρίσουν και ποιοι πρέπει να είναι οι νόμοι των δικαιωμάτων και των καθηκόντων τους και οι ηθικές αρχές που απορρέουν από αυτούς τους νόμους ως κοινωνικών ατόμων και κατόπιν καθήκον τους είναι ο διαφωτισμός των κοινωνικών ατόμων. Η εκδήλωση του νόμου της αγάπης Οι άνθρωποι, αν επιθυμούν την άνοδό τους σε πνευματικά πεδία υπέρτερων της φύσεως του ανθρώπου πνευματικών κόσμων πρέπει α) να εκδηλώσουν και

71

να ασκήσουν τον νόμο της αγάπης στις καθόλου σχέσεις τους προς όλες τις άλλες ανθρώπινες ψυχές και β) να εκδηλώσουν τον νόμο της αγάπης προς τις υπέρτερες του ανθρώπου πνευματικές υπάρξεις. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να επιτύχουν την σύναψη σχέσεων μετά των υπέρτερων αυτών υπάρξεων. Έτσι θα κατορθώσουν να καταστούν δυναμικά υπέρτεροι των φυσικών νόμων της ανθρώπινής τους φύσεως και στην περίπτωση αυτή δεν θα μένουν υποδουλωμένοι στο περιβάλλον του φυσικού κόσμου των ανθρώπων. Η μη εκδήλωση του νόμου της αγάπης από τις ψυχές των ενάρετων ανθρώπων καθιστά αδύνατη την άνοδό τους σε πνευματικά πεδία υπέρτερων της φύσεως του ανθρώπου πνευματικών κόσμων. Όταν ο νόμος της Αγάπης εκδηλωθεί και λειτουργήσει στις ψυχές των ανθρώπων τότε α) θα εξαγνίσει τις ανθρώπινές τους φύσεις, ώστε να γίνουν αυτές δεκτικές πνευματικών δυνάμεων προς πλήρη μεταμόρφωσή τους και β) θα επιτρέψει, ο νόμος αυτός, την εκδήλωση σ’ αυτούς της γνώσεως εκείνης, δια της οποίας θα δύνανται να εκτιμούν την αξία των μεταμορφωτικών νόμων και τα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιήσουν για την άνοδο των ψυχών τους σε υπέρτερο κόσμο. Αρετή είναι η συνειδητή ενέργεια των όντων που γίνεται σύμφωνα προς τις απαιτήσεις των νόμων της φύσεώς τους και εναρμονίζεται αυτή και προς τους νόμους των ψυχών τους και προς εκείνους της φύσεως του περιβάλλοντος τους. Συνεπώς πράξη αρετής είναι υπό των νοητικών και ηθικών όντων ο προσανατολισμός τους, η εκδήλωση και η άσκηση δια της βουλήσεώς τους του νόμου της αγάπης ως και παντός πνευματικού και φυσικού νόμου. Επίσης το να εκδηλώνει ο άνθρωπος αγάπη προς τους ομοίους του, τούτο είναι πράξη αρετής και ταυτόχρονα και καθήκον του διότι αναγνωρίζει τα φυσικά και πνευματικά δικαιώματα των άλλων. Το να αγαπάται ο άνθρωπος παρά των άλλων είναι δικαίωμά του, διότι προέρχεται εκ της λειτουργίας των φυσικών νόμων και των νόμων της ψυχικής του ατομικότητας. Αυτή η αγάπη έπρεπε να συνδέει το ανθρώπινα γένος, αυτή έπρεπε να υπαγορεύει τους κοινωνικούς νόμους, αυτή έπρεπε να δίνει την κατεύθυνση στις ενέργειές του. Αλλά η αγάπη αυτή δεν υπάρχει στις κοινωνίες. Ο ενωτικός αυτός Νόμος των κοινωνιών δεν λειτουργεί και γι’ αυτό τίποτε δεν συνδέει τον άνθρωπο μετά του ανθρώπου εκτός από εγωιστικές διαθέσεις οι οποίες διαρκώς τον απομακρύνουν από την φυσική ζωή και του γεννούν παντός είδους ηθικές και σωματικές νόσους.

72

Η συνεργασία των νόμων Ο Νόμος της Αρμονίας (Μονάδα 9) συντελεί ώστε μεταξύ των μορφών του απείρου να υπάρχει ισόρροπη ανάπτυξη και εκδήλωση των δυναμικοτήτων τους χωρίς αυτή η εκδήλωση και ανάπτυξη των δυναμικοτήτων τους να γίνεται σε βάρος των άλλων μορφών. Η δράση του Νόμου της Αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο έχει ως αποτέλεσμα την επικράτηση μεταξύ των πνευματικών οντοτήτων δικαιοσύνης. Η εκδήλωση των Νόμων της Αρμονίας και της Δικαιοσύνης, έχει ως αποτέλεσμα την ολοκλήρωση του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου. Στις πνευματικές οντότητες η ολοκλήρωση του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου εμφανίζεται ως εκδήλωση από αυτές του Νόμου της Αγάπης ο οποίος, θα μπορούσαμε να πούμε, είναι ο Νόμος της Ιερής Δεκάδας.

73

ΤΑ ΤΡΙΓΩΝΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ Οι πρωταρχικοί φυσικοί νόμοι συνεργάζονται μεταξύ τους. Η συνεργασία όμως αυτή είναι στενότερη μεταξύ νόμων που επιτελούν έναν ιδιαίτερο σκοπό. Αποτέλεσμα αυτού είναι ο διαχωρισμός τους σε τρεις "ομάδες" στενότερα συνεργαζομένων νόμων όπου η κάθε ομάδα περιλαμβάνει τρεις νόμους και χαρακτηρίζεται ως τρίγωνο συνεργαζομένων νόμων. Ενδιαφέρον είναι να δούμε επίσης γιατί χαρακτηρίζεται ως τρίγωνο η κάθε ομάδα συνεργαζομένων νόμων. Αυτό γίνεται ίσως γιατί το τρίγωνο είναι το γεωμετρικό σχήμα που αποκτά υπόσταση αν τα τρία σημεία του χώρου (που εδώ έχουν την έννοια τριών πρωταρχικών νόμων) συνδεθούν μεταξύ τους (που έχει την έννοια της στενότερης συνεργασίας τους). Η συνεργασία των νόμων είναι στενότερη, όπως θα δούμε παρακάτω, μεταξύ των νόμων του ιδίου τριγώνου και διατηρείται αμετάβλητη στον άπειρο χρόνο. Ακριβώς σ' αυτήν την στενότερη συνεργασία των τριών νόμων που αποτελούν το κάθε τρίγωνο βασίζονται οι λειτουργίες των τριών τριγώνων των θεμελιωτικών νόμων. Διάσπαση στην λειτουργία του κάθε τριγώνου έχουμε: αν διακοπεί αυτή η συνεργασία των νόμων που αποτελούν το τρίγωνο γιατί τότε το κάθε τρίγωνο δεν εκπληρώνει τον προορισμό του ή αν αδρανήσει ένας από τους νόμους του τριγώνου γιατί τότε διακόπτεται η συνεργασία του νόμου που αδράνησε με τους άλλους οπότε πάλι το τρίγωνο δεν εκπληρώνει τον προορισμό του. Επειδή όμως η λειτουργία του σύμπαντος βασίζεται στην λειτουργία των τριών τριγώνων των πρωταρχικών νόμων, διακοπή της λειτουργίας ενός εξ αυτών διακόπτει την πρόοδο και ανέλιξη των αϊδίων ουσιών με αποτέλεσμα την επαναφορά τους στο Χάος δηλ. την εξαφάνιση του Είναι που αποτελεί την εκδηλωμένη Φύση. Αυτό όμως ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί γιατί οι αΐδιες ουσίες δεν μπορούν να αποβάλουν τις δυναμικότητες που έχουν αποκτήσει και γιατί σκοπός του απείρου είναι η ατελεύτητη συνεργασία των νόμων των ουσιών του με αποτέλεσμα την ατελεύτητη εξέλιξή τους. Το πρώτο τρίγωνο Οι νόμοι της Κινήσεως, της Ζωής και της Ενέργειας συνεργα- ζόμενοι συνιστούν ένα τρίγωνο το οποίο περιέχει τους νόμους της Κινήσεως (1), Ζωής (2) και Ενέργειας (3). Αυτό το τρίγωνο δια των συνεργαζομένων νόμων του εκφράζει ένα γεγονός, την σύσταση της ΜΟΡΦΗΣ η οποία έχει ενεργητικό παράγοντα τον νόμο της Μορφής (4) που αποτελεί το παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο αϊδίων ουσιών. 74

Συνεπώς η απεικόνιση αυτού του τριγώνου έχει ως εξής:

Το πρώτο αυτό τρίγωνο είναι το θεμελιωτικό τρίγωνο των Κόσμων και το αενάως μεταμορφωτικό τρίγωνο των Κόσμων. Πράγματι είναι: ΘΕΜΕΛΙΩΤΙΚΟ τρίγωνο, γιατί δείχνει την συνάντηση και συνεργασία των δυο αϊδίων ουσιών της Φύσεως δηλαδή της Μονάδος 2 ή ΔΥΑΔΑΣ, η οποία έχει δυο ενεργητικούς παράγοντες, τους νόμους της Κινήσεως (1) και της Ζωής (2) και της Μονάδος ή απλώς ΜΟΝΑΔΟΣ, η οποία έχει έναν ενεργητικό παράγοντα τον νόμο της Ενέργειας (3). Αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας είναι ένα νέο γεγονός: η σύσταση της Μορφής. Το τρίγωνο χαρακτηρίζεται θεμελιωτικό αφενός μεν γιατί περιλαμβάνει τις δύο ουσίες της Φύσεως (Ατομική και Συνεχής) οι οποίες αποτελούν τα θεμέλια της Φύσεως αφετέρου δε γιατί το παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο ουσιών στο τρίγωνο αυτό είναι οι Μορφές της Φύσεως οι οποίες επίσης αποτελούν το θεμέλιο των Κόσμων αφού μέσω των μορφών οι δύο άίδιες ουσίες εξελίσσονται απείρως. ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΤΙΚΟ τρίγωνο, γιατί οι Μορφές παρέχουν την δυνατότητα της αύξησης τ/ον δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών με την ατελεύτητη μεταμόρφωση των Μορφών που συνιστούν. Συγκεκριμένα: α) οι αΐδιες ουσίες συνιστούν Μορφές οι οποίες (μορφές) όταν εξαντλήσουν την δυνατότητά τους για περαιτέρω εξέλιξη δηλαδή αύξηση των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών τους αποσυντίθενται και β) οι αΐδιες ουσίες των αποσυντεθεισών μορφών συνιστούν νέες εντελέστερες μορφές οι οποίες εξελίσσονται περαιτέρω (δηλαδή έχουμε επιπρόσθετη αύξηση των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών τους) και αυτές όταν εξαντλήσουν την δυνατότητά τους για περαιτέρω εξέλιξη αποσυντίθενται εκ νέου κ.ο.κ. Το παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των τριών Πρωταρχικών Νόμων (Κίνηση, Ζωή, Ενέργεια), όπως είδαμε, είναι η σύσταση της ΜΟΡΦΗΣ. Το δεύτερο τρίγωνο Το δεύτερο τρίγωνο των πρωταρχικών νόμων αποτελείται από τις μονάδες 4 (Νόμος της Μορφής), 5 (Νόμος της Επιμιξίας των Μορφών) και 6 (Νόμος της Εξελίξεως των Μορφών). Αυτό σημαίνει ότι το παραγωγικό αποτέλεσμα του πρώτου τριγώνου είναι η μία κορυφή του δευτέρου τριγώνου, ενώ οι άλλες δύο κορυφές είναι νόμοι οι οποίοι αφορούν την Μορφή. 75

Οι Μορφές δεν αποτελούν αδρανείς υπάρξεις αλλά υπάρξεις δυναμικές αφού στο δεύτερο αυτό τρίγωνο εμφανίζεται το μέσο λειτουργίας των μορφών που αναφέρεται στην αναπαραγωγή και στον πολλαπλασιασμό των ενεργειών τους. Έτσι: με την αναπαραγωγή τους οι μορφές παράγουν νέες όμοιες μορφές, αφού οι μορφές δεν έχουν το προνόμιο της αιώνιας νεότητας με συνέπεια να φθείρονται και να αποσυντίθενται όταν εξαντλήσουν την δυνατότητά τους για περαιτέρω εξέλιξη. *

με τον πολλαπλασιασμό των ενεργειών τους οι αΐδιες ουσίες που συνιστούν μορφές, αυξάνουν τις δυναμικότητές τους. Συνεπώς όταν οι μορφές αυτές αποσυντεθούν οι αΐδιες ουσίες επανέρχονται στην Φύση με μεγαλύτερη δυναμικότητα. Κατόπιν, οι αΐδιες ουσίες συνιστούν νέες μορφές με μεγαλύτερες δυναμικότητες πράγμα που συμβάλει στην ατελεύτητη εξέλιξη των αϊδίων ουσιών. *

Τέλος αποκαλύπτεται η βάση στην οποία στηρίζονται και εξελίσσονται οι μορφές σ' όλους τους κόσμους και τους φυσικούς και τους πνευματικούς (με αυξημένη όμως δυναμικότητα στους πνευματικούς κόσμους αφού τα μέσα ενέργειάς τους είναι Μονάδες πολλαπλάσιες του 4 επί 10 δηλ. 40, 400, 4000 κλπ). Έτσι η κάθε μορφή αποτελεί την βάση (ή καλύτερα το πρότυπο) που στηρίζεται ο σχηματισμός των μορφών για πιο εξελιγμένες ατομικότητες. Το τρίτο τρίγωνο Το τρίτο τρίγωνο των πρωταρχικών νόμων αποτελείται από τις μονάδες 7 (Νόμος της Αλληλεπιδράσεως των Μορφών), 8 (Νόμος της ελευθερίας των Μορφών) και 9 (Νόμος της Αρμονίας των Μορφών).

76

Το τρίγωνο αυτό περιλαμβάνει τους Νόμους εκείνους οι οποίοι προστατεύουν τις μορφές από την επίδραση των άλλων μορφών με την διαδοχική τους εκδήλωση. Έτσι η εκδήλωση του νόμου της Αλληλεπιδράσεως έχει ως αποτέλεσμα την εκδήλωση του νόμου της Ελευθερίας ο οποίος οριοθετεί την δράση του νόμου της αλληλεπιδράσεως ώστε η μεγαλύτερης δυναμικότητας μορφή να μην αφομοιώσει με την επίδρασή της την μορφή που έχει μικρότερη δυναμικότητα. *

η εκδήλωση του νόμου της ελευθερίας έχει ως αποτέλεσμα την εκδήλωση του νόμου της αρμονίας ο οποίος οριοθετεί την δράση του νόμου της ελευθερίας έτσι ώστε η μεγαλύτερης δυναμικότητας μορφή, με την εκδήλωση του νόμου της ελευθερίας της, να μην περιορίζει την εκδήλωση του νόμου της ελευθερίας των άλλων μικρότερης δυναμικότητας μορφών. *

Για την σχέση του νόμου της Ελευθερίας με την περιστροφική κίνηση των ουρανίων σωμάτων διευκρινίζεται ότι η εκδήλωση του νόμου της αλληλεπιδράσεως μεταξύ των ουρανίων σωμάτων γίνεται δια των πεδίων βαρύτητας τα οποία έχουν ως αποτέλεσμα την αμοιβαία έλξη μεταξύ των ουρανίων σωμάτων. Αποτέλεσμα της αμοιβαίας έλξης μεταξύ των ουρανίων σωμάτων (όπως γνωρίζουμε από την φυσική) είναι είτε να ενωθούν αυτά (που στην ουσία το μεγαλύτερο συσσωματώνει το μικρότερο) είτε να δημιουργηθεί μεταξύ τους περιστροφική κίνηση όπου (όπως γνωρίζουμε από την αστρονομία) τα μικρότερα ουράνια σώματα περιστρέφονται γύρω από τα μεγαλύτερα. Έτσι τα μικρότερα ουράνια σώματα διατηρούν την αυτοτέλειά τους σύμφωνα με τον νόμο της Ελευθερίας (αφού δεν συσσωματώνονται στα μεγαλύτερα). Σχέση των νομών των τρίγωνων Στενότερη σχέση σημαίνει στενότερη συνεργασία για την επίτευξη του σκοπού και προορισμού τους. Η στενότερη σχέση ανάμεσα στους νόμους του κάθε τριγώνου φαίνεται από τα αποτελέσματα της εκδήλωσης του. Συγκεκριμένα: οι νόμοι του πρώτου τριγώνου (κίνησης, ζωής, ενέργειας) με την συνεργασία τους έχουν ως αποτέλεσμα ένα νέο γεγονός, τη ΣΥΣΤΑΣΗ των μορφών που αποτελεί το παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο αϊδίων ουσιών (ιδέ παραγρ. 3.1. ανωτέρω). *

77

οι νόμοι του δευτέρου τριγώνου (μορφής, επιμειξίας, εξέλιξης) με την συνεργασία τους συντελούν στην ΕΞΕΛΙΞΗ των μορφών (ιδέ παραγρ. 3.2. ανωτέρω). *

οι νόμοι του τρίτου τριγώνου (αλληλεπίδρασης, ελευθερίας, αρμονίας) με την διαδοχική τους εκδήλωση συντελούν στην ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ των μορφών από την επίδραση των άλλων μορφών (ιδέ παραγρ. 3.3. ανωτέρω). *

Η στενή σχέση ανάμεσα στους νόμους των τριών τριγώνων δίνει την δυνατότητα στους μεμυημένους στις αλήθειες της φύσεως να φέρουν τις δυνάμεις τους σε εντονότερη λειτουργία, πράγμα που αποτελεί και τον σκοπό των από αιώνων λειτουργησάντων μυστηρίων. Ένα σημαντικό στοιχείο που αναφέρεται σ' αυτό το κειμένου είναι ότι με βάση τον προγενέστερο νόμο μπορούμε να επιτύχουμε αύξηση δυναμικότητος του μεταγενέστερου νόμου.

78

ΤΑ ΠΑΡΑΓΩΓΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ Παράγωγα των πρωταρχικών νόμων είναι νόμοι με μεγαλύτερη δυναμικότητα που εμφανίζουν πιο λεπτές λειτουργίες της Φύσεως και του Πνεύματος. Ως παράδειγμα αναφέρεται ο Νόμος της επιμειξίας που είναι η μονάδα 5. Τα παράγωγα της Μονάδας είναι οι Μονάδες 50, 500, 5000, κ.ο.κ. Οι Μονάδες αυτές προκύπτουν από την μονάδα 5 δια πολλαπλασιασμού της επί 10, 100, 1000 κ.ο.κ. Οι Μονάδες αυτές είναι νόμοι, παράγωγοι του θεμελιωτικού νόμου της επιμειξίας, εκφράζουν πιο λεπτές λειτουργίες της Φύσεως και του Πνεύματος και που ο επόμενος έχει μεγαλύτερη δυναμικότητα από τον προηγούμενο και ανήκει σε ανώτερο αναμορφωτικό κύκλο. Η έννοια της παραγωγής μας δείχνει πως εμφανίζονται οι θεμελιωτικοί νόμοι στους διαφόρους αναμορφωτικούς κύκλους πέραν της Ιερής Δεκάδας. Επομένως σε κάθε πεδίο της Φύσεως και του Πνεύματος θα βρούμε τους θεμελιωτικούς νόμους ενεργούντες με τα παράγωγά τους, τα οποία όμως έχουν αυξημένο τον βαθμό ενέργειάς τους. Τα προαναφερθέντα μας δίδουν την δυνατότητα να εμβαθύνουμε στην μελέτη των φυσικών νόμων και του Πνεύματος και να συλλάβουμε την αληθή έννοια της λειτουργίας των Φυσικών και Πνευματικών κόσμων βαθέως σκεπτόμενοι. Αλλά τι σημαίνει αυτό το βαθέως σκεπτόμενοι; Σημαίνει ασφαλώς την προσπάθεια που καταβάλει αυτός που λατρεύει την γνώση και την έχει καταστήσει ιερή του λατρεία. Σημαίνει να αφήσουμε την διανόησή μας ελεύθερη και απόλυτη σε βαθμό ώστε να διεισδύσει στις εσωτερικές λειτουργίες του πνεύματός μας ώστε να έρχονται στης διάνοιά μας όλα τα γεγονότα και οι λειτουργούντες νόμοι του πνεύματός μας. Γι' αυτόν τον βαθέως σκεπτόμενο τα μυστήρια της Φύσεως παύουν να είναι μυστήρια. Έτσι ο φιλόσοφος γίνεται σοφός, γίνεται οδηγός του ανθρώπου, γίνεται αιώνια εμπνευσμένη γαλήνη, γίνεται δεσπόζουσα θέληση.

79

80